Schurk -3

“Ik krijg het zo ook wel”, bromde hij terug. Het gaf hem een heerlijk gevoel om die trotse koning zo vernederd te zien. Ondertussen was er al iemand met een paard. Even later kwamen ze met zijn wapens. Nu nog wachten op de proviand. Even overwoog hij om zonder te vertrekken. Ieder moment dat hij hier was, konden ze proberen hem te verschalken, maar nee, dat was zelfmoord. Zonder voedsel kwam hij niet ver en hij kon er zeker van zijn dat hij nergens kon stoppen om voorraden in te slaan. Uit zijn ooghoeken zag hij dat de man met zijn wapens, twee korte zwaarden die hij op zijn rug droeg, wel erg dichtbij kwam.
“Probeer het maar niet en zeker niet met mijn eigen wapens.” De man deinsde achteruit.
“Steek ze in de zadeltassen, en ga dan zo ver mogelijk bij me vandaan.” Bevend deed de soldaat wat hem gevraagd werd. Daar waren ze eindelijk met zijn eten.
“Ook die zadeltassen in en niet nog z’n stunt want ik begin mijn geduld te verliezen!” De koning begon zowaar te smeken:
“Doe haar niets. Alles wat u wilt, maar doe mijn dochter geen kwaad.”
“Als jullie doen wat ik zeg, zo niet…” Hij begon hier zowaar plezier in te krijgen. Ondertussen was aan zijn ‘verzoeken’ voldaan en hij steeg op, de prinses voor zich in het zadel hijsend. Ze gaf nog steeds geen teken van leven. Makkelijk voor hem, kon ze alvast niet proberen te ontsnappen. Hij greep de teugels van de prinses haar paard.
“Waag het niet om me te volgen of anders…” En toen gaf hij zijn paard de sporen en reed de vrijheid tegemoet.