|| O23
||Hogwarts
||Draco||
Ik kwam enkel overeind omdat zij dat verzocht had, anders was ik waarschijnlijk voor eeuwig zo blijven liggen. Maar toen ik eenmaal stond merkte ik dat ik me niet bepaald goed voelde. Ik rilde van de kou en had totaal geen gevoel meer in mijn rechterhand, de hand die onder haar hoofd had gelegen. Mijn kleren waren wat stijfjes geworden en voelden aan alsof ze nat waren van de kou. Ik keek sluiks naar haar op maar ze deed alsof er niets aan de hand was en stond haar kleren recht te strijken. Ik besloot dat het beter was er niet over te beginnen. Ze leek erg boos te worden als het daar op kwam en dat was wel he laatste wat ik wilde op dit moment. Het allerliefst zou ik haar nu gewoon achterover op dat bed gooien en de hemel-weet-wat met haar doen. Er waren wat plukjes blond haar uit haar vlecht ontsnapt en deze krulden langs haar gezicht. Het deed haar uiterlijk net iets minder afstandelijk en streng overkomen. Toen ze me na een lange stilte eindelijk weer aankeek zag ik dat ze zichzelf weer onder controle had en ze gebaarde met haar hoofd naar de deur. 'Kunnen we nu gaan eten, stuntman.' Hoewel ze probeerde de woorden kwaad over te brengen, hoorde ik tot mijn genoegen dat haar stem nog een beetje trilde. Ze had zichzelf dus nog niet geheel weer bij elkaar geraapt.
In stilte liepen we haar kamer uit. Het was ondertussen later als anders en er waren al veel meer leerlingen uit bed. Er werden ons vragende blikken toegeworpen en een enkeling waagde het ons na te kijken. We zouden een veel besproken stel zijn, bedacht ik me stiekempjes. Zij was een onbereikbare schoonheid, waar iedereen bang voor bleek te zijn en die absoluut niet over zich heen liet lopen. Ik was de populairste jongen van de afdeling en daar buiten misschien ook nog wel, sommigen waren net zo bang voor mij als dat ze voor Aurora waren. De gedachte eraan deed me al een grijns rond mijn lippen krijgen.
We liepen nog steeds in stilte door en als ik al iets tegen haar wilde zeggen, zou ik niet weten wat. Toen we de zaal betraden keek ik even nieuwsgierig naar haar op, om haar reactie te zien. Op het bord, op de plek waar ze altijd zat, lag een appel op haar te wachten. Tegenover haar was mijn bord ook al volgeladen met van alles en nog wat. Toen we dichterbij kwamen zag ik dat er echt van alles op lag en ik keek met een veelbetekenende blik naar Blaise. Die haalde met een grijns zijn schouders op en stortte zich toen weer op zijn eigen bord. Ik had hem gevraagd dit alvast te doen, het leek me wel een grappig idee. Hoewel hij duidelijk had laten merken dat hij Aurora raar vond en er geen toekomst in zag was hij toch zo aardig me een handje te helpen. Aurora kreeg alleen een kleine glimlach rond haar lippen en keek even naar me op. Ik grijnsde en wachtte tot zij was gaan zitten voor ik zelf plaats nam. Dit was de zoveelste ochtend dat ik haar een appel zag eten, maar ik was ervan overtuigd dat het nooit zou gaan vervelen.
In stilte liepen we haar kamer uit. Het was ondertussen later als anders en er waren al veel meer leerlingen uit bed. Er werden ons vragende blikken toegeworpen en een enkeling waagde het ons na te kijken. We zouden een veel besproken stel zijn, bedacht ik me stiekempjes. Zij was een onbereikbare schoonheid, waar iedereen bang voor bleek te zijn en die absoluut niet over zich heen liet lopen. Ik was de populairste jongen van de afdeling en daar buiten misschien ook nog wel, sommigen waren net zo bang voor mij als dat ze voor Aurora waren. De gedachte eraan deed me al een grijns rond mijn lippen krijgen.
We liepen nog steeds in stilte door en als ik al iets tegen haar wilde zeggen, zou ik niet weten wat. Toen we de zaal betraden keek ik even nieuwsgierig naar haar op, om haar reactie te zien. Op het bord, op de plek waar ze altijd zat, lag een appel op haar te wachten. Tegenover haar was mijn bord ook al volgeladen met van alles en nog wat. Toen we dichterbij kwamen zag ik dat er echt van alles op lag en ik keek met een veelbetekenende blik naar Blaise. Die haalde met een grijns zijn schouders op en stortte zich toen weer op zijn eigen bord. Ik had hem gevraagd dit alvast te doen, het leek me wel een grappig idee. Hoewel hij duidelijk had laten merken dat hij Aurora raar vond en er geen toekomst in zag was hij toch zo aardig me een handje te helpen. Aurora kreeg alleen een kleine glimlach rond haar lippen en keek even naar me op. Ik grijnsde en wachtte tot zij was gaan zitten voor ik zelf plaats nam. Dit was de zoveelste ochtend dat ik haar een appel zag eten, maar ik was ervan overtuigd dat het nooit zou gaan vervelen.
Reageer (9)
1 decennium geledensnel verder
1 decennium geleden-xx-
Topheid van liefde: <3!
1 decennium geledenyeahhhhhhhh loovveee ittt
1 decennium geledenVerder!!!!! Je verhaal is zoo mooi!!! En zo orgineel!!!!!
jij bent echt mijn favo schrijfster!!!
1 decennium geleden