|| OO9
||Hogwarts
||Draco||
Doorweekt en wel bereikte ik het kasteel en ik slofte met modderige voeten achter Blaise en de rest aan. Hij had niets meer tegen me gezegd na zijn preek en ik wist dat hij wist dat ik tijd nodig had om erover na te denken. Daarom mengde ik me nu ook niet in de lopende gesprekken en hij zorgde ervoor dat niemand mijn mijmeringen verstoorde. Een betere vriend kon ik op zich niet hebben, al kwam het feit dat hij mijn contact met Aurora afkeurde nogal als een verassing. Hij was normaal gesproken degene die overal een uitdaging in zag, en zeg nou zelf, een grotere uitdaging als Aurora was er niet hier op school. Maar het feit dat hij er zo tegenover stond was juist daarom ook een goede waarschuwing. Als hij het blijkbaar geen goed idee vond dan was het dat over het algemeen ook echt niet. Dat had ik helaas op de harde manier moeten uitvogelen, meerdere keren.
We sjokten the Common room in en werden ontvangen met gemompelde begroetingen en waarderende blikken. We zouden de cup vast en zeker binnen slepen dit jaar, daar kon Potter niets tegen in brengen. Dan zou ik hem persoonlijk van zijn bezem stoten, zeshonderd meter boven de grond. Ik hoopte dat hij te pletter zou vallen.
Terwijl ik door de ruimte liep voelde ik gewoon hoe haar ogen me gade sloegen. Ik hoefde niet op te kijken om te weten waar ze was want ze zat altijd op dezelfde plaats. Nooit waagde iemand anders zich in de stoel die het verst van de haard stond, het diepst in de schaduwen. Ik keek dan ook niet naar haar op, aangezien ik er nog niet over uit was of ik mijn roekeloze plan door wilde zetten. De verleiding was er echter wel. Tijdens de training was ik ook afgeleid geweest. Ik had slecht gevlogen en het maar een keer voor elkaar gekregen de snaai te vangen. Gebruikelijk lukte me dat minstens acht keer binnen het uur dat we trainden. Maar de donderpreek die ik van Flint had gekregen was in zijn geheel langs me heen gegaan, net als de rest van de training dus. Telkens was ik in gedachten verzonken geweest, in een poging te bedenken waarom ik ineens zo geïnteresseerd was in Aurora. Het was niet iets voor mij om zo intens naar de aanwezigheid van een meisje te verlangen. Al zeker niet in iemand die ik nog nooit echt had gesproken. Het was gewoon een rare vorm van aantrekkingskracht die ik beter uit de weg kon gaan. Maar daarbij werd ik wel op de proef gesteld want ook nu lonkte haar ogen naar me. Ze verzochten me om terug te kijken, al was het maar een enkele blik. Een stille uitdaging.
Met een scheve blik, ik probeerde te verduisteren dat ik naar haar keek, gluurde ik haar kant op. Het lukte natuurlijk voor geen meter en zelfs door mijn wimpers heen zag ik dat haar gelaatstrekken een voor mij ergerlijke zelfvoldaanheid uitstraalden. Maar ik was wel meteen weer in de ban van haar ogen. Ik deed niet langer de moeite te doen alsof ik haar niet doorhad maar keek openlijk naar haar op. Dat leverde weer een geërgerde blik op van haar kant, en een storend kuchje van degene die voor me liep, Blaise. Aurora verloor haar belangstelling voor mij en haar ogen schoten fel richting Blaise. Ik kon me bijna niet voorstellen dat ze hem vanaf daar gehoord had maar haar blik sprak boekdelen. Hij leek voor buitenstaanders niet onder de indruk maar ik kende hem lang genoeg om te weten dat hij dat wel degelijk was. Ook was ik een beetje beledigd, omdat hij er blijkbaar meer aan zou doen dan normaal om me weg te houden bij iemand die hem niet aanstond. Hij probeerde terug te staren in de ogen van Aurora maar faalde daar na enkele seconden al in. Niemand kon die doordringende blik weerstaan. Het was alsof ze regelrecht naar je ziel keek.
Ondertussen waren we bij de trap naar de jongens slaapzalen gekomen en Blaise glipte snel naar boven om te ontkomen aan die starende ogen. Ik voelde hoe ik weer bekeken werd maar hield nu voet bij stuk en sprintte zowat achter mijn vriend aan. Ik moest haar zien te weerstaan, koste wat het kost. Want ik had inderdaad het gevoel dat ik meegesleurd werd in iets wat veel groter was als mij en haar. Op een andere manier kon ik het niet verklaren.
Ondertussen had ik mijn kamer bereikt en ik negeerde Blaise, die me eisende blikken toewierp vanuit de deur van zijn kamer. Ik sloeg de deur achter me dicht en draaide het slot erop. Plotseling was ik vreselijk gefrustreerd en wilde ik het liefst ergens tegenaan slaan. In plaats daarvan rukte ik mijn shirt over mijn hoofd en smeet hem in een hoekje van mijn kamer. Terwijl ik naar mijn badkamer liep trok ik ook mijn doorweekte broek en modderige sokken uit. Ik hief mijn Wand en murmelde : 'Accio boxer.' De kast aan de andere kant van de kamer zwaaide open en mijn ondergoed kwam door de lucht aanzweven. Met een veel te harde beweging trok ik de deur van de douche open en het glas maakte een dreigend geluid. Zonder er acht op te slaan draaide ik de warm water kraan in zijn geheel open en verwijderde het laatste kledingstuk dat nog aan mijn lichaam hing. Met een pijnlijke grom stapte ik onder het hete water, mijn huid werd binnen enkele seconden vuurrood en liet alarmerende signalen doorsturen naar mijn hersenen. Stiekem hoopte ik dat die over zouden koken en daarna voor een paar uur stil zouden zijn. Buiten werking gesteld.
Maar dat lukte niet en al snel besefte ik dat ik mijn hoofd nooit op andere gedachten zou krijgen. Al helemaal niet hier en nu want tot mijn frustratie kreeg ik het gezicht van Aurora niet uit mijn gedachten en dat terwijl ik naakt en alleen onder de douche stond. Plotseling verlangde ik heel erg naar gezelschap. Pruilend probeerde ik aan iedereen te denken die me dat hier op school kon geven maar in mijn achterhoofd was een heel snerend stemmetje dat telkens dezelfde naam bleef herhalen. Vechtend tegen mijn eigen wil nam ik een besluit. Ik zou straks op zoek gaan naar Hollie en haar mijn verontschuldigingen aanbieden voor het vergeten van onze afspraak. Als ik in haar gezelschap verkeerde zou ik Aurora Frost misschien uit mijn hoofd kunnen zetten, want Hollie was het mooiste meisje van de school.
We sjokten the Common room in en werden ontvangen met gemompelde begroetingen en waarderende blikken. We zouden de cup vast en zeker binnen slepen dit jaar, daar kon Potter niets tegen in brengen. Dan zou ik hem persoonlijk van zijn bezem stoten, zeshonderd meter boven de grond. Ik hoopte dat hij te pletter zou vallen.
Terwijl ik door de ruimte liep voelde ik gewoon hoe haar ogen me gade sloegen. Ik hoefde niet op te kijken om te weten waar ze was want ze zat altijd op dezelfde plaats. Nooit waagde iemand anders zich in de stoel die het verst van de haard stond, het diepst in de schaduwen. Ik keek dan ook niet naar haar op, aangezien ik er nog niet over uit was of ik mijn roekeloze plan door wilde zetten. De verleiding was er echter wel. Tijdens de training was ik ook afgeleid geweest. Ik had slecht gevlogen en het maar een keer voor elkaar gekregen de snaai te vangen. Gebruikelijk lukte me dat minstens acht keer binnen het uur dat we trainden. Maar de donderpreek die ik van Flint had gekregen was in zijn geheel langs me heen gegaan, net als de rest van de training dus. Telkens was ik in gedachten verzonken geweest, in een poging te bedenken waarom ik ineens zo geïnteresseerd was in Aurora. Het was niet iets voor mij om zo intens naar de aanwezigheid van een meisje te verlangen. Al zeker niet in iemand die ik nog nooit echt had gesproken. Het was gewoon een rare vorm van aantrekkingskracht die ik beter uit de weg kon gaan. Maar daarbij werd ik wel op de proef gesteld want ook nu lonkte haar ogen naar me. Ze verzochten me om terug te kijken, al was het maar een enkele blik. Een stille uitdaging.
Met een scheve blik, ik probeerde te verduisteren dat ik naar haar keek, gluurde ik haar kant op. Het lukte natuurlijk voor geen meter en zelfs door mijn wimpers heen zag ik dat haar gelaatstrekken een voor mij ergerlijke zelfvoldaanheid uitstraalden. Maar ik was wel meteen weer in de ban van haar ogen. Ik deed niet langer de moeite te doen alsof ik haar niet doorhad maar keek openlijk naar haar op. Dat leverde weer een geërgerde blik op van haar kant, en een storend kuchje van degene die voor me liep, Blaise. Aurora verloor haar belangstelling voor mij en haar ogen schoten fel richting Blaise. Ik kon me bijna niet voorstellen dat ze hem vanaf daar gehoord had maar haar blik sprak boekdelen. Hij leek voor buitenstaanders niet onder de indruk maar ik kende hem lang genoeg om te weten dat hij dat wel degelijk was. Ook was ik een beetje beledigd, omdat hij er blijkbaar meer aan zou doen dan normaal om me weg te houden bij iemand die hem niet aanstond. Hij probeerde terug te staren in de ogen van Aurora maar faalde daar na enkele seconden al in. Niemand kon die doordringende blik weerstaan. Het was alsof ze regelrecht naar je ziel keek.
Ondertussen waren we bij de trap naar de jongens slaapzalen gekomen en Blaise glipte snel naar boven om te ontkomen aan die starende ogen. Ik voelde hoe ik weer bekeken werd maar hield nu voet bij stuk en sprintte zowat achter mijn vriend aan. Ik moest haar zien te weerstaan, koste wat het kost. Want ik had inderdaad het gevoel dat ik meegesleurd werd in iets wat veel groter was als mij en haar. Op een andere manier kon ik het niet verklaren.
Ondertussen had ik mijn kamer bereikt en ik negeerde Blaise, die me eisende blikken toewierp vanuit de deur van zijn kamer. Ik sloeg de deur achter me dicht en draaide het slot erop. Plotseling was ik vreselijk gefrustreerd en wilde ik het liefst ergens tegenaan slaan. In plaats daarvan rukte ik mijn shirt over mijn hoofd en smeet hem in een hoekje van mijn kamer. Terwijl ik naar mijn badkamer liep trok ik ook mijn doorweekte broek en modderige sokken uit. Ik hief mijn Wand en murmelde : 'Accio boxer.' De kast aan de andere kant van de kamer zwaaide open en mijn ondergoed kwam door de lucht aanzweven. Met een veel te harde beweging trok ik de deur van de douche open en het glas maakte een dreigend geluid. Zonder er acht op te slaan draaide ik de warm water kraan in zijn geheel open en verwijderde het laatste kledingstuk dat nog aan mijn lichaam hing. Met een pijnlijke grom stapte ik onder het hete water, mijn huid werd binnen enkele seconden vuurrood en liet alarmerende signalen doorsturen naar mijn hersenen. Stiekem hoopte ik dat die over zouden koken en daarna voor een paar uur stil zouden zijn. Buiten werking gesteld.
Maar dat lukte niet en al snel besefte ik dat ik mijn hoofd nooit op andere gedachten zou krijgen. Al helemaal niet hier en nu want tot mijn frustratie kreeg ik het gezicht van Aurora niet uit mijn gedachten en dat terwijl ik naakt en alleen onder de douche stond. Plotseling verlangde ik heel erg naar gezelschap. Pruilend probeerde ik aan iedereen te denken die me dat hier op school kon geven maar in mijn achterhoofd was een heel snerend stemmetje dat telkens dezelfde naam bleef herhalen. Vechtend tegen mijn eigen wil nam ik een besluit. Ik zou straks op zoek gaan naar Hollie en haar mijn verontschuldigingen aanbieden voor het vergeten van onze afspraak. Als ik in haar gezelschap verkeerde zou ik Aurora Frost misschien uit mijn hoofd kunnen zetten, want Hollie was het mooiste meisje van de school.
Weet iemand waarom die xTara of zo geband is? Ik zat net al die stukjes te lezen en ineens pats boem weg..
Reageer (10)
Ik ben benieuwd hoe Aurora zelf op die beslissing van hem zal reageren.
7 jaar geledenZe had een heel verhaal opgehangen over ziek zijn en uiteindelijk ook dat ze dood ging gaan maar dat was fake en daarvoor is ze geband.
1 decennium geledenNice!
1 decennium geledensnel verder
1 decennium geleden-xx-
Geweldig weer! :"3
1 decennium geledenIk weet niet of je het btw had gezien, maar ik heb je gisteren of zo in de spotlight gezet. *O*