002

Bij de deur haalde ik een hand door mijn haren. Ik opende de deur. De school was groot. Toen ik de deur opendeed kwam het uit in een grote zaal waar leerlingen zaten en kletsten. Het was best frisjes hier. Ik slenterde naar mijn kluis en deed het open, terwijl ik een blik op de klok wierp. Ik dumpte mijn jas erin en pakte mijn boeken. Ik voelde een hand op mijn schouder en zag mijn beste vriendin. Ze heette Jessie. Ze had bruine haren die tot haar schouders reikte en groene ogen. Ze had veel sproeten en een leuke lach. Ze liet haar witte tanden in een grote grijns zien.
'Evy' zei ze lachend en ze omhelsde me.
Ik had zoveel meegemaakt met Jessie. We hadden samen gelachen en getreurd. We hadden elkaar geholpen in de moeilijkste tijden waardoor we een onbrekelijke band hadden. Een band die nooit kapot zou gaan.
Ze begon te ratelen over een jongen en ik luisterde maar half. Elke dag praatte ze wel over een jongen, dus ik was niet zo verbaasd. Ik luisterde beleefd en dacht na. Wanneer zou ik mijn jongen vinden. Ik was vaak gevraagd, maar ik voelde nooit een vonk. Ja, ik weet het. Dat klinkt echt als een sprookje. Maar was het raar dat ik in sprookjes geloofde? Ik hield van happy ends en hoopte daar altijd op.
'Hey, luister je wel' zei Jessie quasi boos.
'Sorry, mijn gedachten waren ergens anders' zei ik verontschuldigend. Ze glimlachte. 'Geeft niet.'
'Dus wat hebben we nu?' vroeg ze. Ik pakte mijn agenda en zocht naar mijn rooster. Toen ik het vond zocht ik naar maadag.
'We hebben nu wiskunde' zei ik zuchtend.
'Nee, dat vind ik zo moeilijk' zei Jessie en ze trok een gezicht. Ze haakte haar arm door de mijne en zwaaide snel naar een jongen. De jongen zwaaide vrolijk terug.
'Wie is dat?' vroeg ik.
'Een vriend' zei ze geheimzinnig. Oke, ik kreeg de waarheid er wel later uit.
Bij de lokaal deed ik de deur open. Ik hijste mijn tas over mijn schouder en liep de klas binnen. Jessie en ik gingen helemaal achteraan zitten. We pakten onze boeken sloegen het open op de goeie bladzijde.
De leraar liep naar binnen en begon met zijn betoog.
Ik luisterde maar half en tekende in mijn schrift. Het waren bloemetjes en lachwekkende poppetjes.
Jessie gaf me een briefje. Daar stond in haar handschrift: Verveel me.
Ik schreef: Ik ook en gaf het terug.
Ik kreeg het weer terug. Kom je naar school naar koffieshop. Ik knikte en stak mijn duim op.
'Evelien en Jessica willen jullie even luisteren, of is dat teveel gevraagd' zei de leraar bestraffend. We giechelden.
'Sorry' zei ik. Hij knikte en ging verder met praten. hij had het over vergelijkingen en bla bla bla. Het was heel saai.
Ik staarde uit de raam en wou dat ik buiten was. De zon op me huid kon voelen. Maar in plaats daarvan zat ik in deze lokaal, waar het best benauwd is.
Ik zuchtte en begon met mijn wiskunde huiswerk.