Seventy-eight.

Harry start de auto. “So, how was it?” hij houd zijn blik op de weg gericht, maar ik zie aan zijn gezicht dat hij het eng vindt om te vragen. “It was hard, but Ethan helped me a lot. He is already following this programm for a week.” vertel ik. Hij houdt zijn blik nog steeds strak op de weg gericht. “How did you survived with Amanda?” vraagt hij dan. Ik grinnik. “She wasn’t our companion. Our companion was a guy called Dyan. He was really nice.” hij zucht opgelucht. “I’m glad to hear that.” mompelt hij. Ik glimlach. “And what’s Ethans story?” vraagt hij dan. Niet begrijpend kijk ik hem aan. “What do you mean?” vraag ik. “Why is he paralyzed?” zijn stem klinkt medelevend. “I… erm… I don’t know if I’m allowed to tell…” mompel ik. Hij fronst. “Why not?” hij kijkt me kort aan, maar richt dan zijn blik weer op de weg. “I don’t know...” zeg ik. “You can trust me, you know that!” hij bijt op zijn lip. Ik knik. “Okay, but you have to promise to shut your mouth about this.” geef ik uiteindelijk toe. “Sure.” antwoordt hij, waarna ik begin te vertellen. “He was in love. With a guy... And when he told it to that guy, that guy freaked out. He beated and kicked him. And when he woke up he was in the hospital. Paralyzed. That guy told everyone it was a car accident, and because Ethan was afraid he didn’t told the truth. I’m the only one who know’s it.” het stuk over ons laat ik achterwege. Harry’s mond valt open. “Really? That guy is totally insane! How can you do something like that?” zegt hij ontstelt. Ik haal mijn schouders op. We zwijgen allebei weer als we onze straat in rijden. Als we stoppen stapt hij uit om mij uit de auto te tillen. “Don’t.” stop ik hem. “What do you mean?” vragend kijkt hij me aan. “That’s my excercise for today. Get out of the car by myself.” verklaar ik. Hij knikt begrijpend en geeft me de ruimte, maar blijft mijn hand vasthouden. Voorzichtig draai ik mezelf, zodat mijn benen buiten de auto bungelen. Met mijn goede been laat ik me op de grond zakken, terwijl mijn andere been de grond ook raakt. Harry houdt mijn hand ondertussen nog steeds stevig vast. Als ik eenmaal een soort van sta slaat hij zijn armen om me heen en drukt zijn lippen op de mijne. “Great job, babe. Now let’s go inside.” zegt hij, terwijl hij de rolstoel voor me neerzet en me naar binnen rolt.