~14~ finally new clothes

Ik denk aan gustav. Die zal wel bezorgd zijn. Die weet helemaal niet waar we zijn. Ik ben bang dat ik hem ook een lange tijd niet ga zien. Want als hij er dan op één of andere manier achter komt dat we hier zijn, zal hij hoogstwaarschijnlijk worden gevold als hij naar hier rijd. En dat weten ze nog dat ik hier zit. Hoelang zal ik hier moeten blijven. Een week, een maand, een jaar. Ik hoop dat dit alles weer zo snel mogelijk voorbij is. Ik hoor beneden een deur dicht vallen en verstijf gelijk. Wat als het niet bill is. Ik houd mijn adem in en hoop dat het toch bill is. “anna waar ben je?” opgelucht adem ik uit. Aan de stem kan ik horen dat het bill is. Gelukkig! “ik ben hier”roep ik terwijl ik zo snel ik kan naar beneden ren. Bij de laatste tree struikel ik over mijn eigen voeten, en bill die net onder de trap is gaan staan vang me gelukkig net op tijd op. Ik kijk omhoog recht in zijn gezicht. “haai”zeg ik terwijl ik schaapachtig lach. “werd ik maar elke dag zo begroet”zegt bill met een knipoog. Ik lach even en help bill daarna om de tassen naar de keuken te slepen. Als we alles hebben opgeruimd ga ik met een zucht aan de tafel zitten. “je bent toch niet moe, je moet nog van alles gaan passen” zegt bill terwijl hij een paar tassen voor me gezicht houd. Ik weet niet waar ik de energie vandaan haal, maar ik spring op, pak de tassen aan en ren gelijk weer naar boven. Ik loop naar de kamer waar ik net ook was. Ik gooi de deur dicht en leg de tassen op het bed neer. Waar zal ik eens beginnen.