Chapter Four

Jewel Emerald POV.

Ik barstte in snikken uit toen mijn ouders van me afscheid kwamen nemen.
''Waarom deden jullie niks?'' snotterde ik. Mijn moeder huilde mee en omarmde me stevig. Ze zei geen woord, maar huilde alleen maar. Mijn vader kon geen woord uitbrengen. Ik klampte me stevig vast aan mijn moeder. Ze schreeuwde erover toen ze weg werd gehaald. Direct werd ik weer meegesleurd door wat mensen. Ik werd in een stoel geduwd en een vrouw met donkerbruin haar en een glitterende blauwe jurk ging met me aan de slag. Ze waste mijn haar en werkte alle imperfecties op mijn huid weg.
''Baltimore DelaRus zal straks je kleren voor je uitzoeken.'' zei de vrouw ''Met hem als je stylist heb je niks om je zorgen over te maken.'' Ik was het niet met haar eens. De kans dat ik over een week dood zou gaan was behoorlijk groot. Wat dachten ze wel niet, dat ik een of andere griet uit een van de districten ben? Daar leven ze allemaal nog in het bos en doen ze hun behoefte in de bosjes. Ik was tenminste goed opgevoed.

Ongeduldig wachtte ik in de kleedkamer. Een man met een belachelijke grote neuspiercing kwam binnen gelopen.
''Dus, Jewel.'' Ik keek hem gefrustreerd aan. ''Dat zijn mooie pauwenveren daar in Je haar. Werken ze?'' Ik spande mijn hoofdspieren aand en mijn haar stond recht op, zoals een pauw dat kon doen.
''Indrukwekkend.'' zei Baltimore ''Je hele haar matcht volledig met de outfit die ik voor je heb uitgekozen. Vanaf nu zal je bekend staan als het pauwenmeisje.'' Ik trok mijn wenkbrauwen op.
''En ik moet blij zijn met zo'n imago?'' Baltimore lachte. Ik vond het helemaal niet o grappig.
''Je imago kan je leven redden.'' Ik was niet overtuigd. Hoe kon zoiets stoms nou iemands leven redden. Ik zuchtte diep.
''Goed, ga je gang maar.'' Baltimore leek bijzonder tevreden.