Hoofdstuk vier

Ik stak mijn arm door de kier van Danny's raam en liet mezelf naar binnen. "DannyDannyDannyDannyDannyDannyDanDanDannyyyyyy!!!" zei ik op een hoge maar gedempte toon terwijl ik mijn nog slapende vriend door elkaar schudde. Hij maakte wat random bewegingen met zijn arm door de lucht waarbij hij bijna zijn vinger in mijn neus stak en schoof toen zijn dekens over zijn hoofd terwijl hij iets onverstaanbaars mompelde. "Nee!" protesteerde ik en sloeg eigenwijs zijn van hem af.
"Godver, Lynn, pleur op." mompelde hij in zijn kussen.
Doordat ik zijn dekens van hem afgeslagen had zag ik zijn half onbloote lijf. Hij droeg alleen een pyjama broek en...jawel, hij droeg sokken in zijn slaap. Die sokken negerend was Danny best een knappe jongen; hij deed veel aan zijn uiterlijk en ging twee keer per week naar de sportschool waardoor hij nu een soort van sixpack had. Nog niet helemaal, maar het kwam eraan. Zijn bruine haar zat nu coupe-kussen (logisch) maar dat stond hem eerlijk gezegd beter dan het kapsel dat hij normaal had, dat zou ik hem eens moeten vertellen. Ooit zou hij een jongen heel gelukkig maken, en niet alleen omdat hij er goed uitzag, maar gewoon omdat hij een geweldige jongen was.
"Luister," zei ik, nu heel serieus. Ik boog me voorover en plaatste mijn handen om zijn gezicht, "Danny. Vandaag is DE DAG. Vandaag horen we of we een Meet&Greet hebben met One Direction en jij gaat verdomme NU je bed uit komen of ik sleur je eruit." Danny keek me doodsbenauwd aan, nu ik zo vlak voor zijn gezicht hing, onbetaalbaar.
"Ok Lynn, niet bijten alsjeblieft. Ik ben onderweg oké." Hij rekte zich uitgebreid uit en kreunde, "Hoe laat is het eigenlijk? God Lynn, je hebt gewoon je pyjama nog aan? Ben je zo naar me toe gekomen?"
"Over het dak, niemand heeft me gezien hoor."
"Hoe laat is het?" herhaalde hij zichzelf.
Dat wist ik niet eens, ik was gelijk toen ik wakker werd naar buiten geklommen. Ik kijk op de klok en voelde een schaamtegevoel opkomen. Het was half 8.....De uitslag werd om 1 uur vanmiddag bekendgemaakt.
"Weet je zeker dat je dat wil weten?" mompelde ik beschaamd.
Danny slaakte een diepe zucht, "Mag ik nu verder slapen?"
"Nee, je bent nu toch al wakker" zei ik terwijl ik he aan zijn arm beetpakte en hem overeind trok.
"Buh" murmelde hij.
We ontbeten samen in onze pyjama bij Danny thuis (Hij had een shirt aangetrokken omdat hij het geen klasse vond om half naakt te eten) en vertrokken toen weer naar zijn kamer om ons nog even in de verzamelde tijdschriften te verdiepen. Terwijl ik een interview met Zayn las bedacht ik me ineens weer wat ik wilde zegen over Danny's haar.
"Hé Dan, je haar zit echt leuk zo trouwens." Ik kreeg een blik van hem alsof ik net had gezegd dat ik verliefd was op zijn oma. "Nee, ik meen het!" verzekerde ik hem, "Lekker soepel, veel leuker dan je normale coupe-slijmbal."
"Pardon?" zei hij quasi-beledigd terwijl hij langzaam naar zijn spiegel liep, maar hij wist heus wat ik bedoelde.Hij plukte wat aan zijn haar en bekeek het van verschillende kanten. Uiteindelijk kwam hij tot de conclusie dat hij niet wist wat hij ervan vond, maar dat hij het misschien eens uit zou proberen.
De radio stond de hele dag aan en eens in de zoveel tijd kwam er een 1D nummer, als inleiding van de wedstrijduitslag. Om twaalf uur hadden we het niet meer en hielden we het lezen voor gezien. Danny zat in kleermakerszit op zijn bureau en ik zat op zijn stoel, met mijn neus zowat tegen de radio aan. We hadden er een officiële pyjamadag van gemaakt en hadden verder dus ook niks meer aan ons uiterlijk gedaan. Het was maar goed dat de uitlsag via radio/telefoon bekend werd gemaakt en er niemand voor de deur zou staan. Nu ik hierbij nadacht.....Waar is mijn telefoon eigenlijk?
"Dan? Had ik mijn mobiel bij me toen ik hier binnen kwam?"
"Hoe moet ik dat weten? Ik slíep toen jij hier binnen kwam."
Daar had hij een punt. Ik had hem waarschijnlijk thuis laten liggen. Ik sprong van de stoel en vluchtte naar het raam.
"Hé, wat ga je doen? Lynn?" Ik negeerde hem en klom het raam uit. Het dak was vochtig, het weer was de hele dag een beetje druilerig geweest, en ik glibberde over de dakpannen naar mijn raam, dar ik in mijn haast wagenwijd open had laten staan vanochten. Ik dook naar binnen en keek om en onder mijn bed. Geen telefoon. "Shit man!"
"Lynn, wat doen je!?" riep Danny vanuit zijn raam.
"Mijn telefoon. Ik ben hem kwijt!" gilde ik terug, lichtelijk in paniek.
"Ik kijk hier, oké." Het was even stil en toen zei hij "Ik heb die van mij wel."
Ik keek echt overal, in mijn bed, onder mijn kussen, onder mijn stapel kleding, op en onder mijn bureau, zelfs in mijn kast. Waar was dat apparaat?
"MAAAM!?" krijste ik naam beneden, "HEB JE MIJN TELEFOON GEZIEN!?"
Even was het stil, maar ze moest thuis zijn, haar auto stond voor de deur.
"EH...JA, VOLGENS MIJ HEB IK DIE ERGENS GEZIEN?"
God mens, het is 5 minuten voor 1, kom op! "WAAR?"
"IK GELOOF IN DE B..." Ik liet haar haar zin niet afmaken, "BADKAMER!" schreeuwde ik, "DANKJE MAM!" Ik donderde zowat de trap af en slaakte een opgeluchte zucht toen daar mijn telefoon lag. Ik had me ineens herinnerd dat ik 's nachts naar de wc was geweest en mijn telefoon had meegenomen. Ik weet ook niet waarom, zulke dingen doe ik als ik half slaap. Ik glibberde snel terug naar Danny die al met zijn neus op de radio zat.
"Het is zo ver dames!" begon de dj
"Ahgum!" protesteerde Danny die ik een mep zou geven als hij nog één keer zijn mond open zou trekken.
"Ik hoef alleen deze groene toets in te drukken en dan gaat er ergens in Groot-Brittanië een telefoon. Zijn we er klaar voor? Daar gaat hij.... Drie. Twee. ÉÉN."
Toen was het stil. Heel erg stil. Ergens in Engeland ging nu een telefoon af. En het was niet die van mij. En niet die van Danny. Pff. Ze lieten niet eens het telefoongesprek horen. In plaats daarvan speelden ze Up all night af. Wacht...Nee, dat deden ze niet. Ik hoorde nog steeds het piepen van een telefoon die overging op de radio. Up All night kwam uit mijn eigen telefoon, die ik in mijn hand hield. "Ohmijngoddannywatmoetikdoen!?" piepte ik.
"Neem op!"
Ik schoof met mijn duim over mijn scherm en hield mijn telefoon tegen mijn oor. "Met Jocelynn Moore?" zij ik met mijn meest onder controle maar toch opgewekte stem.
"Goedemiddag Jocelynn! Jij weet vast waar wij voor bellen?"
Ik lachte idioot, niet in staat om iets uit te brengen. Ik zou ook niet weten wat ik moest zeggen.
"Jij hebt namelijk twee kaartjes voor een concert plus Meet&Greet met One Direction gewonnen!!" tetterde de dj in mijn oor.
Ik hing met mijn mond open, niet in staat om iets te zeggen, tot Danny me een duw gaf. "WOOOOW! Echt HE-LE-MAAL super!" gilde ik uit. "Ik geloof het bijna niet! IK GA NAAR ONE DIRECTIOOOOOOOON!" Het kon me niet schelen of ik de dj nu doof maakte of niet, ik ging gewoon freaking One Direction ontmoeten!
"Twee kaartjes he," ging de dj verder, "Dat betekend dat je iemand mee mag nemen. Weet je al wie?"
"Ja,ik neem mijn beste vriend mee." stotterde ik glunderend.