Schurk - 2

Op dat moment zag hij de ruiters en ze reden recht op de poort af. Waarom net nu? Ze hoorden blijkbaar dat er iets aan de hand was. Ze gaven hun paarden de sporen en één van hen liet zich naar achteren zakken. Hij herkende haar. Het was prinses Charlotte die met haar begeleiders terugkeerde. Ze reden de poort door zonder te weten dat hij vlakbij was. De prinses kwam als laatste. De waarschuwingskreet van haar vader kwam te laat. Hij sprong naar beneden en trok het meisje van haar paard terwijl hij haar het zwaard tegen de keel zette. Haar begeleiders draaiden zich verschrikt om. De koning vloekte op een heel onadelijke manier. Van schrik viel de prinses flauw. Ze mocht dan van koninklijken bloede zijn erg dapper was ze niet.
“Iedereen achteruit.” De soldaten aarzelden.
“Doe wat hij zegt”, beval de koning. De mannen gingen met tegenzin achteruit.
“Breng een tweede paard en mijn wapens, of ik vermoord haar”, dreigde hij. Weer werd er aarzelend naar de koning gekeken.
“Doe het”, zuchtte hij verslagen. Zijn blik liet zijn dochter geen moment los. Gadeck dacht nog aan iets:
“En breng ook proviand mee voor enkele weken en geen grapjes, want ik laat haar het eerste proeven.” De koning schrok. Wat had hij dan verwacht? Dat hij zijn paard en wapens in ontvangst zou nemen, beleefd dank u wel zou zegen en haar dan zou laten gaan? Hij zou geen twee meter ver zijn gekomen.
“Laat haar gaan, schurk!” riep hij.
“Ik denk er niet aan.”
“U krijgt alles wat u wilt, maar laat haar gaan!” Nu was hij opeens een ‘u’ dat was nieuw.