Hoofdstuk acht

Terwijl Danny foto's van de kamer aan het nemen was -Vraag me niet waarom, zo bijzonder was hij niet- klonk er een harde bons op de deur. Van schrik liet Dan bijna zijn camera vallen. Een halve tel later werd de deur opgengesmeten en kwam Harry, letterlijk, binnenvallen. Het kostte hem veel moeite maar voordat hij languit op de grond viel wist hij zijn evenwicht terug te vinden en weer rechtop te gaan staan. Louis stond met één gestrekte arm in de deuropening, zijn andere hand lach op zijn buik en hij schaterde het uit. Niall, die naast hem stond lachte met hem mee en Liam keek hen bestraffend toe maar ik zag zijn ogen schitteren. Zayn stond achteraan en keek een beetje beschaamd de kamer rond. 'Eh...jongens?' zei hij.
Louis keek naar Zayn en volgde toen zijn blik, die op mij gericht was. Toen Louis mij zag hiel hij een seconde lang zijn lach in, om vervolgens weer uit te barsten. Harry had zichzelf inmiddels weer gefatsoeneerd en kwam met één hand achter zijn hoofd naar mij toe gelopen. 'Oh, hey....Sorry, we wisten niet dat jullie hier waren. Ga zitten.' zei hij, terwijl hij een gebaar naar de bank maakte.
We namen allemaal plaats op de witte banken en praatten eerst een beetje over het concert. Vervolgens mochten Danny en ik vragen stellen en aan het eind maakten we wat foto's. Na de foto's was onze tijd om en stonden Danny en ik op om de jongens te bedanken en terug naar het hotel te gaan.
'Ik ga nog even naar de wc.' zei ik tegen Danny voordat we het gebouw uitliepen, 'Ik zie je straks buiten wel.'
'Ok, tot zo.'
Nog steeds een beetje hyper van de afgelopen twee uur -Ja, twee uur, we hadden twee uur met One Direction in één kamer gezeten en ik was niet gaan gillen, niet flauwgevallen en ik had geen rare dingen gezegd- liep ik door wat gangen tot ik een toilet tegenkwam.
Het koele water uit de kraan hielp me enigszins te kalmeren en iets rustiger liep ik weer naar buiten.
'Hé, wacht!' hoorde ik achter me. Hè? Was dat...Ik keek achterom, en ja, het was inderdaad wie ik dacht dat het was. Harry stond een paar meter achter me in de gang en kwam snel op me afgelopen.
"Hai Harry.' zei ik luchtig, alsof ik helemaal niet verbaasd was omdat hij me riep.
'Hé, Lynn. De jongens en ik gaan vanavond ergens uit...Heb je misschien zin om mee te gaan?'
'Wat?' vroeg ik.
Harry grinnikte, "Heb je zin om vanavond met ons mee uit te gaan? We weten nog niet precies waar we heen gaan, omdat, nouja, we willen een beetje met rust gelaten worden. Maar als je -je nummer geeft kan ik je de details vanmiddag wel smsen.'
Wat? Ik snapte het nog steeds niet. Onopvallend kneep ik met mijn nagels in mijn arm, om zeker te weten dat ik op het toilet niet flauwgevallen was en nu aan het dromen was. Maar dat deed behoorlijk pijn dus ik nam aan dat -dat betekende dat ik wakker was. Ik liet de tandwieltjes in mijn hoofd ratelen terwijl ik bedacht hoe ik redelijk antwoord moest geven. 'Oh...' stamelde ik, 'Ja, lijkt me leuk.'
'Super!' zei Harry.
Toen hij me aan bleef kijken besefte ik dat ik mijn nummers moest geven.
'Wil je mijn nummer?'
'Ja, dat is wel handig, hier.' zei hij, terwijl hij zijn telefoon aan mij gaf. Ik zette mijn nummer in zijn telefoonboek en gaf zijn mobiel weer terug.
'Mooi, dan zie ik je vanavond.' zei Harry.
'Jup. Tot vanavond.' Ik lachte vriendelijk naar hem en Harry keerde weer om, om terug te lopen naar zijn kleedkamer.
In de metro zei ik niks over wat er gebeurt was. Ik had zelf nog moeite om het te beseffen, dus ik bedacht dat ik beter mijn mond kon houden tot ik wat rustiger was en zeker wist dat, wat er gebeurt was, ècht gebeurt was.