Page 05

Ik was nog nooit zo bang geweest. Ik zweer in alle horrorfilms die ik ooit gezien heb was het een onbekende psycho moordenaar. Dat is voor mijn gevoel niks bij mijn ex-vriendje die zo te merken nog een paar verborgen kwaliteiten had. Het liefst had ik direct de politie gebeld, maar zonder bewijs kon ik niks tegen hem beginnen. Dus ik hoopte dat hij een avondje aan het klieren was met zijn vrienden en me voor de grap ging bellen. Maar nee, helaas behoorde mijn ex tot de subcatagorie, namelijk gestoorde telefoondude die je zeker elke dag een keer de stuipen op het lijf wou jagen. Je kent vast wel die mensen die je bellen, en dan zo'n bandje laten draaien. Nou die had ik wel tienduizend keer liever aan de telefoon gehad. Het gekke was dat alleen als ik opnam het enge begon. Mijn moeder kwam namelijk naar me toe met het nummer van Kane op een briefje, en ze vroeg me waarom hij soms belde en gelijk ophing. Ik durfte niet te vertellen waarom, zeker niet toen hij na zijn gebruikelijke dosis gehijg een dreiging naar me toe gooide. Dat als ik het iemand zou vertellen, of de politie zou bellen. Hij wist waar ik woonde. En dat is zo'n ding dat je echt pijn doet, dat hij misschien wel wat ergs aandoet bij de mensen waar je van houdt. Uiteindelijk kwam ik op het geniale idee om de telefoon niet meer op te nemen. Het was een goed idee, tot hij me door begon te krijgen teminste. Tja hij is slim genoeg om door te hebben dat het vreemd is dat iemand 3 dagen niet aanwezig is. In dat geval liet hij de telefoon een uur lang rinkelen, tot ik opnam. Ik heb echt geen idee waar hij dat geld vandaan heeft gehaald. Op school kon ik me niet meer concentreren en mijn focus zat de hele dag op mijn mobiel. Ik had dan wel een nieuwe en een nieuw nummer, maar als Kane dat zou hebben dan zou ik nooit meer van hem afkomen. De dagen sleten voorbij terwijl ik ondertussen niet bang meer was maar eerder zwaar geïrriteerd. Regelmatig nam ik de telefoon op en schreeuwde er dan doorheen dat hij op moest houden. Helaas drong het nog steeds niet tot hem door wat idioot hij nu bezig was.

Dus om me af te leiden ging ik regelmatig met Dean naar het strand, even uitwaaien, zonder telefoon. De lange romantische strandwandelingen uit mijn fantasieën werden dus zeker werkelijkheid. Ik was altijd zo gelukkkig als we het gingen doen. Al mijn problemen leken weg te waaien met de wind, over het strand en ergens de lucht in waar ik er niet meer aan hoefde te denken. We gingen altijd een stukje wandelen, als het een beetje lekker weer was even de zee in en vervolgens op een terrasje zitten. Na een paar dagen kon hij zelfs mijn bestelling doorgeven, omdat ik altijd precies hetzelfde wou. Heerlijke momenten die ik de rest van mijn leven zal koesteren. Maar zodra ik na een heerlijke dag weer aankwam in mijn eigen huis, werd ik weer ruw wakker geschud uit mijn mooie strandfantasieën. Want de telefoon ging meestal rond het middaguur weer over. Ik was echt zwaar geïrriteerd toen ik zijn nummer op het scherm zag oplichten. Ik was het zo zat dat die idioot me zo bleef lastigvallen dat ik de telefoon heb opgenomen en vervolgens mijn hardste stem heb opgezet. Ik heb zo hard door de telefoon geschreeuwd als ik maar kon. Zo hard zelfs dat nadat ik ophing het gestamp op de zoldertrap al kon horen wat betekende dat mijn moeder binnen een paar seconden beneden was om te kijken of het allemaal wel in orde was. Vervolgens breekt een onzekere periode aan, alles was stil. De telefoon rinkelde niet meer en ik hoorde niks meer van Kane. Oké, zo onzeker klinkt dat eigenlijk niet. Ik was natuurlijk ook gigantisch opgelucht dat ik er eindelijk van af was. Maar je kunt het dubbele gevoel dat je dan hebt niet echt voorstellen als je het niet zelf een keer hebt gevoelt. Ten eerste heel blij, maar aan de andere kant ook gewoon bang. Waarom zou hij opeens gestopt zijn? Drong die gil tot hem door? Laat hij me met rust? Of bereid hij zich voor op de volgende golf?
Dat zijn vragen die op zo'n moment door je heen schieten. En dat is gewoon zo lastig. Ik vergelijk het met een persoon die oprecht bang is voor een horrorfilm, (in dit geval mijn vriendin) ze heeft me wel eens verteld dat je dan gewoon een paar dagen nodig hebt om het te laten zakken. Om er zeker van de zijn dat het echt nep is en er werkelijk niks engs in de donkere hoek is. Nu kan ik me dat gevoel heel goed voorstellen. Misschien zelfs dat sommige mensen er
paranoïde van worden. Hoelang de stilte geduurd heeft kan ik niet precies zeggen. Ik geloof ongeveer een week, misschien iets langer.
Na 5 dagen besloot ik maar aan te nemen dat het afgelopen was. Tja waarom zou ik mezelf ook helemaal gek maken? Dus ik ben samen met Dean naar de bioscoop geweest. Haha, laat ik maar eerlijk zijn dat het een zwijmelfilm was en we er echt van genoten hebben Heerlijk, 2 uur lang doorbrengen in een donkere kamer naast een gespierde jongen. Al mijn gedachten werden even op nul gezet en ik heb me door hem laten meeslepen. Of hij gemerkt heeft dat ik een tijdje zenuwachtig was en mijn mobiel strak in de gaten hield? Misschien, hij moet waarschijnlijk wel even wat gemerkt hebben. Ik voelde het gewoon, de manier waardoor hij me soms bezorgd aankeek of vaak zijn arm zorgzaam om me heensloeg. Maar hij heeft die zorgen denk ik laten varen toen ik die avond in de bioscoop helemaal relaxt naast hem zat. Maar mijn leven kennende zou dit niet voor lang zijn...