|| O13
||Hogwarts
||Draco||
Het kon niet anders of ze was doodziek. Haar huid voelde zo koud aan dat het me een wonder leek dat ze hier rechtovereind tegenover me zat. Ik kon er niets aan doen maar ik maakte me direct onvoorwaardelijk zorgen om haar. Een ander zou me niet kunnen schelen, maar Aurora, dat was wat anders. Ze keek me beledigd aan en knipperde koket met haar ogen. 'Ziek? Waar heb je het over.' Ze klonk onvast en ik interpreteerde het aan het feit dat ik gelijk had. Ze was inderdaad ziek. Zonder verdere omwegen stond ik op van de tafel en snelde me naar haar toe. Voor ze kon protesteren lag mijn hand al op haar voorhoofd. Deze was niet zo koud als haar vingers, maar de temperatuur baarde me toch danig zorgen. Ze wilde mijn hand wegslaan maar ik was haar voor, trok hem weg en keek haar bijna boos aan. Waarom had ze niks gezegd? Of was ze in ieder geval niet op haar kamer gebleven om op bed te blijven. Eigenwijs kind.
Mijn hand sloot zich om haar pols, die al even koud was, en ik trok haar overeind, haar gevloek en verwensingen negerend. Als ik het lief zou vragen dan zou ze toch nooit naar me luisteren en ze moest en zou naar Poppy, al moest ik haar het hele eind naar de ziekenzaal sleuren. Ik begon te lopen zonder acht te slaan op haar zachte gemompel. 'Draco Malfoy laat me los. Iedereen kijkt naar ons. Toe nou je zet ons voor schut!' Haar woorden waren zacht en dringend, werden me vol venijn toe gesist. Ik wierp haar een boze blik, waar ze voor het eerst sinds ik haar kende van onder de indruk leek, en liep stug door. Pas toen ik de trap op begon te lopen begon ze echt tegen te stribbelen. Ze probeerde eerst gewoonweg stil te gaan staan, maar toen ze merkte dat ik gewoon door liep en haar desnoods over de grond mee zou sleuren ging ze over op een andere tactiek. Terwijl ze aan haar arm begon te rukken kwam ik er achter dat ze lang niet zo tenger was als ze eruit zag. 'Waar breng je me heen!' Beet ze me toe. Er zat verrassend wat kracht in dat dunne lichaam van haar en ik bezweek er bijna onder. Daardoor greep ik haar steviger vast, omdat ze dat blijkbaar wel kon hebben, en ik begon sneller te lopen. 'Draco Malfoy!' Bitste ze eisend. Ik reageerde nog steeds niet en negeerde ook de blikken van voorbijgangers. Die keken me aan alsof ik gek was geworden als ze zagen wie ik achter me aan trok.
Aurora had een aparte reputatie hier op school. Hoewel iedereen haar kende, sprak nooit iemand tegen haar en iedereen vluchtte weg wanneer ze een ruimte binnenkwam. Ik begon er steeds meer van overtuigd te raken dat ze die reputatie zelf had gecreëerd en dat ze veel moeite zou doen die te behouden. Jammer voor haar dat ik me daardoor niet liet intimideren. Wat wilde ze me nou helemaal maken dan? Ik had haar Wand nog nooit gezien, wie weet had ze die niet eens bij zich. En heel soms, het kon aan mij liggen, zag ik iets in haar ogen waaruit ik ophaalde dat ze mijn aanwezigheid prettig vond. Misschien was het mijn verbeelding, omdat ik graag wilde dat ze me aardig zou vinden, maar iets zei me dat het een beetje fifty fifty was.
We waren ondertussen een heel stuk gevorderd en haar gemopper was uitgestorven. Waarschijnlijk was ze aan het mokken omdat ze haar zin niet kreeg. Maar plotseling kon ik niet verder lopen. Ik struikelde bijna toen ik met een ruk tot stilstand kwam. Boos keek ik om, om te kijken waaraan ze zich vastgegrepen had. Maar er was niets. Ze was gewoonweg stil gaan staan, haar hakken in de grond. In de gang waar we waren beland was geen mens of geest te bekennen en het was er griezelig stil nu Aurora op was gehouden met klagen. Haar gezicht betrok tot een masker van woede. 'Ik wil dat je me nu los laat. Je kunt me niet dwingen ergens heen te gaan. Ik ben niet ziek. Ik mankeer niets.' Haar stem sneed scherp door de gang en liet echo's naklinken. Ik werd ook boos. Waarom was ze zo koppig. 'Je hebt de temperatuur van iemand die onderkoeld is! Lager dan dat, en jij wil beweren dat je niks mankeert? Ga dat iemand anders maar wijsmaken.' Snauwde ik. Ze snoof schamper. 'Is goed, als je me los laat kan ik iemand opzoeken. En hoe kun jij nou weten hoe iemand voelt als hij onderkoeld is! Niemand raakt tegenwoordig meer onderkoeld wijsneus!' Ze deed dreigend een stapje naar me toe, de eigenwijze feeks. Ik volgde haar voorbeeld, waardoor we bijna neus aan neus stonden. 'Ik weet zeker dat als iemand het zou zijn, het zo zou voelen. Wie noem je trouwens een wijsneus! Jij haalt het bloed onder mijn nagels vandaan klein kreng.'
We stonden nu zo dicht bij elkaar dat ik haar geur kon ruiken. Ik werd ondergedompeld in een aroma met zo veel verschillende ingrediënten dat het mijn hoofd deed duizelen. Enkele kon ik er benoemen, zoals munt, kamille en kaneel. Anderen deden me ergens aan denken maar ik kon er met mijn gedachten niet bij wat ze waren. Beiden ademden we woedend door onze neuzen en we keken elkaar aan zonder te knipperen. Mooier was ze nog nooit geweest. Ook nog nooit dichterbij. Verleidelijker. Aantrekkelijker. Onweerstaanbaarder.
Mijn hand omklemde nog steeds haar pols en ik trok haar zonder enige twijfel dichter naar me toe. Ze struikelde naar voren, tegen mijn borst aan. Al voelde het goed, ik werd er wel aan herinnerd waarom we hier waren. De kou drong door mijn shirt door en ik voelde kippenvel over mijn huid trekken. Ze moest naar de ziekenzaal. Ze stond nog steeds bedachtzaam tegen me aan, haar ogen vragend op mijn gezicht gericht. Even leek ze fragiel als een jong vogeltje. Met tegenzin deed ik een klein stapje naar achteren, waar het meteen warmer werd, en ik keek haar dringend aan. 'Je moet naar de ziekenzaal.'
Weg was het moment, verdwenen als sneeuw voor de zon. Haar gezicht betrok weer, de woede was terug. Haar fragiliteit bestond enkel nog in mijn herinnering.
Mijn hand sloot zich om haar pols, die al even koud was, en ik trok haar overeind, haar gevloek en verwensingen negerend. Als ik het lief zou vragen dan zou ze toch nooit naar me luisteren en ze moest en zou naar Poppy, al moest ik haar het hele eind naar de ziekenzaal sleuren. Ik begon te lopen zonder acht te slaan op haar zachte gemompel. 'Draco Malfoy laat me los. Iedereen kijkt naar ons. Toe nou je zet ons voor schut!' Haar woorden waren zacht en dringend, werden me vol venijn toe gesist. Ik wierp haar een boze blik, waar ze voor het eerst sinds ik haar kende van onder de indruk leek, en liep stug door. Pas toen ik de trap op begon te lopen begon ze echt tegen te stribbelen. Ze probeerde eerst gewoonweg stil te gaan staan, maar toen ze merkte dat ik gewoon door liep en haar desnoods over de grond mee zou sleuren ging ze over op een andere tactiek. Terwijl ze aan haar arm begon te rukken kwam ik er achter dat ze lang niet zo tenger was als ze eruit zag. 'Waar breng je me heen!' Beet ze me toe. Er zat verrassend wat kracht in dat dunne lichaam van haar en ik bezweek er bijna onder. Daardoor greep ik haar steviger vast, omdat ze dat blijkbaar wel kon hebben, en ik begon sneller te lopen. 'Draco Malfoy!' Bitste ze eisend. Ik reageerde nog steeds niet en negeerde ook de blikken van voorbijgangers. Die keken me aan alsof ik gek was geworden als ze zagen wie ik achter me aan trok.
Aurora had een aparte reputatie hier op school. Hoewel iedereen haar kende, sprak nooit iemand tegen haar en iedereen vluchtte weg wanneer ze een ruimte binnenkwam. Ik begon er steeds meer van overtuigd te raken dat ze die reputatie zelf had gecreëerd en dat ze veel moeite zou doen die te behouden. Jammer voor haar dat ik me daardoor niet liet intimideren. Wat wilde ze me nou helemaal maken dan? Ik had haar Wand nog nooit gezien, wie weet had ze die niet eens bij zich. En heel soms, het kon aan mij liggen, zag ik iets in haar ogen waaruit ik ophaalde dat ze mijn aanwezigheid prettig vond. Misschien was het mijn verbeelding, omdat ik graag wilde dat ze me aardig zou vinden, maar iets zei me dat het een beetje fifty fifty was.
We waren ondertussen een heel stuk gevorderd en haar gemopper was uitgestorven. Waarschijnlijk was ze aan het mokken omdat ze haar zin niet kreeg. Maar plotseling kon ik niet verder lopen. Ik struikelde bijna toen ik met een ruk tot stilstand kwam. Boos keek ik om, om te kijken waaraan ze zich vastgegrepen had. Maar er was niets. Ze was gewoonweg stil gaan staan, haar hakken in de grond. In de gang waar we waren beland was geen mens of geest te bekennen en het was er griezelig stil nu Aurora op was gehouden met klagen. Haar gezicht betrok tot een masker van woede. 'Ik wil dat je me nu los laat. Je kunt me niet dwingen ergens heen te gaan. Ik ben niet ziek. Ik mankeer niets.' Haar stem sneed scherp door de gang en liet echo's naklinken. Ik werd ook boos. Waarom was ze zo koppig. 'Je hebt de temperatuur van iemand die onderkoeld is! Lager dan dat, en jij wil beweren dat je niks mankeert? Ga dat iemand anders maar wijsmaken.' Snauwde ik. Ze snoof schamper. 'Is goed, als je me los laat kan ik iemand opzoeken. En hoe kun jij nou weten hoe iemand voelt als hij onderkoeld is! Niemand raakt tegenwoordig meer onderkoeld wijsneus!' Ze deed dreigend een stapje naar me toe, de eigenwijze feeks. Ik volgde haar voorbeeld, waardoor we bijna neus aan neus stonden. 'Ik weet zeker dat als iemand het zou zijn, het zo zou voelen. Wie noem je trouwens een wijsneus! Jij haalt het bloed onder mijn nagels vandaan klein kreng.'
We stonden nu zo dicht bij elkaar dat ik haar geur kon ruiken. Ik werd ondergedompeld in een aroma met zo veel verschillende ingrediënten dat het mijn hoofd deed duizelen. Enkele kon ik er benoemen, zoals munt, kamille en kaneel. Anderen deden me ergens aan denken maar ik kon er met mijn gedachten niet bij wat ze waren. Beiden ademden we woedend door onze neuzen en we keken elkaar aan zonder te knipperen. Mooier was ze nog nooit geweest. Ook nog nooit dichterbij. Verleidelijker. Aantrekkelijker. Onweerstaanbaarder.
Mijn hand omklemde nog steeds haar pols en ik trok haar zonder enige twijfel dichter naar me toe. Ze struikelde naar voren, tegen mijn borst aan. Al voelde het goed, ik werd er wel aan herinnerd waarom we hier waren. De kou drong door mijn shirt door en ik voelde kippenvel over mijn huid trekken. Ze moest naar de ziekenzaal. Ze stond nog steeds bedachtzaam tegen me aan, haar ogen vragend op mijn gezicht gericht. Even leek ze fragiel als een jong vogeltje. Met tegenzin deed ik een klein stapje naar achteren, waar het meteen warmer werd, en ik keek haar dringend aan. 'Je moet naar de ziekenzaal.'
Weg was het moment, verdwenen als sneeuw voor de zon. Haar gezicht betrok weer, de woede was terug. Haar fragiliteit bestond enkel nog in mijn herinnering.
Reageer (12)
Waaaauuuuuuuwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwwww!!!!!!!!!!!!
9 jaar geledenDIT IS ECHT ENORM GEWELDIG EN MOOI EN SUPER GOED EN FANTASTISCH EN EN EN!!!
Eigenlijk wil ik dit nu schreeuwen, maar dat heeft helaas hier geen nut (vandaar de capslock)...Maar het is echt geweldig geschreven!!
Draco is bezorg en Aurora weet niet wat ze moet doen, ze zijn zo schattig!!
eerste kudo van de dag <3! Snel verder.
1 decennium geledenIk ben verliefd op je schrijfstijl! you know that!
ohhh snel verderrrrrr
1 decennium geleden"Hier is uw pakketje."
1 decennium geleden*Cliffhanger maakt het snel open*
*Ik spring eruit en doe een dansje*
"Tada!!! Hier is een nieuwe abo"
jeeeeeh!!
snel verder love it
Nieuwe abo
je story is geweldig!
1 decennium geleden