|| OO2

Een zachte bries trok over het landschap en de narcissen deinden dromerig op en neer. Het zachte gefluit van vogels was een moment lang alles wat je hoorde. Alles leek in harmonie. Perfectie was een groot woord, maar het kwam dicht in de buurt.
Toch voelde Spring een knagend gevoel. Het was niet nieuw voor haar, sterker nog, dit gevoel had ze al ruim honderdnegentig jaar. Ze wist vrijwel zeker dat ook Autumn en Summer hier last van hadden, al zou Summer het nooit toegeven. De wereld, hun wereld, was voorgoed verandert na het vertrek van de vierde zuster. Niets zou ooit meer hetzelfde zijn.

Ze werd uit haar gedachtegang gehaald door het verschijnen van Summer, aan de rand van haar eigen domein. Zonder haar te begroeten liep Spring in haar richting. Het was weer een van die dagen. Autumn was er honderd procent zeker van dat ze deze keer wel een idee had waar Winter kon zijn. Net als de vorige driehonderdvijftig keren achtte Spring de kans van slagen niet heel groot. Sterker nog, het vertrouwen dat ze had haar zus ooit weer te vinden, werd met de dag minder. Ze wist dat ze eigenlijk de enige was die zocht omdat ze haar zuster terug wilde en niet het seizoen. Natuurlijk werd ook zij geraakt door de mensen die elk jaar weer smeekten om sneeuw. Die gebeden zwierven in haar dromen door haar hoofd en nestelden zich in ieder hoekje van haar bewustzijn. Maar diep van binnen was het gemis sterker. De anderen waren nog altijd boos. Ze zeiden het niet met zoveel woorden en ook hadden ze niet door dat hun kleine zusje, die ze voor naïef hielden, het wel degelijk doorhad, maar ze hadden Winter nooit vergeven voor wat ze zowel de mensen, als haar zussen had aangedaan.

Ondertussen stond ze naast Summer en ze keken allebei uit naar het punt waar Autumn zou verschijnen. Op tijd komen was nooit haar sterkste punt geweest. Toen haar gedaante echter opdoemde tussen de bladeren, bleek dat ze niet alleen was. Naast haar liep een op het eerste gezicht stokoude man. Hij liep krom, had talloze rimpels en een kaal hoofd. Een wijde mantel was om zijn lichaam gedrapeerd en het enige versiersel wat hij droeg was een ketting om zijn nek waar een amulet aan hing. Als je beter keek zag je echter dat de man zo soepel liep als iemand van nog geen twintig jaar oud en dat zijn ogen helder en scherp in zijn gezicht stonden.

'Ik wist niet dat het Orakel er bij zou zijn.' Merkte Spring op. Summer reageerde enkel met een kleine beweging van haar hoofd, ten teken dat ze dit evenmin had verwacht. Toen de twee hen hadden bereikt maakten Summer en Spring een korte buiging voor hun meerdere. De man antwoordde met een knikje van zijn hoofd en keek hen toen een voor een scherp aan. 'Het is een lange tijd geleden dames. Ik ben hierheen gekomen om met jullie te praten. Om jullie eerst uit jullie leiden te verlossen ; jullie zus heeft weer een dood spoor wat Winter betreft.' Het waren kordate woorden. Het orakel stond niet bekend om zijn tact en zou nooit ergens doekjes om winden. Ondanks het feit dat ze het verwacht had, voelde Spring een teleurstellende steek door haar lichaam trekken.

'En dan wil ik nu graag mijn verhaal doen. Al jaren kijk ik naar hoe de zaken er hier aan toe gaan. Met jaren bedoel ik eeuwen. Wat voor jullie een jaar is, verstrijkt voor mijn gevoel in een dag. Ik heb velen van jullie voorouders gekend en geloof me, die hebben er een potje van gemaakt. Maar nog nooit hebben zij het zo ver gekregen een van hun zusters te verliezen.' Hij deed geen moeite zijn afkeuring te verbergen en hield zich even stil om zijn woorden te laten doordringen. 'Het is noodzakelijk dat de Winter terugkeert naar aarde. We hebben niet meer heel veel tijd.' Besloot hij. Er viel een stilte in afwachting op zijn uitleg, maar zoals gewoonlijk kwam die niet. Het Orakel was inderdaad oud, gigantische oud, en daarom stond hij bekend als Alwetend. Maar hij vergat vaak dat zijn 'logische' verklaringen voor niemand begrijpbaar waren. 'Kunt u misschien uitleggen waarom het noodzaak is dat Winter terug keert? Het gaat tot nu toe goed zonder haar aanwezigheid, al word ze gemist. We doen ons best haar terug te halen maar snappen niet waarom er haast bij is.'

Het Orakel keek Autumn aan alsof ze de grootste idioot was die hij ooit had gezien, en door die blik ging ze het bijna geloven. 'Jullie weten dat ik zeer op jullie gesteld ben, maar vergeef me als ik jullie achteloos noem. Dachten jullie werkelijk dat het verdwijnen van de Winter geen verdere invloed zou hebben? Jullie weten zelf alles over harmonie en nooit hebben jullie er bij stil gestaan dat deze is verstoord door haar verdwijning.' Hij viel weer stil en keek ze vol verwachting aan, alsof hij hoopte dat ze zelf een conclusie zouden trekken. Hoewel ze snapten wat hij bedoelde ontging het punt wat het Orakel probeerde te maken hen geheel. 'Spring, wie van je zussen maakt het jou het moeilijkst je seizoen te behouden.'

De jonge godin dacht na over zijn vraag en keek toen richting Autumn. 'Herfst natuurlijk. Je schitterende knoppen, die zijn uitgebloeid dankzij Summer, worden vernietigd door Autumn. Maar dat is hoe het hoort, op die manier blijft het in harmonie.' Legde het Orakel uit. 'Dus wie is de tegenpool van Winter?' De vraag bleef even in de lucht hangen alvorens iedereen in de richting van Summer keek. 'Zomer en Winter zijn de uiterste tegenpolen. Maar wederom is dit noodzakelijk om harmonie te creëren. De afgelopen tweehonderd jaar is het goed gegaan, maar iedereen heeft gemerkt dat het niet zo is zoals het hoort te zijn. Luister nu goed naar wat ik jullie ga vertellen. Summer heeft geen tegenpool meer. Ze heeft niets of niemand die haar seizoen in evenwicht houdt. Ik ben bang dat als de winter dit jaar niet aanbreekt, de zomer een enorme hittegolf zal veroorzaken, waar geen einde aan zal komen. Autumn is in haar eentje gewoonweg niet sterk genoeg. Jullie hebben Winter nodig en dat is nu uiterste noodzaak. Het water zal verdampen, gewassen zullen niet overleven en de mensheid zal een nog erger verlies leiden als de winter van 1820. Als jullie Winter niet vinden, ben ik bang dat Autumn en Spring de schade niet meer kunnen herstellen voordat er weer een nieuwe zomer aanbreekt. Een zomer die niemand overleeft.'