Chapter fifty-one. -Liam.

Ik zat in de lege wachtruimte en keek rond naar de witte muren, ze hadden geprobeerd ze op te vrolijken door hier en daar wat schilderijen op te hangen. Missie mislukt.. Maar oke, een ziekenhuis was gewoon geen leuke plek om te zijn. Dat was een feit. 'Meneer Payne?' een arts stond recht voor me. 'Zou u alstublieft willen volgen?' Ik stond op en volgde de nu al kaal wordende man. 'Ik heb een erge mededeling. Gaat u zitten.' Veel dingen spookten door mijn hoofd. Maar ik kon niks verzinnen wat echt kon gebeuren. 'Meneer, door de traumatische ervaring heeft ze moeite zichzelf te beheersen. Ze ziet nu waarschijnlijk in iedereen een slecht mens. Dus je moet uitkijken met wat je doet. Ze krijgt medicijnen waardoor ze verduft rond loopt, maar je weet maar nooit.' 'Oke.' ik knikte 'Wanneer mag ze naar huis?' 'Dat is nog onduidelijk, we zullen eerst af moeten wachten tot er meer duidelijk is, dat brengt me meteen naar de volgende vraag. Heeft ze meer traumatische ervaringen gehad?' 'Eh,' moest ik dit wel vertellen. 'Ja, maar ik kan er verder niks over zeggen.' Snel keek ik weg. 'Dat maakt niet uit meneer.' Ik knikte kort. 'Wil u naar haar toe?' 'Graag.' De man stond op en bracht me naar de kamer van Amber. 'Amber?' ze keek me duf aan. Ze schrok en schoot naar een hoek van haar bed. 'Amber, het is goed. Ik ben het Liam. Herriner je je het?' Ze schudde haar hoofd. 'Alleen je stem.' Ik knikte. 'Dat maakt niet uit. Ik hoop dat je mijn stem aan fijne momenten kan koppelen?' ze knikte. 'Het maakt niet uit, Amber. Ik hou van je. Weet je dat nog wel?' Ze knikte, ze bewoog haar mondhoeken naar iets wat een lach voor moest stellen. 'Amber, weet je nog dat wij een kindje krijgen?' Alweer knikte ze. 'Het is al bijna zover, Amber.' Ze kromp in elkaar. 'Amber?' ze keek met een van pijn vertrokken gezicht naar me. 'Amber? Wat is er meisje?' 'Ik heb pijn.' wist ze er met moeite uit te persen. 'Wat voor pijn? Kun je het omschrijven? Of nee, teken het.' Ik gaf haar een potlood en papier. Sommige dingen zijn beter te teken dan te vertellen. Het potlood vloog over het papier. Ze hield het papier na een tijdje omhoog. 'Hele erge pijn?' ze knikte. 'Waar?' ze legde haar armen op haar zwangere buik. 'Denk je dat het weeën zijn?' Ze haalde haar schouders op. Ik drukte op de knop, de dokter kwam er al snel aangerend. 'Ze heeft erge pijn in haar onderbuik.' 'Hoelang moet ze nog?' 'Het kan elk moment gebeuren.'

~20 abo's mensen vinden dat weinig, maar voor mij betekent het heel veeel <3