Seventeen.

Esther Withlock.

'En ging het lekker?' vroeg Danielle toen we weer in de woonkamer stonden, geschrokken keek ik haar aan.
'Huh, wat?' vroeg ik, proberend om zo normaal mogelijk te kijken. Het liefst wou ik Liam in zijn gezicht slaan en naar Danielle schreeuwen dat haar vriendje vreemd was gegaan, dat had ik bij elke andere jongen gedaan. Maar telkens als ik het wou zeggen liet iets de adem in mijn keel stokken en mijn voeten weigerden zich te verplaatsen. En ik probeerde het zinnetje dat in mij opkwam zo hard mogelijk te negeren. Je hebt gevoelens voor Liam.
'Esther en ik hebben alles uitgepraat hoor, toch Esther?' doordat Liam half achter me stond zag niemand het kleine stootje dat hij in mijn rug gaf.
'Uhu.' antwoordde ik een beetje verward, wat Louis in lachen liet uitbarsten.
'Jullie gesprek was zeker zo diepzinnig dat Esther haar hele woordenschat heeft verbruikt?' grijnsde hij. Hoe ik deed weet ik niet, maar ik kreeg het voor elkaar om mijn mondhoeken omhoog te laten krullen. Ik kreeg hoofdpijn van al die gevoelens die door mijn gedachte tolde, en elk gevoel beviel me niet. Verliefdheid, schuld, verlangen en de ergste van allemaal, hoop. Want met hoeveel verschillende gedachtes en gevoelens ik ook terugdacht aan de kus, ergens diep van binnen hoopte ik dat hij me nog een keer zo zou kussen. Ik werd ziek van mezelf.
'Voel me niet zo lekker.' mompelde ik, en liep snel weg naar mijn kamer, waardoor ik zachtjes tegen Liam zijn schouder opbotste. Die kleine, onbedoelde aanraking liet alle gevoelens weer opwellen en ik liep snel door voordat het verlangen zou overheersen.
Toen ik mijn kamer inliep en het ingepakte cadeautje op mijn zag liggen werd de misselijkheid erger. Ik las met trillende handen het zwierige handschrift op het bijbehorende kaartje.
Lieve Esther,
ook al hebben we net gepraat, dit is om duidelijk te maken hoeveel het me sijt en hoeveel je voor me betekent.
Liefs Danielle.
Toen barstte ik in huilen uit.