Page 03

Met een pijnzend gezicht zit ik aan de keukentafel terwijl mijn ogen nog dik en opgezwollen zijn. Ik zie er vast afgrijselijk uit nu, mijn bruine lange haren zitten helemaal in de war, mijn nieuwe kleding is gekreukt en zit helemaal schuin gedraaid, en mijn gezicht is vast zo wit als een doek met mijn make-up zwaar uitgelopen. 'Gaat het wel?' mijn moeders oprecht bezorgte blik staart me aan en haar blauwe ogen kijken zo diep dat het wel door moet dringen, maar de rest van haar gezicht heeft iets vrolijks, dat maakt me alleen nog maar meer depressief. Gaat het wel? Gaat het wel? Dat is het enige dat ik de laatste dagen, zelfs weken gehoord heb. Niks anders dan die ene vraag, en ik weet dat het antwoord wel duidelijk is. Nee het gaat niet, duidelijker kan toch niet? Ik zit hier met opgezwollen ogen, bruine haren helemaal door de war, schuingedraaide kleding en een gezicht zo wit als een doek en mensen vragen nog steeds of het wel gaat. Ze kunnen beter ophouden met hun zielige pogingen me weer op te vrolijken, of te vragen of het wel gaat en of ze iets kunnen doen. Ze begrijpen nog steeds niet dat ik dit alleen moet uitzitten, dat een middagje shoppen in deze situatie echt geen glimlach op mijn gezicht laat staan, en me al helemaal niet doet vergeten wat er gebeurd is. Ik moet doorschrijven, het op een rijtje zetten, dan kan ik het pas verwerken. De woorden van de gekke psychiater vliegen door mijn hoofd. Waarom, waarom heb ik altijd die pech? De drang om door te gaan verschijnt weer en ik sta op, het liefst ga ik weer zitten want mijn benen voelen als niks anders dan puur lood maar het moet gebeuren. Mijn moeder merkt dat ik geen zin heb om te praten, en ze loopt naar een andere kamer. Ik wankel zachtjes naar de trap, naar boven, mijn kamer, mijn laptop. Ik kan het beste naar boven, hoe chagrijnig ik ook ben en verdrietig ik me ook voel..

Na de ontmoeting ging ik vaker ijsjes halen, na een tijdje had ik serieus alle smaken geprobeerd en elke keer weer als er niet zo veel klanten waren maakte ik een praatje met hem. Het bleek een gigantisch aardige jongen, ook 16 jaar oud, volgend jaar zou hij examen mogen doen waar hij toen al zo erg tegenop zag. We wisselden nummers, twitter enz uit en begonnen contact te houden via internet. De herfst brak namelijk aan en veel reden om steeds ijsjes te halen had ik dus niet meer. We gingen elke avond chatten, ik zat elke keer weer te wachten tot hij online kwam en zo gingen we vaak door tot diep in de nacht. Tot hij me een keer uitnodigde voor een avondje film kijken, op dat moment had ik echt heel lang op gewacht. Ik had al direct fantasieën over dat hij me ook leuk zou vinden, gevolgd door romantische wandelingen bij het strand. Typisch van mezelf natuurlijk, want zo ver was het al helemaal niet. Die avond was ik bij hem thuis en natuurlijk haalde hij een horrorfilm tevoorschijn, en laat dat nou juist mijn favoriete genre zijn. Dus we zaten even later scream 3 te kijken, dikke bak popcorn erbij en genieten maar. Het punt is dat ik van die films eigenlijk nooit bang ben, maar het voelde echt alsof hij dat extra had gedaan. Dus tijdens de film heb ik toch maar gedaan alsof ik het verschrikkelijk eng vond. Heel zachtjes en voorzichtig ben ik tegen hem aan gaan liggen. Hij liet het toe en alsof ik al niet gelukkig genoeg was legde hij een gerustellende arm om me heen en ik voelde me daar echt heel erg knus. Heerlijk, maar helaas voor mij was de film alsnel weer afgelopen. Toen ik daarna naar huis fietste was ik Kane alweer compleet vergeten en ik voelde dat mijn wangen nog steeds warm aanvoelden, ze moeten knalrood geweest zijn, ik was happy en Dean was helemaal het einde. Ach Dean, met zijn bruine korte haren, diepe en romantische blauwe ogen (en gelukkig voor mij had hij er geen hekel aan), en zijn gigantisch zachte huid. Ik weet nog steeds niet hoe hij dat deed. Maar deze keer voelde ik me veel gelukkiger dan ik bij Kane ooit was geweest.

Dagen later spraken we opnieuw af in het park. Het was dan wel herfst maar buiten was het nog steeds heerlijk weer. We zaten een beetje bij de fountein uit te rusten toen ik het onmogelijke waarmaakte. Ik ging zo op in het moment dat ik er iets spontaan uitfloepte. Iets dat ik liever niet had gezegd, ik had me daarna graag in de fountain gegooid maar dat kon helaas niet. We waren beide even stil en toen biechte ik opeens mijn crush op. Mijn gezicht moet daarna waarschijnlijk helemaal rood zijn geworden, en ik wou bijna schreeuwen dat ik een gigantisch sukkel was. Maar gelukkig heb ik nog een beetje zelfdicipline, en kon ik dat nog voorkomen. Eerst lachte hij van mijn vreemde reactie daarop en daarna stond hij op. Ik weet nu dat hij mijn armen pakte en me overeind trok. Wat er om me heen gebeurde weet ik niet meer, maar ik weet wel dat zijn zachte lippen opeens op de mijne zaten. Ik weet niet hoe lang het duurde, maar wel dat het veel te snel weer over was. Daarna glimlachte hij en zei: 'Ik ook van jou' Het moment was echt perfect, alles was perfect. Maar natuurlijk kan niks in mijn leven helemaal perfect gaan. Want toen ik achter hem keek sloeg de schrik me om het hart. Ik zag 2 zwarte zonnebrilglazen mijn kant op kijken, ze schitterden in het zonlicht en bewogen geen moment was hun punt. Iemand was me aan het bespieden, en ik kon al gelijk zeggen wie het was. En het was vanaf dat moment helemaal duidelijk dat ik nog lang niet van hem af was.