|| OO8
||Hogwarts
||Draco||
Ze was er inderdaad niet bij het eerste les uur, maar toen ze ook het tweede oversloeg begon ik me schuldig te voelen. Eigenlijk zou dat niet moeten want praktische gezien had ik niets fout gedaan. Ik had haar juist een compliment gegeven, maar dat kon ik in het vervolg dus beter niet doen. Of in ieder geval subtieler, en het niet zomaar droppen.
Blaise hield me goed in de gaten, dat voelde ik. Hij keek af en toe naar me vanuit zijn ooghoeken en wierp vragende blikken die ik zogenaamd niet zag. Toen het tweede lesuur afgelopen was wilde ik het liefst op zoek gaan naar haar, maar daar had ik geen tijd voor want Blaise sleurde me zo'n beetje richting de Quidditch training. 'Wat is er met jou? Je bent zo nerveus. Verwacht je iemand of zo?' Hij was een oplettende vriend. We liepen naast elkaar richting het veld. Boven ons pakten onheilspellende wolken zich samen en het zag er naar uit dat het zo ging regenen. 'Ik heb iemand een beetje boos gemaakt ben ik bang.' Gaf ik toe. Mijn opmerkingen leverde een verbaasde blik op vanaf zijn kant. 'Euhm, Dray. Wat ik je nu ga vertellen mag misschien als een schok voor je komen, maar ik wil dat je begrijpt dat ik het goed bedoel.' Hij zei het op een geduldige toon en zijn blik stond bloedserieus. Ik keek hem vragend aan maar zag al dat hij zijn grijns nauwelijks verborgen kon houden. 'Jij maakt elke dag mensen 'een beetje' boos.' Verklaarde hij en hij sloeg me vriendschappelijk op mijn schouder. Ik lachte flauw naar hem en zijn brede grijns werkte aanstekelijk. 'Ja dat weet ik, maar nu is het iemand die ik helemaal niet boos wilde maken.' Legde ik hem uit. Zijn wenkbrauwen schoten omhoog en er kwam een meelevende 'O' over zijn lippen. 'Ik snap het al, je hebt Hollie boos gemaakt he. Zo kom je natuurlijk nooit aan die meid. Ze kan lang boos blijven hoor. Behoed je maar.'
Ik keek hem met gefronste wenkbrauwen aan en voelde mijn binnenste samentrekken. Hollie was inderdaad ook niet bij de les geweest, wat me eerder niet op was gevallen, en ik wist precies waarom. Gisteren had ik beloofd met haar te ontbijten, maar in plaats daarvan was ik Aurora naar het ontbijt gevolgd. Ik kreunde en sloeg een hand voor mijn ogen. Blaise snapte er niets meer van maar wachtte geduldig op mijn uitleg. 'Dan zijn er twee dames 'een beetje' boos op me.' Gaf ik toe. Blaise floot een dreigend deuntje en leek er wel plezier in te hebben. 'En wie mag de tweede dame zijn?' Zijn ogen twinkelden nieuwsgierig, hij was zelf ook een aardige ladysman en vond het mooi om te zien hoe anderen het verpeste. Ik twijfelde even of ik wel verder moest vertellen. Een tikkeltje beschaamd keek ik hem aan. 'Aurora.'
Hij sperde zijn ogen open en keek alsof iemand hem net in zijn gezicht had geslagen. 'Frost! Dude wat bezielt jou. Als die boos op je is maak je dan maar geen zorgen om Hollie. Dat is een lammetje tegenover Aurora.' Ik slikte. Dat wist ik zelf ook wel, zelfs nu ik wist dat Hollie boos op me zou zijn maakte ik me daar geen zorgen over. 'Wat heb je in hemelsnaam gedaan om haar boos te krijgen!' Vroeg Blaise me. Ja dat was een goede vraag, met een heel dom antwoord. 'Ik gaf haar een compliment.' Nu zakte de mond van mijn beste vriend open en hij staarde me zo lang aan dat hij bijna tegen de deur van de kleedkamers op liep. Pas binnen leek hij weer bij zinnen te komen. 'Er strijden twee belangrijke vragen in mijn hoofd om voorrang maar ik stel ze gewoon allebei. Waarom gaf je Aurora Frost in hemelsnaam een compliment en waarom werd ze daar boos om?' Hij praatte op gedempte toon omdat we de laatsten van het team waren die binnenkwamen. Het was aardig vol in de kleedkamers. 'Ik weet niet waarom ze boos werd, ik zei alleen dat ze mooie ogen heeft. Heb je wel eens goed naar haar gekeken? Dude ze is bloedmooi!' Gaf ik toe. Hij schudde zijn hoofd snel en keek me aan alsof ik gestoord was. 'Nee ik heb nog nooit goed naar haar gekeken. Misschien komt dat door het feit dat als ik naar haar kijk, ik een vernietigende blik terug krijg die me bijna ter plekke doet exploderen! Verboden terrein man! Echt ik waarschuw je er komt niets dan ellende van die meid.' Nu was hij serieus, bloedserieus. Hij keek me doordringend aan om zijn woorden extra kracht bij te zetten.
'Luister nou eens. Ze is altijd alleen. Ik zie haar nooit met iemand en wees eens eerlijk, heb jij haar ooit zien lachen? Ze is gewoon ongelukkig.' Blaise trok zijn laars met een ruk aan en keek me niet aan terwijl hij verder ging. 'Daar is een rede voor Dray. Ze laat niemand dichter bij zich komen! Ze wil alleen zijn. En daar heeft ze vast en zeker gegronde redenen voor. Waarom laat je het niet gewoon zijn voor wat het is? Waarom zou je ineens, na vijf jaar, iets willen veranderen. Ze is altijd al zo geweest. En nu besluit jij ineens dat je het raar vind. Dat snap ik niet helemaal.' Ondertussen was de rest van het team het veld al op en Blaise stond op van de bank. Hij legde zijn hand op mijn schouder en kneep er even in. 'Trouwens, sinds wanneer kan het leven van iemand anders jou wat schelen? Ik waarschuw je makker, laat de dingen waar je niets mee van doen hebt gewoon rusten. Anders raak je betrokken bij zaken die beter niet opgerakeld kunnen worden.' Na die woorden draaide hij zich om, pakte zijn Nimbus en liep de kleedkamer uit. Ik keek hem na en voelde een vreemd gevoel ontstaan in mijn maag. Ik zag in dat er een waarheid schuilging in zijn woorden, een waarheid die ik het liefst wilde negeren. Aurora had ergens iets bij me gewekt wat me dingen had doen inzien. Ik was er zelf alleen nog niet achter wat het was. Misschien had Blaise gelijk en moest ik haar met rust laten. Maar ergens diep van binnen besefte ik dat dat moeilijker voor me ging worden dan ik ooit toe zou geven.
Blaise hield me goed in de gaten, dat voelde ik. Hij keek af en toe naar me vanuit zijn ooghoeken en wierp vragende blikken die ik zogenaamd niet zag. Toen het tweede lesuur afgelopen was wilde ik het liefst op zoek gaan naar haar, maar daar had ik geen tijd voor want Blaise sleurde me zo'n beetje richting de Quidditch training. 'Wat is er met jou? Je bent zo nerveus. Verwacht je iemand of zo?' Hij was een oplettende vriend. We liepen naast elkaar richting het veld. Boven ons pakten onheilspellende wolken zich samen en het zag er naar uit dat het zo ging regenen. 'Ik heb iemand een beetje boos gemaakt ben ik bang.' Gaf ik toe. Mijn opmerkingen leverde een verbaasde blik op vanaf zijn kant. 'Euhm, Dray. Wat ik je nu ga vertellen mag misschien als een schok voor je komen, maar ik wil dat je begrijpt dat ik het goed bedoel.' Hij zei het op een geduldige toon en zijn blik stond bloedserieus. Ik keek hem vragend aan maar zag al dat hij zijn grijns nauwelijks verborgen kon houden. 'Jij maakt elke dag mensen 'een beetje' boos.' Verklaarde hij en hij sloeg me vriendschappelijk op mijn schouder. Ik lachte flauw naar hem en zijn brede grijns werkte aanstekelijk. 'Ja dat weet ik, maar nu is het iemand die ik helemaal niet boos wilde maken.' Legde ik hem uit. Zijn wenkbrauwen schoten omhoog en er kwam een meelevende 'O' over zijn lippen. 'Ik snap het al, je hebt Hollie boos gemaakt he. Zo kom je natuurlijk nooit aan die meid. Ze kan lang boos blijven hoor. Behoed je maar.'
Ik keek hem met gefronste wenkbrauwen aan en voelde mijn binnenste samentrekken. Hollie was inderdaad ook niet bij de les geweest, wat me eerder niet op was gevallen, en ik wist precies waarom. Gisteren had ik beloofd met haar te ontbijten, maar in plaats daarvan was ik Aurora naar het ontbijt gevolgd. Ik kreunde en sloeg een hand voor mijn ogen. Blaise snapte er niets meer van maar wachtte geduldig op mijn uitleg. 'Dan zijn er twee dames 'een beetje' boos op me.' Gaf ik toe. Blaise floot een dreigend deuntje en leek er wel plezier in te hebben. 'En wie mag de tweede dame zijn?' Zijn ogen twinkelden nieuwsgierig, hij was zelf ook een aardige ladysman en vond het mooi om te zien hoe anderen het verpeste. Ik twijfelde even of ik wel verder moest vertellen. Een tikkeltje beschaamd keek ik hem aan. 'Aurora.'
Hij sperde zijn ogen open en keek alsof iemand hem net in zijn gezicht had geslagen. 'Frost! Dude wat bezielt jou. Als die boos op je is maak je dan maar geen zorgen om Hollie. Dat is een lammetje tegenover Aurora.' Ik slikte. Dat wist ik zelf ook wel, zelfs nu ik wist dat Hollie boos op me zou zijn maakte ik me daar geen zorgen over. 'Wat heb je in hemelsnaam gedaan om haar boos te krijgen!' Vroeg Blaise me. Ja dat was een goede vraag, met een heel dom antwoord. 'Ik gaf haar een compliment.' Nu zakte de mond van mijn beste vriend open en hij staarde me zo lang aan dat hij bijna tegen de deur van de kleedkamers op liep. Pas binnen leek hij weer bij zinnen te komen. 'Er strijden twee belangrijke vragen in mijn hoofd om voorrang maar ik stel ze gewoon allebei. Waarom gaf je Aurora Frost in hemelsnaam een compliment en waarom werd ze daar boos om?' Hij praatte op gedempte toon omdat we de laatsten van het team waren die binnenkwamen. Het was aardig vol in de kleedkamers. 'Ik weet niet waarom ze boos werd, ik zei alleen dat ze mooie ogen heeft. Heb je wel eens goed naar haar gekeken? Dude ze is bloedmooi!' Gaf ik toe. Hij schudde zijn hoofd snel en keek me aan alsof ik gestoord was. 'Nee ik heb nog nooit goed naar haar gekeken. Misschien komt dat door het feit dat als ik naar haar kijk, ik een vernietigende blik terug krijg die me bijna ter plekke doet exploderen! Verboden terrein man! Echt ik waarschuw je er komt niets dan ellende van die meid.' Nu was hij serieus, bloedserieus. Hij keek me doordringend aan om zijn woorden extra kracht bij te zetten.
'Luister nou eens. Ze is altijd alleen. Ik zie haar nooit met iemand en wees eens eerlijk, heb jij haar ooit zien lachen? Ze is gewoon ongelukkig.' Blaise trok zijn laars met een ruk aan en keek me niet aan terwijl hij verder ging. 'Daar is een rede voor Dray. Ze laat niemand dichter bij zich komen! Ze wil alleen zijn. En daar heeft ze vast en zeker gegronde redenen voor. Waarom laat je het niet gewoon zijn voor wat het is? Waarom zou je ineens, na vijf jaar, iets willen veranderen. Ze is altijd al zo geweest. En nu besluit jij ineens dat je het raar vind. Dat snap ik niet helemaal.' Ondertussen was de rest van het team het veld al op en Blaise stond op van de bank. Hij legde zijn hand op mijn schouder en kneep er even in. 'Trouwens, sinds wanneer kan het leven van iemand anders jou wat schelen? Ik waarschuw je makker, laat de dingen waar je niets mee van doen hebt gewoon rusten. Anders raak je betrokken bij zaken die beter niet opgerakeld kunnen worden.' Na die woorden draaide hij zich om, pakte zijn Nimbus en liep de kleedkamer uit. Ik keek hem na en voelde een vreemd gevoel ontstaan in mijn maag. Ik zag in dat er een waarheid schuilging in zijn woorden, een waarheid die ik het liefst wilde negeren. Aurora had ergens iets bij me gewekt wat me dingen had doen inzien. Ik was er zelf alleen nog niet achter wat het was. Misschien had Blaise gelijk en moest ik haar met rust laten. Maar ergens diep van binnen besefte ik dat dat moeilijker voor me ging worden dan ik ooit toe zou geven.
Oeh advies van je vrienden moet je nooit luchtig nementrouwens, stel dat ik vanmiddag om vier uur thuis kom en ik heb heel veel lieve reacties en kudo's, dan plaats ik om vijf uur nog een stukje
Ik merk morgen of jullie het dat waard vinden xoxo
Reageer (8)
Wauw, echt mooi geschreven!
1 decennium geledenKga straks snel verder lezen
Wooow, zo mooi geschreven!! ergens vind ik het wel heel lief van Draco :'D Btw, het is al bijna kwart over 7!!! -
1 decennium geledenje vind de reacties gewoon niet lief genoeg gehehhe-wauw, jij kan zo mooi schrijven!
1 decennium geledenwauw, jij kan zo mooi schrijven!
1 decennium geleden"trouwens, stel dat ik vanmiddag om vier uur thuis kom en ik heb heel veel lieve reacties en kudo's, dan plaats ik om vijf uur nog een stukje..."
1 decennium geledenNEE, NEE en nog eens NEE! Het is al half vijf ;c
*kudokudo*