Foto bij 002

ik werd wakker van luid gelach van beneden. ja, zij waren wel vrolijk.
ik keek op mijn wekker, en zag dat het pas 21:00 was.
mijn maag begon te protesteren. dat is waar... ik heb nog niets gegeten.
ik stond op en keek in de spiegel.
blauw grijze ogen, volle lippen, met bruin haar, in laagjes geknipt tot mijn schouder. ik leek op mijn vader.
ik keek naar de foto op mijn nachtkastje. mijn vader en ik in het bos, met onze hond.
ik zuchtte, en liep naar beneden.
keek mijn moeder en stiefvader niet aan, en liep rechtstreeks naar de keuken. in de keukenkastjes rommelend, voelde ik opeens een warme adem in mijn nek. 'zozo, ik hoorde van je moeder dat je het weer voor elkaar hebt gekregen'zei hij met een gemene lach op zijn gezicht.
ik negeerde het, en ging verder met mijn brood smeren.
uit het niets voelde ik een ferme klap tegen mijn hoofd met iets hards.
geschrokken draaide ik me om, en keek in zijn uitdrukkingloze ogen.
'waar was dat voor nodig!' riep ik boos. door mijn geschreeuw kwam mijn moeder binnen. 'wat gebeurd hier allemaal!?'
'hij sloeg me zonder reden!'riep ik uit.
mijn moeder begon te lachen. 'dat had je dan zeker verdiend'snauwde ze.
ik kon veel van mijn moeder verwachten, maar dit had ik niet zien aankomen. het was een lange tijd stil. maar die stilte werd verbroken door mijn stiefvader die zei 'ik vind dat we haar een lesje moeten leren, ze hoort haar vader te gehoorzamen' 'je bent mijn vader niet! en dat zal je nooit worden ook' zei ik met de grootste haat in mijn stem die ik ooit gehoord had. toen was het mijn moeders beurt om me een ferme klap in mijn gezicht te geven. ik zat ineen gedoken in de hoek van de keuken, met twee dreigende mensen die me opsloten.
ik wou weg, maar het was te laat. ik voelde van alle kanten pijnscheuten. ik hoorde geschreeuw. maar wist niet meer of het van mezelf was.
opeens stopte het, ik probeerde met moeite op te staan. mijn moeder kwam voor me staan, en begon te lachen. niet zomaar een lach. zo'n lach, waarvan je over je hele lichaam gaat rillen. net zo plotseling als ze begonnen was, stopte ze. en zeí: 'jou vader heeft jou nooit gewild. beschouwde jou net zoals ik 'een foutje'. hij heeft nooit van je gehouden, misschien ben jij wel de reden dat hij weg is. ja, ik denk van wel....' ik kon me niet verroeren.
en bleef naar haar staren. alsof ik op automatische piloot stond liep ik naar de kapstok, deed mijn jas aan en liep naar buiten.
ik moest weg, waarnaartoe wist ik niet. ik moest weg...

Er zijn nog geen reacties.


Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen