``31``

‘de kinderen liggen te slapen’ hij bekijkt me even. ‘was dat je vriendje?’ even weet ik niet wat ik moet zeggen. ‘nee, nog niet’ even bloos ik. Waarom koos ik voor dat antwoord. De man knikt en loopt naar buiten op de voet gevolgd door de vrouw. Ze geeft een knikje naar me. Het lijkt net alsof ze niet kan praten. Ik stoor me er niet over. Snel loop ik naar binnen en pak de fles cola die ik de dag ervoor nog niet eens had aangebroken uit de koelkast. Een koude rilling gaat over mijn rug als ik naar de zitkamer loop. Even blijf ik staan. Het is helemaal stil in het huis. Alleen een klok die in de hal staat tikt. Misschien verbeelde ik het me gewoon. De kou. Mijn gevoel zegt iets anders, maar ik ben gewoon bang. Snel ga ik op de bank zitten en pak het boek uit de tas die ik had mee genomen. De tijd die ik had kon ik net zo goed besteden aan het lezen van het boek. Eerst blader ik het gewoon door en blijf ik soms even steken. De plaatjes in het boek waren getekend. Als ik bijna op het einde ben zie ik een paar lege bladzijde. Voor mijn eigen ervaringen. Opeens zie ik een schaduw in mijn ooghoeken. Als ik mijn hoofd draai zie ik alleen de kamerplant. Ik haal mijn schouders op maar voel een stel bradende ogen op me gericht. Snel haal ik mijn mobiel uit mijn zak. Na dat hij 3 keer is over gegaan hoor ik de vertrouwde stem van Sam. ‘ik denk dat er iemand hier is, die er niet hoort te zijn’ een voetstap doet me omkijken. Ik gooi een mesje naar de persoon en spring van de bank af. ‘Dean, ik haat je!’ sis ik uit. Hij houdt zijn handen beschermend omhoog en krijgt een glimlach op zijn gezicht. ‘je was bang’ zijn mondhoeken zijn breed uit elkaar en hij laat zijn armen zakken. ‘Sam het is oké, het was je broer maar, die ik misschien maar eens moet laten zien dat hij niet met mij zou moeten spelen’ ik hang op. ‘kom op, je gaat me toch niets doen?’ hij buigt naar voor. Ik haal mijn neus op. Mijn ogen kijk dan pas in de ogen van Dean. Dit klopt niet. Hij ruikt naar Schmink. Zijn lach ik nu ook abnormaal groot. Het lijkt net alsof zijn mond hoeken zijn uitgescheurd. ‘waarom nu zo bang? Je gaat zo wel lachen’