|| OO7
||Hogwarts
||Draco||
Ze zat me aan te staren alsof ik net had gezegd dat ik op ballet zat. Dat maakte me nog veel geïnteresseerder in haar want ik had haar nog nooit met haar mond vol tanden gezien. Ze reageerde als een meisje dat nog nooit een compliment had gehad, bedacht ik met een beetje spot. Maar toen dacht ik er nog eens over na, serieus, en ik keek eens goed naar haar uitdrukking. Ze leek compleet van haar stuk gebracht en was duidelijk in de war, wist niet hoe ze moest reageren. Ik trok de conclusie dat ze inderdaad niet vaak complimentjes kreeg, al zou iemand met haar uiterlijk er honderden per dag moeten krijgen.
Nu ze zo bewegingloos naar me zat te kijken, zonder die uitdrukking alsof ze naar een stuk stront zat te staren, zag ik haar voor het eerst echt. Het eerste wat opviel aan haar gezicht was natuurlijk dat paar ijsblauwe ogen. Want hoewel ik er eerder niet op was gekomen, leek het me nu overduidelijk. Ik had een enkele keer ijs gezien, in een van de lessen van McGonnagal had de lerares een glas water zo koud gemaakt dat het water was samengetrokken tot een harde, dikke laag ijs. Haar ogen hadden exact die kleur. Als ze boos keek zoals eigenlijk altijd, durfde niemand er lang genoeg naar te kijken om daar achter te komen. Maar nu ze blijkbaar overdonderd was stond er een hele nieuwe blik in haar ogen. Ze leken even helderder te worden, minder afstandelijk.
Hetgeen mijn ogen toen naar toe getrokken werden waren haar lippen. Ze waren vol en hadden een hele lichte kleur roze. Zo licht dat er niet veel verschil was met haar huid. Deze, op zijn beurt, was smetteloos. Er was geen sproet, litteken of moedervlekje te bekennen. Haar neus was niet te klein, niet te groot en gaf haar gezicht een eigenwijs trekje. Ze had hoge jukbeenderen, een smalle hals waar een verleidelijk kuiltje in zat en een brutaal vooruit stekende kin. Ik vroeg me af of er ook kuiltjes in haar wangen zouden verschijnen wanneer ze zou lachen. Met die gedachte kwam het besef dat ik haar dat nog nooit had zien doen. Toen werden mijn gedachten even weggevaagd. Ze leek haar lippen iets te tuiten en deze weken een klein stukje uiteen waardoor ik een glimp opving van haar witte tanden. Dat gaf haar in een klap zo'n onschuldige, breekbare uitdrukking dat ik spontaan de neiging kreeg een arm om haar heen te slaan.
Dat was maar luttele seconden aan bod want ze had alleen zo gekeken omdat ze eindelijk over de 'schok' heen was. 'Nog nooit. Ik ben een ervaring rijker, dankjewel.' Haar stem was verscherpt, een ondertoon van sarcasme domineerde. Ik probeerde een glimlachje, dat mislukte drastische en het zag er meer uit als een grimas. Ze beet het laatste stukje rood van de appel, een in mijn ogen erg verleidelijk gebaar, en zette het klokhuis toen met een redelijke klap op tafel terwijl ze opstond. 'Doe het nooit meer.' Zoete dreiging ging gepaard met die woorden en ze draaide zich van me weg richting de deur. Voor ze twee stappen had gezet was ik in de benen en lag mijn hand rond haar pols.
De aanraking ontlokte een reactie die ik nooit had kunnen verwachten. Eerst kwam de natuurlijke reactie van onze lichamen. Ik voelde hoe zacht haar huid was, en toen drong het door hoe steenkoud ze aanvoelde. Maar boven alles sprongen de vonken naar mijn idee meters om ons heen. Haar ogen werden groter en ik had me kunnen vergissen maar haar wangen leken iets donkerder te kleuren. Die verbijsterde blik was er weer, maar verdween veel sneller als de vorige keer. Toen kwam haar reactie. Ze rukte haar pols los, richtte zichzelf in haar volle lengte op en keek me vol kille woede aan. Op dat moment leek mijn hart even een slag over te slaan. Ze leek wel koninklijk, zo trots stond ze. Opgeheven hoofd en de autoriteit die in haar ogen lag.. Ze hield haar adem duidelijk in en een spiertje bij haar kaak trilde. Met alle gratie die ze op kon brengen maakte ze een soort stijf buiginkje waarbij ze me strak aan bleef kijken. 'Het was me een waar genoegen Sir. Als u me nu wilt excuseren.' De spot droop van elk woord wat ze sprak en na een laatste knikje met haar hoofd verdween ze.
Ze liep langs de trap die naar boven leidde, waar we zo eigenlijk les hadden, en verdween richting The Common Room. Ik beet gefrustreerd op mijn lip. Dat was buitengewoon goed verlopen, maar niet heus.
Nu ze zo bewegingloos naar me zat te kijken, zonder die uitdrukking alsof ze naar een stuk stront zat te staren, zag ik haar voor het eerst echt. Het eerste wat opviel aan haar gezicht was natuurlijk dat paar ijsblauwe ogen. Want hoewel ik er eerder niet op was gekomen, leek het me nu overduidelijk. Ik had een enkele keer ijs gezien, in een van de lessen van McGonnagal had de lerares een glas water zo koud gemaakt dat het water was samengetrokken tot een harde, dikke laag ijs. Haar ogen hadden exact die kleur. Als ze boos keek zoals eigenlijk altijd, durfde niemand er lang genoeg naar te kijken om daar achter te komen. Maar nu ze blijkbaar overdonderd was stond er een hele nieuwe blik in haar ogen. Ze leken even helderder te worden, minder afstandelijk.
Hetgeen mijn ogen toen naar toe getrokken werden waren haar lippen. Ze waren vol en hadden een hele lichte kleur roze. Zo licht dat er niet veel verschil was met haar huid. Deze, op zijn beurt, was smetteloos. Er was geen sproet, litteken of moedervlekje te bekennen. Haar neus was niet te klein, niet te groot en gaf haar gezicht een eigenwijs trekje. Ze had hoge jukbeenderen, een smalle hals waar een verleidelijk kuiltje in zat en een brutaal vooruit stekende kin. Ik vroeg me af of er ook kuiltjes in haar wangen zouden verschijnen wanneer ze zou lachen. Met die gedachte kwam het besef dat ik haar dat nog nooit had zien doen. Toen werden mijn gedachten even weggevaagd. Ze leek haar lippen iets te tuiten en deze weken een klein stukje uiteen waardoor ik een glimp opving van haar witte tanden. Dat gaf haar in een klap zo'n onschuldige, breekbare uitdrukking dat ik spontaan de neiging kreeg een arm om haar heen te slaan.
Dat was maar luttele seconden aan bod want ze had alleen zo gekeken omdat ze eindelijk over de 'schok' heen was. 'Nog nooit. Ik ben een ervaring rijker, dankjewel.' Haar stem was verscherpt, een ondertoon van sarcasme domineerde. Ik probeerde een glimlachje, dat mislukte drastische en het zag er meer uit als een grimas. Ze beet het laatste stukje rood van de appel, een in mijn ogen erg verleidelijk gebaar, en zette het klokhuis toen met een redelijke klap op tafel terwijl ze opstond. 'Doe het nooit meer.' Zoete dreiging ging gepaard met die woorden en ze draaide zich van me weg richting de deur. Voor ze twee stappen had gezet was ik in de benen en lag mijn hand rond haar pols.
De aanraking ontlokte een reactie die ik nooit had kunnen verwachten. Eerst kwam de natuurlijke reactie van onze lichamen. Ik voelde hoe zacht haar huid was, en toen drong het door hoe steenkoud ze aanvoelde. Maar boven alles sprongen de vonken naar mijn idee meters om ons heen. Haar ogen werden groter en ik had me kunnen vergissen maar haar wangen leken iets donkerder te kleuren. Die verbijsterde blik was er weer, maar verdween veel sneller als de vorige keer. Toen kwam haar reactie. Ze rukte haar pols los, richtte zichzelf in haar volle lengte op en keek me vol kille woede aan. Op dat moment leek mijn hart even een slag over te slaan. Ze leek wel koninklijk, zo trots stond ze. Opgeheven hoofd en de autoriteit die in haar ogen lag.. Ze hield haar adem duidelijk in en een spiertje bij haar kaak trilde. Met alle gratie die ze op kon brengen maakte ze een soort stijf buiginkje waarbij ze me strak aan bleef kijken. 'Het was me een waar genoegen Sir. Als u me nu wilt excuseren.' De spot droop van elk woord wat ze sprak en na een laatste knikje met haar hoofd verdween ze.
Ze liep langs de trap die naar boven leidde, waar we zo eigenlijk les hadden, en verdween richting The Common Room. Ik beet gefrustreerd op mijn lip. Dat was buitengewoon goed verlopen, maar niet heus.
Reacties en kudo's zijn altijd welkom, net als op- of aanmerkingen over het verhaal
Reageer (14)
Ik vind het leuk geschreven, die fascinatie van Draco en hoe zij daarop wat lijkt te ontdooien en een gevoeligere, onschuldige kant toont. (:
7 jaar geledenGE-WEL-DIG! Alhoewel ik altijd als laatste achter andermans story's kom, vind ik een reactie geven nog steeds leuk om te doen.
1 decennium geledenMijn god, wat een geweldig verhaal! Je hebt echt ontzettend veel talent. (:
1 decennium geledenIk vind het gewoon ge-wel-dig dat je weer met een verhaal bent begonnen! Clifhanger rocks my world!
1 decennium geledensnel verder
1 decennium geleden-xx-