Page 04

'Wat is er?' heeft hij me nog gevraagd. Ik weet nog die lieve zachte toon die hij in zijn stem had, het stelde me gerust. Hoewel ik toen wel wist dat de rode wangen verleden tijd waren geworden. Met moeite kon ik nog uitbrengen dat ik naar huis moest omdat we bij iemand op visite gingen, toen ik mezelf een klein beetje gekalmeerd had vertelde ik hem dat ik nog wel even had. Die plotselinge rust kwam vooral door het feit dat de glazen verdwenen waren en hij blijkbaar heeft gemerkt dat ik hem gespot heb. Daarna heeft Dean me gevraagd, we wisten nu sowieso zeker van elkaar dat we elkaar leuk vonden, dus waarom ook niet? De verloren sfeer kon ik niet meer terugnemen, maar het had toch wel iets romantisch. Na nog samen een ijsje gegeten te hebben en een afscheidszoen ben ik naar huis gegaan. En daar begon een afgrijselijke avond, al die vragen door mijn hoofd. Was hij niet toevallig gewoon bezig met een wandeling? Verschool hij zich om me niet te storen? Of was hij me werkelijk aan het stalken? Het is idee leek me walgelijk, maar ook helemaal gestoord en ik overtuigde mezelf er dus voorlopig van dat Kane er bij toeval was. Maar ook lieve romantische gedachten vulden mijn hoofd, ik had weer een vriendje! En dit maal was ik er zeker van overtuigd dat het goed zou gaan. Het was die avond dus wel een beetje tweestrijd in mijn hoofd, mezelf overhalen dat mijn ex me niet stalkt, en tegelijkertijd blij zijn met een nieuw vriendje.

'Avelyn, eten!' hoor ik van beneden. Ik schrik op uit mijn gedachten, ik moet er wel diep ingezeten hebben. Op mijn wang voel ik nog een natte druppel van de ene traan die er bij dit stukje uitgekomen is. Het lijkt wel alsof ik al het traanwater opgemaakt heb. Ik voel me dof, alles voelt dof. Mijn haar, mijn benen, mijn armen. Ik voel me niks anders dan een wandelende zombie. Zachtjes hoor ik mijn hart bonken, van de intense herrinneringen die nog zo dichtbij lijken. Ze zijn nog zo fris, nu is mijn kans ze op te schrijven. Mijn maag knort luid en mijn lichaam schreeuwd om eten. Maar zin om op te staan heb ik niet meer. Ik voel me dof, ik voel me niks anders dan een wandelende zombie.

Heel eerlijk heb ik alles aan mijn vriendinnen uitgelegd, ze konden het niet echt begrijpen, niemand is zo gek om iemand te stalken. Ook al begrepen ze het niet, ze leefden toch met me mee. Maar nadat ik ze vertelde van mijn nieuwe vriendje werd de sfeer gelukkig weer beter. Ik probeerde Kane weer te vergeten en zoveel mogelijk te doen met Dean. En na een paar dagen geen zonnebril of Kane gezien te hebben voelde ik me al een stuk geruster. Dus na zo'n tegenslag kon ik weer rustig verdergaan. Na de andere 2 scream-delen bij Dean thuis te hebben gekeken, had hij wel door dat het mijn favoriete genre was en ik niet echt klein te krijgen was. Vooral door het feit dat ik juist bang ging doen op de verkeerde momenten, maar hoe kon ik het weten? Ik word eigenlijk niet echt bang van die films, dus ik weet ook niet welke stukken anderen zo bang maken. Dean kon er wel om lachen, en sowieso bij elke film die we keken ging ik wel tegen hem aanliggen. Dus het faken was eigenlijk niet meer nodig. We deden superleuke dingen, eten, films kijken, bioscoop, in het park wandelen toen het nog warm was. En hij kwam zelfs een keer met kaartjes voor een attractiepark. Gezellig samen in de achtbaan en de hand van de ander fijnknijpen, met een goede reden. Wie wil dat nou niet? Die middag was geweldig. Nadat ik weer thuis kwam ging ik op mijn bed nog even nagenieten van die heerlijke dag. Maar natuurlijk, wat zou mijn leven zijn als er nu niet iets was om het te verpesten. Ik zweer het, ik heb zoveel pech gehad dat ik onderand nu wel een hoop geluk tegoed heb. Onze huistelefoon begon te rinkelen. Het is zo'n draagbaar ding en ik had hem op mijn kamer liggen. Toen ik opnam was het totaal niet wat ik verwacht had. Het enige wat ik hoorde was een zwaar gehijg in de telefoon, zoals ze in horrorfilms ook doen. Het ging een aantal seconden door voor mijn naam met een hele griezelige toon werd genoemd. Ik wist wie het was, ik heb zijn stemgeluid vaakgenoeg gehoord om het zeker te weten. 'Kane, laat me met rust!' heb ik nog door de telefoon geschreeuwd. Vlak daarna werd de verbinding verbroken.

'Avelyn, je moet echt wat eten' ik schrik op en zie dat mijn moeder in de deuropening staat. Zelfs haar houding laat al zien dat ze bezorgt is. Haar blonde haar ligt stil en slap naar beneden en ze heeft wallen onder haar ogen die ze met moeite heeft geprobeerd weg te krijgen, zonder resultaat. Ik knik en met moeite kom ik voorzichtig overeind. Mijn benen voelen dit keer nog zwaarder aan dan net. Ik probeer redenen te verzinnen om te eten, maar ik kan niks bedenken. Liever zou ik er gewoon mee stoppen. Maar voordat ik daar dieper opinga komt er wat in me op. Ik doe het om de mensen om me heen tevreden te stellen. Ook de gekke psychiater, die zelf ook nog liefdesverdriet heeft, want toen ik een keer terug kwam om iets op te halen zat hij met tranen in zijn ogen naar een foto te staren. Ook de agenten, om te laten zien dat ik sterk ben en niet opgeef. Dat zien ze graag, het zijn mannen. Ook mijn vrienden en familie, want het doet hun ook pijn om me zo te zien. Maar als belangrijkste voor mezelf, want ik zal mezelf later dankbaar zijn dat ik me erdoorheen gesleept heb. De gedachten in mijn hoofd worden vrediger, want mijn maag begint weer hard te knorren. Laat ik toch maar wat pizzapuntjes proberen te eten.