28. He's here

Dat weekend was de bruiloft. Ik had alles gedaan, nu hoefde ik alleen nog maar mijn moeder op te maken. Ze zat er al helemaal klaar voor in de stoel. Richard was nog niet gearriveerd, die mocht pas om half twee komen. Ik bedacht me véél te laat dat ik Taylor om twaalf had laten komen, dus hij zou veel te vroeg zijn. Nou ja, misschien kon hij nog niets nuttigs doen.
'Wil je zwarte of donkergrijze oogschaduw?', vroeg ik. Bianca keek even van mijn naar de doosjes.
'Is het niet te donker als ik zwart doe?'
'Nee, ik denk dat het juist heel mooi staat bij je witte jurk met zwarte roosjes'.
'Je hebt gelijk. Ik doe grijs'.
Mijn moeder was overduidelijk een beetje in de war.
'De meeste mensen laten hun moeders zich opmaken. Jij laat het door je dochter doen, is dat niet raar?', vroeg ik. Ze schudde haar hoofd.
'Ik word liever door jou mooi gemaakt als door mijn moeder. Je kent mijn moeder'. Ik lachte terwijl ik haar ogen opmaakte. Ze sloot haar oogleden en ging rechtop zitten.
'Hou je écht van Richard?', vroeg ik. Ze opende haar ogen niet, alleen haar mond.
'Ja', zei ze uiteindelijk.
'Hoe weet je dat?'
'Dat ik van hem houd?'
'Ja. En dat je hem voorlopig nog niet kwijt wilt?'
'Elke keer als hij me kust lijk ik te vliegen. Dat heb ik maar bij één man in mijn hele leven gehad; jouw vader. Hij kon er, net als Richard dat kan, voor zorgen dat ik me in zijn bijzijn altijd vrolijk voel, nooit ongemakkelijk of gegeneerd. Ik kan met hem lachen, maar hij zou er ook voor me zijn als ik moest huilen. Als hij me vast houd moet ik moeite doen om niet flauw te vallen. Dat soort dingen lijken op mijn leeftijd heel raar, maar ik vind het geweldig'. Ik knikte trillerig terwijl ik haar haar opstak. Mijn moeder had net alle punten die ik bij Taylor voel opgenoemd. Conclusie: ik moest hem terugnemen. Maar hoe zou ik dat brengen? Ik had geen tijd meer om na te denken; de voordeur ging open en toen weer dicht.
'Emma? Bianca?', riep hij door de hal. Mijn moeder opende verbaasd haar ogen.
'Is dat Taylor? Heb je hem uitgenodigd?'
'Sorry'.
'Niet erg, hij is hartstikke leuk! Ga maar snel naar hem toe'. Ik liet haar krul vallen en liep langzaam de trap af. Hij was verregend, zijn haar hing plat tegen zijn voorhoofd en op zijn lippen glinsterden druppeltjes. Het zwarte shirt wat hij aan had, met een wit peace-teken in op zijn borst zat strakker om zijn lichaam dan normaal, omdat het nat was. En zijn schoenen sloften bij elke stap die hij zetten. Het was een levend bewijs van dat het klimaat aan het veranderen was; enorme regenbuien midden in de lente. Hij schopte zijn schoenen uit, deed de voordeur open, gooide ze naar buiten en draaide zich al deur-sluitend naar mij toe.
'Hoi, ben ik te laat?'
Ik schudde alleen maar mijn hoofd.
'Ik heb nagedacht..', begon ik. Maar toen bedacht ik me dat ik er helemaal geen drama van wilde maken. Het mocht van mij allemaal wel wat losser; dat had ik altijd tegen hem gezegd. Onze relatie was losjes, maar toch teden. En hoe kon ik hem nou losjes en teder laten weten dat ik hem terugwilde?
Ik kon een paar manieren bedenken, maar één daarvan voerde ik op dat moment ook uit.