Carrot 19- Maaike

Langzaam klom ik weer omhoog uit het zwart. Ik had Louis en Eva gewoon gezien. Ik was er gewoon bijna uit. En nu, nu was ik gewoon niks meer. Weer was het helemaal stil en ongelooflijk donker. Voetstappen. stap, stap. Klik De deur van mijn kamer ging weer open. Wie was het? was het iemand die ik kende? Was het iemand die me kwam verlossen uit deze hel? 3 stemmen hoorde ik. De stem van mijn vader. Die van mijn moeder en eentje van de dokter. 'Pap, mam,' schreeuwde ik. Maar ze bleven maar doorpraten. Niemand had aandacht voor mij. Voor hun was ik niks meer. Ik concentreerde me op wat de dokter zei. 'Ik vrees dat ze nooit meer wakker zal worden, jullie moeten een besluit nemen of jullie hier mee door willen gaan?' 'wat!?' schreeuwde ik. 'Ben jij wel goed bij je hoofd? Ik was bijna wakker. Van de gedachte werd ik duizelig, moe in mijn hoofd. Een snik verbrak de stilte. 'Ja misschien is dat beter als we ermee stoppen,' hoorde ik mijn moeder zeggen. 'Nee mam, nee dit ga je toch niet menen? ik was wakker ik zag Eva en Louis,' ik schreeuwde de longen uit mijn lijf en de tranen rolde over mijn wangen. Ze mochten me gewoon niet dood maken. Ik was al niks, maar ik was gewoon even 2 seconde wakker geweest. 'Mam doe het alsjeblieft niet, doe het nee nee doe het gewoon niet. Mijn leven is zo mooi, ook al heb ik sondevoeding mijn leven is te mooi om al weg te gaan.' Weer zag ik het beeld van Eva en Louis voor me. Wat was het mooi. 'De laatste hersenfilmpjes van haar tonen geen enkele hersenactiviteit,' hoorde ik de dokter weer zeggen. 'Als jullie willen wil ik er zo snel mogelijk een einde aan maken, er zijn nog meer mensen die een ziekenhuis nodig hebben,' hoorde ik hem zeggen. Wat een achterlijke zak! dacht ik. Hij wil me gewoon wegruimen. Ja plaats voor andere is zeker veel belangrijker als een onschuldig slachtover dat bijna uit haar coma was doodmaken. 'Als ik niks meer hoor van jullie, zal er morgen ochtend rond 9 uur een vloeistof bij haar eten gedaan worden waar ze langzaam van inzakt en dan niet meer wakker zal worden.' De dokter bleef rustig en zijn stem klonk koel, maar ik ging door het lint. Hoe durfde ze? Hoe durfde ze dit in godsnaam met mij te doen. 'Wat vind jij?' Mijn moeder vroeg wat aan mijn vader. Hij huilde duidelijk. 'Schat ik weet het niet, ze is pas 17.' 'Onthou dat ze geen enkele hersenactiviteit meer heeft en dat dat waarschijnlijk zo zal blijven,' kwam de dokter er weer tussen. Kon die klootzak niet heel even zijn verrekte mond houden? Ik werd knettergek van hem. Hoe zou hij eruit zien? Eigenlijk maakte het niet uit. Morgen zou ik er toch niet meer zijn. Hoelaat zou het zijn? Ik hoorde mijn moeder zeggen dat het 4 uur was. 'Maar mam,' probeerde ik te zeggen. 'Mam, dat betekend dat ik nog maar 17 uur te leven heb.' 17 uur te leven raasde het door. Vreselijk vreselijk. Welk kind van 17 krijgt nou te horen dat ze nog maar 17 uur te leven heeft. 'Ik denk dat het het beste is, maar ik wil er wel bij zijn,' zei mijn moeder. Morgen 9 uur dacht ik. Ik zag er tegen op, maar er was niks aan te doen. Het enige wat ik kon proberen was om voor die tijd weer eens wakker te worden en het dan te blijven. Voetstappen verlieten mijn kamer, en lieten mij huilden en in grote angst achter.