But it wasn't a movie and I wasn't an actrice. 17*

Voldemort was verslagen. Er was geen Voldemort meer. De wereld was veilig. Iedereen was gelukkig en blij en opgelucht, behalve mij. Ik verkeerde in schok. Nu drong alles tot me door. Hij wist wat hij deed toen hij afscheid van me nam. Hij wist dat hij zijn lot niet kon ontlopen. Maar hoe? Dat zou altijd een raadsel blijven, misschien had hij het perongeluk gezien. In een droom, in iemand anders zijn droom. In iemands ogen...
Het duurde lang voor mij om te beseffen dat ik nog net een dierbare vriend had verloren. Dat ik hem nooit meer zou zien, nooit meer zou horen, nooit meer in zijn ogen kijken en hij nooit meer in de mijne...
Het deed pijn. Het deed vreselijk pijn. Alsof ik inwendig in stukjes uiteen viel. Ik huilde niet want mijn tranen waren opgeeist door mijn koorstachtig naar het verleden zoekende ziel. Ik zocht naar de ingeprinte herinneringen in mijn hoofd en vond ze, maar ze waren te vaag. Te onduidelijk. Alsof iemand ze weg had willen wissen, maar het maar voor de helft gedaan kon krijgen. Nu alles wat ik nog over had van hem waren de onduidelijke films in mijn hoofd, de episodes van de momenten die wij samen hadden en die ik niet op een normale wijze kon bekijken omdat ik me ze niet volledig kon herinneren! Omdat ik zo dom was geweest om ze niet te onthouden, voor goed te onthouden terwijl ik wist dat een van die momenten wel eens de laatste kon zijn! Ik kon mezelf wel wurgen. Maar ik had nog wel een ding. Zijn ring. Die zat nog steeds vertrouwd om mijn vinger. De ring die ik toen niet heb afgedaan en de ring die ik nog steeds draag. Nog steeds.

De avond viel en de zon was van plan om onder te gaan en de maan zijn plaats toestaan. Ik zat op het strand en gooide steentjes in het rivier. Ik keek hoe ze kringetjes vormden die steeds kleiner werden tot er van ze niets meer over was, zoals van een leven. Het was vreselijk om aan te zien. Ik gooide terug steentjes en maakte de cirkeltjes weer groot, ik vulde de levens weer aan, ik wou ze onsterfelijk maken.
Ik hoorde dat iemand naast me ging zitten. Het was Hermelien. Dat was me even schrikken. Haar had ik er niet verwacht.
‘Hoi.’ zei ze.
‘Hoi. Wat brengt jou hier?’
‘Niets bijzonders. Ik kom hier vaak als ik alleen wil zijn of om na te denken, of als er mij iets dwars zit.’
‘He, ik ook.’ zei ik stil.
‘Nou. Wil je dan gewoon samen alleen zijn?’
‘Ja, lijkt me leuk.’ Ik glimlachte.
Zo zaten we er een poosje. Tot het al helemaal donker was en het enige licht van de maan en van diens afspiegeling in het rivier kwam. Ik legde mijn hoofd op Hermeliens schouder en keek naar de maan in het rivier. Het leek zo dichtbij. Ik kon er wel naartoe lopen en erop gaan staan. Dat zou geweldig zijn geweest. Alles zo bereikbaar, zelfs de sterren. En al onze geliefden die zich er ook bevonden. Iedereen van wie we hielden, die we lief hebben gehad en voor goed hadden verloren slechts enkele stappen van ons verwijderd. Het was een zoete droom waar ik niet uit wou ontwaken, hoewel ik helemaal niet sliep.
Ik wou dat ik een actrice was en dit allemaal slechts toneel was en niet het echte leven. Ik wou dat nadat de aflevering afgelopen was iedereen vanachter de gordijnen zou komen, ook Tom, en dan zou alles weer goed zijn, alles weer in orde. Maar het was geen film en ik was geen actrice. Ik was maar een meisje die te wijs was geworden in afscheid nemen en ik wou dat ik die les nooit gekregen had. Ik was een meisje met een tegenstrijdige lot, die iedere gelukkige moment uit mijn leven wegvaagde door middel van vreselijke gebeurtenissen die mijn geluk wegschemerden en uit mijn ziel verwijderden zodat er nog maar enkel plaats over was voor zwakheid en verdriet.
Voor buitenstaanders was er niets vreemds aan me, niets verontrustend, maar binnenin mij, waar enkel ik toeschouwer van kon zijn, was het een slagveld. Net als op het toneel alles perfect eruitziet, maar eens de gordijnen dicht zijn is er chaos erachter. Diezelfde tegenstrijdige gevoelens, een gebroken hart, het bloed dat weg trekt, ogen die zich met tranen vullen en hartverscheurende inwendige pijn. Dingen die voor een toeschouwer van buitenaf onmogelijk zichtbaar kunnen zijn, maar voor de regisseur die mee met zijn ploeg achter de gordijnen staat heel erg zichtbaar. Zo duidelijk, dat de regisseur zich afvraagt hoe hij het zo ver heeft laten komen.
Mijn hart, de hoofdrolspeler, moest zijn draai terug weten te vinden, en eens dat gelukt is kan de hele crew weer terug in de gezonde positie. Dan kan het bloed weer rustig door mijn aderen stromen, mijn tranen geen drang meer zullen voelen om zich aan de buitenwereld te tonen, en het pijn dat zal stillen. Alleen moest ik mijn hart nog helen.
Ik zou me er wel doorheen slaan, beloofde ik mezelf in stilte.