|| O22
||Hogwarts
||Winter||
Met een steenkoud gevoel wat me niet bekend voor kwam liep ik door mijn kamer te ijsberen. Ik wist dat buiten deze deuren iemand op me stond te wachten, iemand waarvan ik niet wist of ik hem nou wel of niet tegemoet wilde komen. Helaas was eeuwig op deze kamer blijven dubben geen optie. Vroeg of laat moest ik naar buiten komen en waarschijnlijk wist hij dat ook. Ik beet op mijn lip, rilde toen ik aan de blik van Draco dacht als hij zag dat ik dat deed en het gevoel werd nog sterker. Met een ruk stond ik stil en ik zag mijn eigen spierwitte gezicht in de spiegel betrekken. Zou dat gevoel zijn wat de mensen zenuwen noemen? Het leek me heel sterk dat ik last kon hebben van zo'n zwak verschijnsel, maar twijfelde ik sinds gisteren sowieso al niet aan mijn gezondheid. Het leek alsof tegenwoordig alles mogelijk was en dat bracht me gigantische in de war. Het leek alsof ik begon te vergeten wie ik was. Maar was dat dan ook niet wat ik wilde?
Er werd op de deur geklopt en dit haalde me uit mijn gedachten. 'Kom op Aurora. Ik weet dat je er bent. Ik heb al een appel voor je gereserveerd.' Hoorde ik de verleidelijke stem van Draco vanachter de deur zeggen. Met een diepe zucht en een laatste blik in de spiegel pakte ik mezelf bij elkaar. Afleiding, dat had ik nodig. Ik moest er gewoon niet zo veel over nadenken en dan werd alles snel weer zoals het hoorde te zijn. Tevreden met dat vooruitzicht begaf ik me naar de deur en trok deze met een ruk open. Dat ging zo makkelijk dat ik direct achterover struikelde en vervolgens meegesleurd werd naar de grond. Hij deed zijn best mij niet hard neer te laten komen en dat lukte half. Zijn hand lag onder mijn hoofd, dus die was zacht geland. Mijn stuitje was echter wel hard in aanraking met de grond gekomen, ik sloot mijn ogen kort en kreunde zacht. Daar hield ik heel snel mee op toen ik mijn ogen opende. Hij steunde op de arm waarmee hij mij niet vast had en hing over me heen, zijn gezicht nog geen haarbreedte van het mijne. Zijn ogen keken gefascineerd naar die van mij en ik zag de stormen er weer in tot leven komen. Waarschijnlijk had hij tegen de deur staan leunen, er van uitgaand dat ik niet op zou komen dagen. Ik slikte en had het plotseling heel benauwd. Hij leek zijn adem ook in te houden en wist zo te zien niet goed wat hij moest doen.
Seconden tikten weg terwijl we elkaar zo aanstaarden. Ik probeerde de achterliggende gevoelens in zijn ogen te ontrafelen maar had geen succes. Hij probeerde hetzelfde bij mij maar ik weigerde mijn emoties aan hem te tonen. Dat zou me kwetsbaar maken, want zo voelde ik me nu. In plaats van in woede uit te barsten, zoals ik gisteren bij Nathan had gedaan, bleef ik zo roerloos mogelijk liggen en ik genoot oprecht van zijn aanraking. Ik kon naar waarheid zeggen dat er nog nooit iemand zo dicht bij me was geweest. Helaas werd ik er op stomme wijze aan herinnert wie ik was en hoe ik in de wereld stond. Hij mocht het zelf dan nog niet doorhebben maar de kilte was door zijn kleren gedrongen en had zijn lichaam bereikt. Langzaam trok de kleur weg uit zijn lippen, om plaats te maken voor een lichte blauwe gloed. Ik voelde zijn tepels stijf worden dwars door zijn shirt heen. Die gewaarwording zoog me terug naar de realiteit en ik liet mijn adem los. 'Wil je van me af gaan.' Zelfs een dove had de teleurstelling in mijn stem kunnen horen.
Er werd op de deur geklopt en dit haalde me uit mijn gedachten. 'Kom op Aurora. Ik weet dat je er bent. Ik heb al een appel voor je gereserveerd.' Hoorde ik de verleidelijke stem van Draco vanachter de deur zeggen. Met een diepe zucht en een laatste blik in de spiegel pakte ik mezelf bij elkaar. Afleiding, dat had ik nodig. Ik moest er gewoon niet zo veel over nadenken en dan werd alles snel weer zoals het hoorde te zijn. Tevreden met dat vooruitzicht begaf ik me naar de deur en trok deze met een ruk open. Dat ging zo makkelijk dat ik direct achterover struikelde en vervolgens meegesleurd werd naar de grond. Hij deed zijn best mij niet hard neer te laten komen en dat lukte half. Zijn hand lag onder mijn hoofd, dus die was zacht geland. Mijn stuitje was echter wel hard in aanraking met de grond gekomen, ik sloot mijn ogen kort en kreunde zacht. Daar hield ik heel snel mee op toen ik mijn ogen opende. Hij steunde op de arm waarmee hij mij niet vast had en hing over me heen, zijn gezicht nog geen haarbreedte van het mijne. Zijn ogen keken gefascineerd naar die van mij en ik zag de stormen er weer in tot leven komen. Waarschijnlijk had hij tegen de deur staan leunen, er van uitgaand dat ik niet op zou komen dagen. Ik slikte en had het plotseling heel benauwd. Hij leek zijn adem ook in te houden en wist zo te zien niet goed wat hij moest doen.
Seconden tikten weg terwijl we elkaar zo aanstaarden. Ik probeerde de achterliggende gevoelens in zijn ogen te ontrafelen maar had geen succes. Hij probeerde hetzelfde bij mij maar ik weigerde mijn emoties aan hem te tonen. Dat zou me kwetsbaar maken, want zo voelde ik me nu. In plaats van in woede uit te barsten, zoals ik gisteren bij Nathan had gedaan, bleef ik zo roerloos mogelijk liggen en ik genoot oprecht van zijn aanraking. Ik kon naar waarheid zeggen dat er nog nooit iemand zo dicht bij me was geweest. Helaas werd ik er op stomme wijze aan herinnert wie ik was en hoe ik in de wereld stond. Hij mocht het zelf dan nog niet doorhebben maar de kilte was door zijn kleren gedrongen en had zijn lichaam bereikt. Langzaam trok de kleur weg uit zijn lippen, om plaats te maken voor een lichte blauwe gloed. Ik voelde zijn tepels stijf worden dwars door zijn shirt heen. Die gewaarwording zoog me terug naar de realiteit en ik liet mijn adem los. 'Wil je van me af gaan.' Zelfs een dove had de teleurstelling in mijn stem kunnen horen.
Reageer (5)
snel verder
1 decennium geleden-xx-
Jeej een nieuw hoofdstuk
duidelijk!
1 decennium geledenZe vind draco gewoon leuk
Oh! <3
1 decennium geledenDit is echt geweldig geschreven! (:
idd geef het gewoon toe
1 decennium geledenweer awesome
haha geef gewoon toe dat je hem leuk vind:P
1 decennium geleden