000 part II {He's gone}
Aan de rand van de stad lag een klein vliegveld. Een vliegveld waar dagelijks tientallen vliegtuigen neer daalde en opstegen. Hawaii en de andere eilanden waren een populaire vakantie bestemming waar veel mensen op af kwamen. Om al die toeristen af te kunnen voeren naar hun vakantie bestemming moest er natuurlijk een goed vliegveld zijn. Niet al te groot, aangezien het eiland ook niet zo groot was. De meeste mensen die ook echt op het eiland woonden kwamen er nooit of nauwelijks. De meerderheid van de eiland bewoners was zelfs nog nooit op vast land geweest. Je had een prima leven op een van de eilanden, waarom zou je weg willen? Nergens voor nodig dachten dan ook de meeste eilanders. Dan kun je je bedenken dat op het vliegveld ook niet heel veel eilanders rond liepen. Maar toch waren daar de bruine haren die zenuwachtig heen en weer deinsde. Bruine ogen werden door de haren omringt en keken net zo zenuwachtig om zich heen. Valentina was in een overhaaste bui de deur uitgestapt toen ze haar telefoon had opgehangen. Haar voeten met daaraan de afgetrapte sneakers liepen bijna doelloos rondjes over de paden die leiden naar de verschillende loodsen waar je kon wachten tot je vliegtuig gereed was. Maar ze was niet van plan in een van de loodsen te blijven wachten, ze bleef stug door lopen. Zoekend, zoekend naar iets of iemand. De reis die ze had afgelegd om op het vliegveld te komen zou lopend meer dan een kwartier tijd kosten, maar Valentina had niet geaarzeld en had per direct de leenauto, die ze gebruikte voor haar auto rij lessen, gepakt en was naar het vliegveld geracet. Het had haar met de auto maar vijf minuten gekost en dat kon nu in haar voordeel zijn. Wanneer ze angehouden zou worden door de politie zou ze de klos zijn. Ze was immers pas vijftien, had geen rijbewijs en reed waarschijnlijk veels te hard. Maar Valentina had daar niet aan kunnen denken, ze moest op tijd komen. Dat was haar doel. Haar voeten begonnen wat harder te lopen terwijl ze nog een maal het vlucht schema bestudeerde. Hoe het haar was gelukt om door de beveiliging te komen was haar een raadsel. Ze had alles in een roes gedaan en plots stond ze aan de andere kant van het incheck poortje en had ze de verbaasde bewaker, die ze daarvoor nog in paniek alles had proberen uit te leggen, achter zich gelaten. Ze was gewoon weg maar gaan rennen zodat de bewaker haar niet achterna kon gaan. Het zou ook niet in hem op komen om het vreemde paniekerige meisje achterna te gaan. Niet in detoestand die hij beleefde. Hij kende haar wel, zoals iedereen deed. Maar dat waren enkel verhalen. Nu had hij met eigen ogen gezien dat er iets mis was met het meisje. Maar hij zag ergens ook wel dat het de paniek was die overhand had genomen. En daar liep Valentina dan. Rond zoeken en oppassend voor de beveilig die elk moment voor haar neus kon staan. Ze was gaan rennen terwijl ze eindelijk wist waar ze heen moest. Loods 3 dat was het enigste wat er door haar heen ging. Ze moest en zou er op tijd komen. Ze rende langs de wereldvreemde toeristen en paseerde zelfs wat vliegtuig personeel die haar een beetje beduusd na keken. Maar het kon Valentina allemaal niets meer schelen. Het kon haar al acht jaar niets meer schelen. Ander mans mening was voor haar niet meer belangrijk. Enkel de mening van de mensen van wie ze echt hield telde. Plots schrok Valentina op van een kreet achter haar. 'THAT'S HER,' ze draaide haar hoofd om en zag hoe de bewaker van de balie naar Valentina wees en tegen een of andere man begon te praten die direct in zijn walky talky begon te praten. Valentina had niet opgelet en was vol tegen een toerist aan geknald. Tijd om zich te verontschuldigen had ze niet dus moppelde ze een snel sorry en rende weer verder. Ze was er bijna, zo dichtbij. Ze kon de wachtende mensen al zien staan. De buis die naar het vliegtuig leidde was al open en de mensen in de rij wachtten dan ook netjes op hun beurt om in te checken. Plots voelde Valentina een hand op haar schouder die haar adrupt tegen hield. Hij was er, hij liet me niet alleen. Was het enigste wat er door haar hoofd ging en ze draaide zich meteen om. Maar hij was het niet. Het norse gezicht van een beveiliger keek haar aan. 'what are you thinking to do?' vroeg de man nors, maar Valentina reageerde niet. Ze draaide zich om en probeerde zich los te krijgen uit de greep van de man. Het lukte haar niet, hij was te sterk. En toen zag ze het. 'PETER,' bracht ze hard uit en ze deed er alles aan om los te komen. Ze zag hoe Peter op keek om te kijken waar het geluid vandaan was gekomen. Het was duidelijk dat hij haar had gehoord. 'PETER,' herhaalde ze, 'OVER HERE.' de bewaker dacht dat het alles een grote grap was en werd alleen maar bozer. Peters ogen vonden die van Valentina en Valentina voelde dan ook een sterke kalmte over zich heen komen. Alsof ze zich in een bad vol warm water had laten zakken. Maar toen gebeurde er iets waar Valentina niet op voorbereid was. Peter draaide zijn hoofd weg, gaf zijn ticket aan de vliegveldmedewerkster en liep zonder pardon de buis in. Weg van zijn oude leven, weg van alles wat hem maakte wat hij was en weg van Valentina. Valentina kwam tot stilstand en de rust die ze had gehad verdween. Het was alsof iemand duizenden ijsklontjes in het bad had gegooit die het water ijskoud maakte en in haar huid begonnen te prikken. 'Valentina del Colbra isn't?' vroeg de bewaker zonder iets gemerkt te hebben. Valentina knikte enkel en liet haar hoofd hangen. 'Go home girl and never do something like this again.' Valentina knikte alleen weer en liep met de bewaker mee die het nodig vond om Valentina nqar de uitgang te begleiden. Langzaam slofte Valentina richting de leenauto terwijl de zon fel op haar hoofd scheen. Alsof hij haar uit wou lachen. Ze opende het portiek en ging aan de bestuurdes kant zitten. Een luid gebrom werd hoorbaar en Valentina staarde uit het raampje van de auto waar duidelijk was te zien hoe een vliegtuig op steeg. Een traan rolde over haar wang terwijl de climax van de auto af ging. Valentina had zich op het stuur laten vallen waardoor het ding af was gegaan. Maar het kon haar niets schelen. Er kwam een piep geluid uit haar keel dat over ging in snikken. Na een tijdje ging het portiek open en klom Bernadette de auto in. Ze streek in stilte over Valentina's rug. 'the airport called that you where here,' sprak haar rustige stem terwijl de snikken van Valentina verminderde. Valentina kwam omhoog en keek Bernadette in de ogen. Ze leek niet boos over het feit dat Valentina zomaar in een auto was gestapt en de beveiliging om zeep had geholpen. Ze keer eerder meelevend. Ook stond er verdriet in Bernadette's ogen, maar er waren geen tranen te vinden. 'He's gone,' was het enigste wat Bernadette uitbracht en pakte Valentina's hand beet om er een kneepje in te geven. 'Our boy is gone.'
Hii peepz
Hier dan het tweede deel van het begin van mijn story. Nog 4 dagen:) corretie 3, het is net twaalf uur. Ik hoop dat dit een beetje een duidelijk hoofdstukje is, samen met part I er bij. En ik hoop dat jullie het een beetje voor je zien: een paniekerige Valentina die illegaal in aan autonstapt om daarna achterna gezetten te worden door vliegtuig personeel. Zie je het? Of is dat just my crazy mind? Sorry als je de hoofdstukjes wat lang vind. Dat is noi eenmaal mijn schrijfstijl :ss maar als het je echt irriteerd comment please. Dan kan ik er misschiem wat aan doen. Zoals je misschien ziet ik ben een nachtschrijver. Ja echt waar ik heb op de raarste momenten inspiratie. En nach is daar één van. Maar ach. Als jullie spel fouten, grammatica, engels fouten vinden mag je dat zeggen aangezien ik s'nachts op het kleine toestenbord van mijn ipod tik. c: ohwja bijna vergeten Bernadette is Peters moeder, even dat je het weet en dat je niet denkt; WIE THE FACK IS DAT
Tot over 3 dagen c;;
Er zijn nog geen reacties.