Thirteen.

Harry Styles

We hadden alles uitgelegd, van het moment dat Liam kwaad de kamer uit was gelopen tot het moment dat Esther huilend de kamer verliet. Liam en Louis waren stil, wat heel bijzonder was voor Louis, en Danielle was eindelijk gestopt met huilen. Hypocriete trut.
'Jezus Daan, dat is wel heel erg respectloos.' ongeloofwaardig keek ik naar Liam, hadden die worden nou echt zijn mond verlaten? Danielle begon weer te huilen en even dacht ik dat Liams korte periode van opstandigheid tegen zijn dictatorvriendin over was, tot hij weer verder ging.
'Ik bedoel, iemand confronteren met haar dode zus op die manier is gewoon gestoord, vooral als het over zo'n stomme discussie gaat.'
'Ze deed het alleen maar omdat Esther gelijk had.' zei Zayn beschuldigend tegen Liam. Niaal zat stil in een hoekje te eten, maar ik meende dat ik hem zag knikken.
'Guys, we kunnen nu wel doodleuk Liam en Danielle de schuld geven, maar we moeten haar vinden.' Louis mocht dan wel kinderachtig zijn, hij bleef de oudste en soms was de bruinharige jongen tegenover me ook de verstandigste. Met trillerige handen en nog steeds snikkend gaf Danielle haar Iphone aan Louis en hij knikte begrijpend. Hij zocht Esthers nummer op, zette de mobiel op de luidspreker en iedereen wachtte in spanning totdat er opgenomen zou worden. Na twee pieptonen hoorde we opeens zacht gefluit uit de gang komen en ik liet verslagen mijn hoofd zakken. Niall verdween naar de gang en kwam terug met Esther haar paarse mobiel in zijn hand, die nog steeds afging.
Daar zaten we dan, met zes mensen in een cirkel, hopeloos een manier aan het bedenken om een meisje te vinden die momenteel verschrikkelijk van streek was, haar mobiel niet bij zich had en de weg niet wist in Londen. Ik wist uit ervaring dat mensen die van streek waren domme dingen konden doen.
'Esther kennende is ze gewoon ergens naartoe gerend.' zei Danielle, om de situatie nog even beter te maken.
'Dankje, daar hebben we ook echt veel aan.' snauwde Louis naar haar.
'Het is niet allemaal Danielle haar schuld hoor.' snauwde Liam terug.
'Klopt, het is ook doe van jou.' kaatste Zayn terug. Ik kon hier niet tegen, ik stond op en liep naar de deur, ik graaide de autosleutels van het kastje en ging naar buiten. Toen ik eenmaal in de auto zat sloeg de twijfel toe, waar moet ik in godsnaam beginnen?

Drie uur. Drie uur lang rondrijden door Londen, ik heb bijna de hele tijd de jongens en Danielle op de speaker gehad die één voor één plaatsen opnoemden waar Esther misschien kon zijn. Gefrustreerd stopte ik bij de McDonald's omdat ik bijna omging van de honger. Eenmaal binnen verwelkomde de warmte en de geur van friet me, en toen zag ik haar zitten.
Ze zat een beetje afwezig uit een raam te staren met een halfvolle milkshake in haar hand, ze had haar knieën opgetrokken waardoor haar voeten op het bankje plaats hadden gevonden en mensen keken haar nogal afkeurend aan hierdoor.
'Alleen jij verstopt je in de McDonald's.' zei ik plagerig, terwijl ik plaats naast haar nam.
'Alleen jij zoekt me in de McDonald's.' zei ze een beetje trillerig.
'Ik ben er wel drie uur mee bezig geweest.' gaf ik toe, ze keek nog steeds uit het raam en verstrakte de greep om haar knieën, alsof ze bang was uit elkaar te vallen.
'Dat had je niet moeten doen.' vanaf deze plek kon ik nog net haar mond hoek omhoog zien gaan in een trieste glimlach, duidelijk niet gemeend. Zachtjes greep ik haar kin vast en draaide ik haar gezicht mijn kant op, maar in plaats van me aan te kijken staarde ze naar beneden.
'Maar ik heb het wel gedaan.' ze keek eindelijk op, haar onderlip trilde een beetje en haar ogen stonden droevig.
'Waarom?'
'Omdat je me doet denken aan iemand die ik vroeger kende, het was mijn beste vriendin maar ik heb geen contact meer met haar. Maar jullie zijn qua innerlijk precies hetzelfde. En het is niet eens alleen daardoor, ik vind je gewoon aardig Esther. Je hebt het beste met mensen voor en zou nooit mensen opzettelijk kwetsen.' zoals Danielle doet, maakte ik de zin verder af in mijn hoofd.
'Vinden jullie me echt aardig?' vroeg ze voorzichtig. Wat hadden die woorden van Danielle een impact op dit meisje. Ik knikte vrolijk en haalde toen mijn portemonnee tevoorschijn.
'Ja, en nu gaan we een eetwedstrijd houden, want die zoektocht heeft me uitgehongerd.'