Thirty-three.

De rest van het interview verloopt gewoon als anders. Toch ben ik er met mijn hoofd niet bij. Mijn hoofd zit bij slechts één perfecte jongen. Harry. Duizend vragen spoken door mijn hoofd, en allemaal wil ik ze aan hem stellen. Maar dat zou wel veel zijn. Daar zou hij misschien aan bezwijken. En dat willen we niet natuurlijk. Ik zal moeten bedenken wat ik hem echt wil vragen. Dan is het interview eindelijk afgelopen. Samantha bedankt ons vriendelijk en verlaat de ruimte. Een ongemakkelijke stilte blijft hangen. Harry begon zenuwachtig op de stoel te tikken, zoals hij voor het interview ook al had gedaan. “Stop it Harry! It’s so annoying! You’re so annoying!” schreeuwt Louis uiteindelijk boos. Hij staat zo snel op dat zijn stoel omver valt. Dan stampt hij de kamer uit. Ik staar hem ongelovig na. Waarom was hij zo boos? Ik kijk vragend naar Liam, die zijn schouders ophaalt. “So... are you guys really in love? Or was it just a joke?” vraagt Zayn om de stilte te verbreken. Fuck, wat nou als Harry dacht dat het echt een grap was? Wat nou als hij helemaal niet verliefd op me is? Als het allemaal één groot misverstand is? Een naar gevoel bekruipt me. In paniek probeer ik zijn blik te vangen. Ik haal opgelucht adem als ik zijn blik vol angst en zenuwen vang. Even staren we elkaar aan en dan lijkt hij alle moed te verzamelen. Ik zie dat hij trilt. Zijn wangen kleuren rood en zijn ademhaling gaat sneller. Dan opent hij zijn mond.