Carrot 4

Hijgend knal ik mijn fiets tegen de muur. Mijn longen doen pijn en in mijn zij heb ik steken. Ik heb zo hard gefietst dat ik me niks meer van deze weg kan herinneren. Met trillende handen probeer ik de sleutel in het slot te steken. Shit, waarom lukt het niet? Stel je voor dat die man opeens achter me staat. Maar de straat is verlaten. Klik. De deur gaat open. Snel stap ik naar binnen en gooi de deur weer dicht. Een paar tellen lang leun ik tegen de muur aan. Mijn hart bonst en ik hoor mijn bloed stromen. Die vent had me wel kunnen aanranden. Wat zou ik nu graag naar mijn kamer lopen, en er niks van tegen mijn moeder vertellen. maar ik moet mama even zeggen dat ik er ben, anders flipt ze. Het huis ruikt naar schone was. Ik hoop dat mama op dit moment heel rustig is. Langzaam doe ik de deur naar de huiskamer open. Ik schrik me kapot. Mama zit loodrecht op de bank. Haar gezicht staat heel boos. Ik probeer terug te rennen naar het halletje maar mama houd me tegen. 'Waar was je?' Haar stem klink boos. 'Het is halfzes, en je nam je telefoon niet op.' 'Ja, uh, ik was nog wat drinken met Laura.' Ik staar naar mijn laarzen. 'Nou komt er nog wat van?' zegt ze. 'Waarom nam je niet op?' 'mijn telefoon stond uit.' zeg ik voorzichtig. Het is gelogen en dat weet mijn moeder. 'Je zet je telefoon nooit uit Eva, je bent met je IPhone getrouwd.' mijn moeders stem klinkt geïrriteerd. 'Mam doe niet zo idioot.' val ik tegen haar uit. Ik kan prima voor mezelf zorgen, ik ben 16 hoor.
'Lieverd, dit gaat zo niet langer.' 'Wat gaat zo niet langer?' 'Het gaat zo niet langer met jou.' Mijn moeder zucht overdreven. 'Sinds de zomervakantie ben je niet meer jezelf, Ik dacht eerst dat het wel zou overwaaien, dat het eventjes duurde. Maar na vorige week.' Laat haar ophouden dacht ik, laat haar ophouden, en ik druk mijn handen tegen mijn oren. 'Het lijkt ons goed als je naar een psycholoog gaat.' haar stem dreunt. Het duurt even voor haar woorden tot me doordringen. Zei ze nu psycholoog? 'Nee,' zeg ik. 'Ik ben vandaag door een psycholoog gebeld. Hij heeft morgenmiddag even tijd. Niemand op school hoeft het te weten.' 'Nee,' roep ik nog eens maar nu harder. Dit keer kan ze me niet regeren. 'Waarom niet? praten kan toch geen kwaad?' Ik wordt gek van de standaard zinnetjes die mijn moeder altijd zegt. 'Ik ga niet!' schreeuw ik. Haar mond begint te bewegen. 'Je gaat morgen naar de psycholoog.' zegt ze bot. Je commandeert me! 'Dat mag ik, want dat mogen ouders nu eenmaal.' 'Ik haat je!' Boos ren ik de trap op. 'Eva doe normaal,' ik hoor mijn moeder nog roepen. Gelukkig zie ik haar kop niet meer. Met een paar treden tegelijk ren ik de trap op. De tranen stromen over mijn wangen. Op de overloop steekt het hoofd van mijn broertje om de deur. 'Rot op, Rick,' zeg ik. Er komt nu ook een arm tevoorschijn. 'Heb je ruzie met mama?' 'Dat gaat je geen ene moer aan,' schreeuw ik. 'Je huilt,' zijn stem klinkt blij. 'Bemoei je er niet mee.' 'Doe niet zo stom, ik wil je alleen maar troosten.' 'Zal wel,' schreeuw ik. Met een knal gooi ik de deur achter me dicht. Zodat de muren ervan trillen.