Hoofdstuk vijf

Ik liet me vallen op het bankje in onze coupé(die nu nog leeg was) terwijl Dan onze koffers boven mijn hoofd opborg. Ik dacht na het inpakken dat mijn koffer eigenlijk al te groot was en twijfelde of ik er niet wat uit moest halen. Maar toen Dan aankwam met een koffer die nog drie keer zo groot was had ik die gedachte vlug van me afgezet. Hij had uitgelegd dat je overal op voorbereid moest zijn en niet het risico moest nemen iets te vergeten. Sure, want je hebt echt een reservemobiel nodig als je een midweekje naar Londen gaat.
Dan keek me vragend aan, "Waar denk je aan?"
"Aan hoe belachelijk groot jouw koffer is."
"Ik zei toch al.."
"Ja, ja, ik weet het." kapte ik hem af, "Maar dit is echt overdreven. Volgens mij laten ze je zo niet eens het hotel binnen."
Dan stak zijn neus in de lucht en keek de andere kant op.
"Doe niet zo zenuwachtig." zei Dan na een paar minuten stilte. Ik keek hem vragend aan en volgde toen zijn blik naar mijn been. Zonder dat ik het wist zat ik als een gek met mijn been te wiebelen en ik hield er meteen mee op. "Sorry" mompelde ik.
"Beetje zin in vanavond?"
"Echt wel, ik kan niet wachten. Ik ga gewoon freaking One Direction ontmoeten! Ik kan ze vanavond aanraken!" Mijn been begon vanzelf weer te trillen en Dan gaf er een tikje tegenaan met zijn voet. "Je maakt me zenuwachtig." zei hij.
De rest van de treinreis was opvallend rustig. Van de zenuwen denk ik. Maar toen we op Kings Cross aankwamen werden we wat losser. Met piepende remmen kwam de trein langzaam tot stilstand en Dan legde zijn gezicht zowat tegen het raam aan. "Kijk nou toch wat een prachtig station!" zei hij opgewonden. Ik stond al bij de deur van de coupé op hem te wachten met onze tassen aan mijn voeten, "Ja, kom. Buiten de trein is hij nog mooier hoor." Hij rukte zich los van het raam en liep met zijn koffer achter mij aan de trein uit. Op het perron bleef hij even stilstaan om uitgebreid om zich heen te kijken. "Oh myn god!" piepte hij ineens.
"Wat?" vroeg ik, zoekend waar hij het over had. Ik zag niks bijzonders.
"Pak je camera!" beval hij terwijl hij weg liep.
"Wat is er nou? Wat ga je doen?"
"Kom nou! Kijk dan!"
Ik liep op een drafje achter hem aan tot we tussen de muren van twee perrons in stonden. Dan stond naar één van de muren te wijzen. Tegen de muur stond de achterkant van een soort winkelwagentje.
"Wat is dat? Een soort rare reclamestunt? Want is daar bijzonder aan?" Ik begreep echt niet waarom hij zo enthousiast was.
"Dat meen je toch niet hé?" Hij liet zijn schouders naar voren hangen en keek me aan alsof ik het antwoord op 1+1 niet wist. "Kom op Lynnie. Denk even na. Geeft dat bordje erboven ook geen hint?"
Ik keek zoals hij zei naar het bordje dat boven het wagentje hing. Platform 9 3/4. Die naam kwam me vaag bekend voor maar het zei me nog niets. Ik keek weer terug naar Dan die me hopeloos aanstaarde.
"HARRY POTTER?" Het kwam eruit als een soort kreun.
"Oh....Ohja!" Ik moest diep nadenken maar toen begon het eindelijk te dagen. Dan zuchtte en sleepte mij mee naar voren, richting het halve wagentje. Hij pakte het handvat en deed alsof hij heel hard aan het rennen was.
"Hallo? Neem dan een foto." zei hij toen ik niet reageerde. Snel pakte ik de camera uit mijn schoudertas en fotografeerde hem in verschillende poses. Toen hij klaar was met poseren en naar me toe liep wilde hij de camera van me overnemen. "Nu jij."
"Eh.. Nee dankje." sloeg ik af. Dan keek me niet-begrijpend aan maar haalde toen zijn schouders op.
"Op naar het hotel dan maar." verkondigde hij.