The Clock is Ticking | 021 |

Alana Valentio POV

Eerst besefte ik niet wat hij gedaan had, maar zijn woorden haalden me terug naar de realiteit. ‘Hoe durf je, dom wicht!’ riep hij. Woedend en beledigd keek ik hem aan, terwijl de tranen nu echt over mijn wangen stroomden. ‘Je zou de waarheid toch ooit te horen moeten krijgen, niet?’ zei ik, terwijl ik me omdraaide. Ik wilde weglopen, maar hij trok me terug aan mijn arm. ‘Nee, Alana, het spijt me, ik wilde niet-‘ ‘Laat maar. Te laat, dat had je eerder moeten bedenken. Veel succes met het breken van die kinderhartjes,’ zei ik met een blik op de Lost Boys en op Wendy. ‘Maar dat zal niet zo’n probleem zijn. Je hebt het mijne ten slotte ook moeiteloos gebroken.’ Met die woorden trok ik me hardhandig los uit zijn greep, duwde me door de stoet piraten, verliet het schip, en verdween in de kou en de duisternis.

‘’The hardest part of walking away from you, is knowing you won’t run after me.’’