*...TH...* My life in this horrible house! ^30^

Esther pov.

Zuchtend laat ik me op mijn bed vallen. Langzaam zoek ik het nummer van mijn oma op en bedenk tegelijk in mezelf hoe en wat ik ga vertellen. Langzaam breng ik mijn vinger richting het groene hoorntje. Even twijfel ik, maar dan druk ik het toch in. Het lijkt uren te duren voordat mijn oma op neemt. “Met Greet van Dresden.” Hoor ik mijn oma zeggen.
“Oma. Hé, met Esther.”
“Oh, hé lieffie. Wat leuk dat je belt. Vermaak je je nog een beetje met Fady daarzo?”
“Oh, ja hoor. Dat zit wel goed. We zijn net naar de stad geweest. En toen we terug kwamen, toen…” even stop ik met praten. Ik haal diep adem en ga dan verder. “Toen was de hele woonkamer een ravage. Alles is overhoop zowat gehaald. En het ergste is nog wel dat de foto van opa op de grond stuk is gevallen. Niet alleen het glas, maar ook het lijstje zelf.” Vertel ik moeilijk.
Eventjes is het stil bij oma. Dan begint ze toch eindelijk te praten. “God, meisje. Wat erg. Ben je iets kwijt?”
“Weet ik niet. Voor zover ik weet niet. Ik ga straks wel kijken. Toen ik dat lijstje op de grond zag liggen, ben ik er gelijk naar toe gelopen en heb niet meer naar de rest omgekeken.”
“Hoeveel stukken heb je van het lijstje?”
Ik loop naar mijn bureau, waar ik het neer had gelegd. Zachtjes in mezelf tel ik de stukjes. “7.” Antwoord ik mijn oma.
“Oké. Kom binnenkort anders eens een dagje hierheen als je tijd hebt. Dan kunnen we misschien even kijken of we ze terug aan elkaar kunnen lijmen. Goed?”
“Oké, dank je oma.”
“Geen dank, hoor meisje. Ik zou als ik jou was de politie inschakelen. Er is bij je ingebroken.”
“Ik kijk eerst wel of ik iets kwijt ben. Zo ja, dan bel ik wel de politie. Maar aan de deuren is niets te zien. Aan de ramen ook niet. Het moet dan iemand zijn geweest die de sleutel heeft en alleen papa en mama hebben die.”
“Dan bel je die eventjes om te vragen of ze misschien langs zijn gekomen. Al denk ik dat van niet.”
“Ja. Bedankt, oma.”
“Geen dank, hoor meisje. Geen dank.” Zegt mijn oma lachend en we hangen op. Een diepe zucht verlaat mijn mond. Ik voel me nu echt niet op mijn gemak hier zo. Ook al ben ik hier in mijn eigen huis. Er wordt aan de deur geklopt. Langzaam opent Fady de deur van mijn slaapkamer. “Alles oké?” vraagt hij terwijl hij de deur achter zich sluit en naast me komt zitten.