27. Not so regular.

Ik liep samen met Samantha naar mijn kluis. Het was vrijdag. Dit weekend zou mijn moeder trouwen. Ik moest nog zó veel doen, ik kon het niet eens meer bijhouden in mijn hoofd.
'Wat is daar aan de hand?', vroeg Sam. Ik keek op van de grond. Een enorme horde meisjes renden en gilden naar buiten.
'Geen idee, vast iemand omgekomen', zei ik sarcastisch.
'Ramptoeristen. Wat een gekken. Je loopt je kluis voorbij, Em'. Ik keek weer op. Ze had gelijk. Grinnikend liep ik naar de grijze deur.
'Wil je je moeder feliciteren van mij, dit weekend?'. Ik knikte. Toen werd er op mijn schouder getikt. Een meisje met uigelopen makeup en zwarte kleren aan stond achter me heen en weer te wiegen.
'Hoi, Ben jij Emma?'.
Samantha lachte. Ik knikte alleen maar en verdiepte me weer in mijn tas; ik was overduidelijk mijn agenda kwijt.
'Er is iemand voor je', ging het meisje verder.
'Ik heb nu even geen tijd', mompelde ik.
'Nee, Em! Ik denk dat je deze persoon wél graag wilt zien. Je maakt maar tijd, hup, ga erheen. Ik zoek die agenda wel', zei Samantha. Omdat ik nu toch wel nieuwsgierig was, draaide ik me om. Barry kwam door de menigte heen met Taylor achter zich aan. De rector kwam met grote passen door de horde meisjes heen en hield zijn kantoor open. Ik stond bevroren voor mijn kluis, met mijn mond halfopen en mijn tas losjes in mijn hand. Ik liet bijna mijn flesje water vallen, maar Sam vind hem voor me op.
'Ga, meid! Ik weet dat je hem wilt spreken, dus ga'. Ze trok de tas ruw los uit mijn handen, smeet hem in mijn kluis en duwde me richting het kantoortje waar Taylor voor het raam stond. Barry wenkte me. Ik besloot toch maar even te vragen waarom hij hier was.

'Taylor?', vroeg ik, toen Barry de deur achter zich dicht had gedaan en we alleen in het kantoortje waren.
'Emma', kreeg ik terug. Ik liet een zenuwachtig lachje ontsnappen toen ik zijn stem door het kamertje hoorde. Ik kon mezelf er niet van weerhouden naar hem toe te lopen.
'Taylor, waarom ben je hier?'
'Ik kwam tot een conclusie. Ik denk alléén nog maar aan jou. Selena Gomez wilde iets met me, maar ik vergleek haar met jou. Barry, Jake en James worden helemaal gek van me, want ik praat alleen nog maar over jou. Zelfs als ik een tijschrift lees, zie ik wel iets staan wat me onbewust aan jou doet denken. Of het zijn jouw foto's natuurlijk, waardoor ik je het liefst weer zou vasthouden zoals een paar weken geleden. Ik besef nu dat het een grote fout was om je te laten gaan. Ik heb erover nagedacht, Em. Jij kon er niks aan doen, die ene nacht met die Thomas. James heeft me alles verteld. Ik had dit toen niet gedacht, maar ik smeek je; wil je bij me terug?'. Na deze stortvloed van woorden draaide hij zich eindelijk om; hij had met zijn rug naar me toe gestaan, maar was nu tot de beslissing gekomen om mijn gezicht te bekijken. Ik wist even niks te zeggen. Hij liep naar me toe.
'Beautiful', fluisterde hij, toen hij zijn hand door mijn haar liet glijden. Hij streek lichtjes langs mijn wang, en dat liet ik nog toe. Maar toen hij zijn andere hand ook optilde om me aan te kunnen raken, deed ik een stap van hem af. Ik had weken lang over dit moment gedroomd, maar het einde had ik nooit kunnen zien.
'Ik weet niet of ik met dat schuldgevoel zou kunnen leven', mompelde ik zacht. Hij liet zijn handen weer zakken. Zijn ogen straalden zachtheid uit; als ik mezelf zou verliezen zou ik waarschijnlijk kwijlen. Hij tilde zijn arm op en krabde aan de achterkant van zijn hoofd. Zijn spieren kwamen in het zwarte shirtje extra goed uit. Hij deed het erom, ik zweer het.
'Ik dat een nee?', vroeg hij toen. Ik schrok. Als ik nu ja zou zeggen, zou het voorgoed voorbij zijn. Wilde ik dat?
'Mag ik erover nadenken?'
'Natuurlijk'.
'Kom je zondag naar de bruiloft van mijn moeder? Als je om twaalf uur bij mij thuis bent, is het goed. Ik heb heel veel dingen om over na te denken'. Hij knikte weer, en liet zijn arm zakken.
'Misschien kan ik je helpen tot een beslissing te komen', zei hij zacht. Ik trok een wenbrauw op om te laten weten dat ik hem niet begreep, maar voordat ik iets kon vragen, drukte hij zijn lippen op de mijne. Ik voelde hoe hij mijn mond zachtjes dwong open te doen, en ik verloor mezelf toen hij zijn handen op mijn rug legde en me tegen zich aan drukte. Ik opende mijn mond, en voor ik het wist, zoende hij me zó teder, dat ik mezelf zou willen slaan. Slaan, omdat ik hem niet meteen had teruggenomen, alles kon nu nog te laat zijn.

Ik liet mijn vingers over mijn lippen glijden toen hij het kantoortje uitliep. Hem na kijken deed ik niet, ik was nog steeds niet helemaal terug op aarde. Nadenken, daar moest ik maar eens mee beginnen.