Part 7

Op het einde van de gang zag ik een dikke troep mensen waar ik Alexia herkende. Charlotte en Chloe waren nergens te zien. Alexia huilde op de schouder van een oudere meneer. De verplegers die langs kwamen, keken allemaal zo droevig. Ik haat ziekenhuizen !Toen ik dichterbij kwam, keerden een paar mensen zich al om. Alexia veegde haar tranen weg en kwam naar me toe. Ze zag er verschrikkelijk uit, bijna al haar make-up was uitgelopen en haar ogen waren rood en opgezwollen. James was ook nergens te zien. Alexia nam mijn handen in de haren een keek diep in mijn ogen. Toen ze begon te praten, stroomde ook bij mij de tranen.
- Liefje, ik moet je wat zeggen. Zei ze huilend.
Ik knikte.
- Oh lief kind, Er is iets heel ergs gebeurd... Het is James... Begon ze.
Ik schrok zo hard dat ik in haar armen viel.
- Hij is aangereden door een auto... Vervolgde ze.
Ik barstte in snikken uit. Ik kon mijn oren niet geloven. Ik wist niet wat ik mocht zeggen of niet. Waarom hij ? Waarom nu ? Waarom ? Ik kreeg geen woord uit mijn mond.
- Hij... Zei ze zachter, bijna op fluistertoon.
Nu huilde ze nog harder. En ik huilde met haar mee.
- Hij heeft het niet gehaald... Zei de oudere man. Alexia liet me los een nam hem stevig vast. Ook hij huilde. Iedereen huilde. Eerst begreep ik het niet. Niet gehaald... En langzaam drong het tot me door. De file, de ziekenwagen, het ongeluk, niemand aan de telefoon... Het was James, hij werd aangereden door een auto.