Capter1 || Dust And Bones

Terwijl ze zich over de stoffige weg voortbewoog keek ze recht in de felle zon die het hier zo warm en ondragelijk maakte.
Hij brandde dwars door haar heen.
Zonder iets te voelen liep ze verder, ze dwaalde rond met de hoop een glimp van hem op te vangen.
Nadat de zon allang onder was gegaan gaf ze het eindelijk op, ze ging liggen en staarde naar de sterren die uitnodigend naar haar straalden.
Ze zuchtte diep en zei tegen de sterren, ‘Ik kan niet opgeven, spoedig zal ik me bij jullie voegen maar eerst moet ik hem vinden.’
De sterren antwoordde niet terug.
Met haar ogen gesloten draaide ze zich op haar zij en dacht terug aan de eerste ontmoeting die ze met hem had.

Puffend liep ik met de zware kartonnen doos de smalle trap op, toen ik eindelijk weer boven was zette ik de doos bij de andere en liet mezelf zakken op de bank die nog midden in de kamer stond. Ik gooide mijn hoofd naar achter en staarde naar het plafon.
Een zacht geklop op de deur haalde me uit mijn gedachtes. Een jongen stond ik de deuropening.
‘Is het goed als ik binnenkom?’
Langzaam knikte ik, versteld door zijn schoonheid.
Hij had warrig, zwartbruin haar, zijn ogen waren helderblauw, de wallen onder zijn ogen en de grote tattoo’s op zijn bovenarmen maakte zijn look helemaal af.
De jongen stak zijn hand naar mij uit, ‘Gus, ik woon in 3A hiernaast.’
Hij schonk me een prachtige glimlach.
‘Kate.’
Hij zette zich neer op een van de barkrukken die ik eerder deze dag al naar boven had gebracht.
‘Lukt het verhuizen een beetje?’
‘Het gaat.’ Glimlachte ik, ‘Het is niet wat ik het liefste doe.’
‘Zal ik wat dozen voor je naar boven sjouwen? Het ziet er naar uit dat je hulp kunt gebruiken.’
Zodra ik ja had gezegd,was hij mijn appartement uitgelopen, even later kwam hij terug met twee grote dozen.
Ik betrapte mezelf erop dat ik hem aanstaarde. Snel wendde ik mijn ogen af en maakt me zelf wijs dat hij niet zo knap was als ik dacht.

Een traan rolde uit haar ooghoek, ze had al zoveel tranen voor hem gelaten, ze deed niet de moeite om tegen de tranen te vechten.
Ze liet ze gaan, steeds meer rolde er over haar wangen, ze voelde ze niet.
Ze voelde niks meer, behalve de pijn in haar hart.
Het hart dat niet meer klopte.