Hoofdstuk zes

Ik liep het hotel in, en ik keek zuchtend naar achteren. Danny had zich overal op voorbereid met zijn veel te grote koffer, behalve op het feit dat hij die koffer door London moest sleuren.
"Lynnie, wacht op mij!" riep hij.
Ik zuchtte. "Je hebt zelf voor die koffer gekozen!" Onderhand kwam hij bij de de deur aan die ik voor hem open hield.
"Ik ben tenminste... op alles... voorbereid," zei Dann hijgend.
"Nevermind. Vergeet dat ik erover begonnen ben. Kom, laten we gaan inchecken."
We liepen naar de incheck-balie en de receptioniste zei met een nep-glimlach:" Welkom in het Smithson Hotel. Heeft u gereserveerd?" Ze had kauwgom in haar mond, en ze liet het duidelijk zien.
"Ja, dat hebben we," zei Dann enthousiast, blijkbaar weer op adem gekomen.
De vrouw rolde met haar ogen, maakte zo'n geïrriteerd klik-geluidje met haar tong, en keek ons zuchtend aan. "Op welke naam?" gromde ze zowat.
"Moore. Met dubbel o. Dus niet als more, maar met twee o's," legde ik uit. Dat laatste was waarschijnlijk niet nodig, maar als een receptioniste zich zo gedraagt tegen betalende klanten, dan ga ik kijken hoe erg ik haar kan irriteren.
Het mens rolde alweer geïrriteerd met haar ogen en tikte toen verveeld iets in op de computer. Ze deed een la open en haalde daar twee pasjes uit die ze door een of ander vaag apparaatje haalde en toen aans ons gaf. "Kamer 15. Linker gang in en dan is de kamer daar ergens. Have a nice stay. Doei." De nadruk in die hele zin lag op doei.
"Een fijne dag, nog, mevrouw," zei ik met een gemene lach op mijn gezicht. Dat mens kon de pot op.
We liepen weg bij de balie en ik keek naar Dann. "Op welke naam?" immiteerde ik dat mens.
Dann smakte overdreven alsof hij heel asociaal kauwgom aan het eten was. "Linker gang in en dan is ie daar ergens," zei hij met zijn ogen rollend.
We liepen lachend de gang in zoals onze favoriete receptioniste *ughe* in de wereld ons had verteld en na wat gezoek hadden we hem eindelijk gevonden.
Ik stak mijn pasje in het gleufje en ik zag het rode lampje op groen springen en hoorde een vaag klik-geluidje. Ik drukte de deurklink in en deed de deur open.
Zowel Dan als ik keken onze ogen uit in de kamer. Er stond een flatscreen tv, hij was dan niet heel groot, maar hij was er wel, een grote bank met heerlijke kussens en twee tweepersoons bedden. En niet zomaar twee tweepersoons bedden, nee, twee tweepersoons waterbedden.
"WATERBED!" riep Dann enthousiast toen hij hem zag. Hij liet zijn koffer los - die daardoor op de grond donderde - en rende naar het waterbed als een klein kind naar luilekkerland zou doen (als er geen grote muur van rijstebrei omheen zou zitten).
Ik schudde lachend mijn hoofd, trok Danny's koffer naar binnen - die stond nog op de gang - deed de deur dicht, en rende toen ook naar mijn waterbed.
Danny had die ene bij het raam geclaimd, en ik nam dus de andere maar.
Danny en ik golfden een tijdje op het waterbed, en toen zei Danny: "Lynn. Ik wil naar Picadilly Circus. Gewoon om het te zien. En the London Eye, The Big Ben en Wembly Stadium."
"Is goed, maar ik wil ook shoppen, want hallo, we zijn in LONDON!"