My Soul
Durf jij?
Durf jij een stapje buiten je leven te zetten. Een blik te werpen op de mensen om je heen. Een blik te werpen op je verleden. Kijken waar het mis ging?
Zet de stap, de stap buiten je lichaam. Ga stapje voor stapje mee in het leven. Open deuren die het leven je biedt en bekijk je verleden, zonder dat je er maar iets aan kan veranderen.
Kijk, daar dat kleine meisje met het korte krullend bruine haar. Lachend pakt ze de pop met blonde haren op en sleept het mee naar haar moeder.
'Pop,' zegt ze zacht en laat het aan haar moeder zien.
In haar rechterhandje houdt ze het blauwe jurkje vast. De pop is nog naakt.
'Moet de pop het jurkje aan?'
Zorgeloos vind je niet? Dat kleine meisje, daar bij haar moeder. Zorgeloos. Het enige wat telt is; wanneer gaan we eten, pop moet zijn kleren aan, ik moet naar de wc en mag ik spelen?
's Nachts ligt het meisje vredig in haar bed en houdt haar witte knuffel strak tegen haar lichaam. Bang om alleen te slapen is ze niet. De knuffel is er om haar te beschermen tegen de gevaren van buiten.
Weer gaan we een deur verder. Het meisje is nu duidelijk gegroeid. Haar korte coupe is uitgegroeid tot een bos lange bruine haren. Gehuld in een spijkerbroek en een simpel shirt loopt ze op het schoolplein. Ze lacht naar vriendinnen, en het leventje lijkt zorgeloos.
Totdat je de pauze ziet. Jongens en meisjes vormen zich om haar heen, terwijl ze staat te huilen in een hoekje. Tranen lopen over haar rood wordende wangen. Mensen doen haar pijn met woorden die ze naar haar schreeuwen, of zelfs maar fluisteren.
'Boerin!'
'Jij bent raar.'
'Jij hebt geen vrienden!'
'Wat een lelijk broek heb je aan.'
'Staat ze nu alweer te huilen?'
Zou je willen ingrijpen, als je de leraren in bij de muur zorgeloos ziet roken? Ze besteden geen aandacht meer aan het pesten. Het gebeurt elke dag. Niets verandert. Niets helpt.
Wat zou je tegen dit meisje willen zeggen die wordt gebroken door de woorden? Als je ziet dat niemand een hand uitsteekt om haar te beschermen. Pure aandacht vragen, gaat er door hun hoofd.
Snel sluit je de deur. Weg van het tafereel. Weg van de pijn, waarbij de tranen in je keel weer aan het opwellen zijn.
De volgende deur pak je vast.
Het meisje is weer duidelijk gegroeid. Haar lange haren heeft ze afgeknipt in een korter model. Daar staat ze met een jongen. Innig gearmd en ze druk haar lippen op de zijne. Haar eerste kus. Vaag herken je de jongen. Ook hij is gegroeid. Hij was één van de jongens die bij haar op de basisschool zat. Je geniet van het beeld. Bijzonder en zo mooi. Alsof je daar weer bent.
Je sluit de deur om het moment niet te verpesten. Ze lijkt daar zo gelukkig. Ook jij voelt je nu opgewekter. Met een lach op je gezicht loop je naar de volgende deur.
Een groep meiden vormen zich om haar. Lachend staan ze tussen een groep mensen. Haar zestiende verjaardag. Een grote groep mensen, die allemaal haar vrienden zijn. Lachend doen ze een paar drank-spelletjes, al is het puur omdat ze zestien is geworden. De rest van de tafel lacht als één van de meiden weer een fout maakt, en het drankje op tafel in één teug leeg moet drinken. Iedereen moedigt het tafereel aan. En met een lach gaan ze weer verder met het spelletje, als het volgende glaasje weer wordt gevuld.
Zorgeloos. Pijnloos. En zelfs een vriendje in haar gedachten. Weliswaar een andere dan bij de eerste kus, maar ze lijkt zo gelukkig.
Weer gaat er een deur open. Je stap er naar binnen, maar voelt de sfeer duidelijk drukken. In jou beeld zie je het meisje treurig naar een smsje kijken. Het is over Als je de naam leest, zie je dat het de jongen is van haar zestiende verjaardag. Boos en verward haalt ze het armbandje van haar arm. Uit haar woede scheurt het armbandje in tweeën. Ze haalt haar schouders op en gooit het armbandje weg. Weg van haar hart. Weg van de pijn.
Medelijden rijst weer op uit je hart. Haar eerste liefdesverdriet. Pijn om een jongen. Hoe vaak moet ze dat nog meemaken?
Bij de volgende deur voel je de druk weer hangen. Dit maal ligt ze in bed en huilt ze haar hart uit. Zacht fluistert ze woorden, die haast niet te verstaan zijn. Je nijgt je oor naar het huilende meisje.
'Waarom?'
Weer is de pijn duidelijk voelbaar. Als je een blik werpt op het bredere beeld, zie je de pijn die de groep vrienden, van haar zestiende verjaardag, bij haar aanbrengt. Pijn van woorden. Woorden die je herken uit je verleden.
Toch verschijnt er een kleine glimlach op je gezicht bij het zien van twee meiden en een jongen die haar dierbaar steunen door de tijd. Die jongen is nieuw voor je, maar toch waardeer je hem. Ze helpen haar door de tijd heen. De jongen met opbeurende woorden en de meiden met een knuffel, liefdevolle blikken en een schouder om op te huilen.
Ze ziet er duidelijk vrolijker uit en sterker dan eerst. Door de woorden van die jongen en de schouders van de meiden, heeft ze houvast. Door de moeilijk tijd heen blijven ze bij haar staan.
Je sluit de deur. Langzaam zak je weer terug naar het werkelijke leven. De fouten in je leven zijn nogmaals voor je ogen langs gevlogen. Je leert ervan. Je leert leven.
Alle mensen die je in je verleden hebt ontmoet, hebben invloed gehad, op hoe je nu bent. Het sterke meisje dat uit een gebroken verleden is gestapt.
Je werpt een blik in de spiegel. Het meisje, duidelijk jong volwassen, kijkt je met een lach aan. Ze is sterk en heeft weer zin in het leven. Ze lacht alsof ze de hele wereld aan kan. Zolang die drie vrienden aan haar zijde zijn, weet ze dat ze niets meer heeft om te vrezen.
Haar hand gaat naar het kruisje om haar nek. Ze trekt het omhoog en brengt het naar haar mond. Zacht drukt ze haar lippen op het, door haar lichaam verwarmde, metaal. Dan laat ze het weer los. Bij haar hart blijft het hangertje bungelen. Het gaat haar aan het hart. Ze gelooft en houdt zich eraan vast. Klampt zich vast en koestert het. Dan verschijnen er twee handen die haar bij haar schouders vastpakken. Zacht hoor je woorden fluisteren.
'Ze is van mij. Kijk eens hoe mooi ze is!'
Reageer (1)
Honey, zo mooi dit! Kippenvel toen ik het las, het is echt geweldig! xxx. Love you!
1 decennium geleden