|| O26
||Hogwarts
|| Nathaniël ||
Bij het horen van Draco zijn kreet versnelde ik mijn pas. Mijn hartslag schoot omhoog bij het zien van het schouwspel voor me. Ik was er nog nooit bij geweest wanneer een god of godin zijn of haar kracht gebruikte maar het was zeker iets wat iedereen eens zou moeten meemaken. Op dit moment was het gewoon in de lucht te proeven dat Aurora niet menselijk was. Voor me stond Winter, in al haar pracht en praal. Een sneeuwwitte huid, immense kracht en de diepe poelen van haar macht weerspiegeld in haar ogen. Een macht waar ze op dit moment totaal geen controle over leek te hebben. Sterker nog, het leek of ze was bezeten, niet met haar gedachten in de realiteit. Even stond ik totaal verbijsterd te kijken.
Maar toen bracht een smekende kreun van Draco me weer tot mijn positieven. Hoewel ik het joch niet mocht zou het problemen geven als hij doodgevroren op het terrein werd gevonden en hij was niet bepaald ver verwijderd van dat lot. Zijn lippen waren ondertussen blauw en hij leek nauwelijks bij zijn positieven. Met een paar grote passen had ik het tweetal bereikt. Winter leek me niet eens op te merken en keek strak, als in een trance, naar Draco. Deze keek terug in haar ogen met een blik vervuld van angst, daarna wende hij zich tot mij en de smeekbede die zijn mond niet kon verwoorden was te lezen in zijn ogen. 'Aurora.' Riep ik naar haar terwijl mijn hand zich voorzichtig om haar pols sloot. Even was ik bang ook een slachtoffer te worden van haar toorn maar ze negeerde me totaal, alsof ze me niet hoorde. Ik kneep even en trok toen aan haar arm, geen succes. Ondertussen begon Draco te klappertanden en zijn hele lichaam beefde terwijl ze hem op zijn plek hield met een hand. Maatregelen moesten genomen worden en wel snel. Ik pakte haar dringender vast aan haar schouders, liet mijn gemaakte stem varen en schudde haar door elkaar. 'Winter! Winter, hé! Ophouden.' Riep ik haar toe. Draco keek me met een vagelijke blik aan maar op Winter had het een hele andere uitwerking. Het leek of ze een klap in haar gezicht kreeg. De greep op Draco verslapte, hij viel achterover op de grond en probeerde vervolgens zo goed en kwaad als het ging van ons weg te kruipen. Winter leek met een klap uit haar trance te komen. Haar ogen kregen de normalere blauwe kleur terug en ze leek wakker te worden uit een diepe droom. Verdwaasd keek ze naar me op en vervolgens liet ze haar blik over Draco glijden. Deze lag rillend op de grond en leek niet in staat op te staan. Haar hand kwam omhoog en ze legde deze verbijsterd over haar lippen. Ze leek totaal van de kaart en het was zeer duidelijk dat ze zich daarnet niet bewust was geweest van wat ze deed.
Met hartkloppingen besefte ik wat dit inhield. Winter werd helemaal niet menselijker. Misschien in sommige opzichten wel, maar de keiharde waarheid was net ontwaakt. De winter die in haar leefde werd te sterk voor haar en er was maar een plossing, het moest eruit. Ze verloor de controle over haar krachten.
Maar toen bracht een smekende kreun van Draco me weer tot mijn positieven. Hoewel ik het joch niet mocht zou het problemen geven als hij doodgevroren op het terrein werd gevonden en hij was niet bepaald ver verwijderd van dat lot. Zijn lippen waren ondertussen blauw en hij leek nauwelijks bij zijn positieven. Met een paar grote passen had ik het tweetal bereikt. Winter leek me niet eens op te merken en keek strak, als in een trance, naar Draco. Deze keek terug in haar ogen met een blik vervuld van angst, daarna wende hij zich tot mij en de smeekbede die zijn mond niet kon verwoorden was te lezen in zijn ogen. 'Aurora.' Riep ik naar haar terwijl mijn hand zich voorzichtig om haar pols sloot. Even was ik bang ook een slachtoffer te worden van haar toorn maar ze negeerde me totaal, alsof ze me niet hoorde. Ik kneep even en trok toen aan haar arm, geen succes. Ondertussen begon Draco te klappertanden en zijn hele lichaam beefde terwijl ze hem op zijn plek hield met een hand. Maatregelen moesten genomen worden en wel snel. Ik pakte haar dringender vast aan haar schouders, liet mijn gemaakte stem varen en schudde haar door elkaar. 'Winter! Winter, hé! Ophouden.' Riep ik haar toe. Draco keek me met een vagelijke blik aan maar op Winter had het een hele andere uitwerking. Het leek of ze een klap in haar gezicht kreeg. De greep op Draco verslapte, hij viel achterover op de grond en probeerde vervolgens zo goed en kwaad als het ging van ons weg te kruipen. Winter leek met een klap uit haar trance te komen. Haar ogen kregen de normalere blauwe kleur terug en ze leek wakker te worden uit een diepe droom. Verdwaasd keek ze naar me op en vervolgens liet ze haar blik over Draco glijden. Deze lag rillend op de grond en leek niet in staat op te staan. Haar hand kwam omhoog en ze legde deze verbijsterd over haar lippen. Ze leek totaal van de kaart en het was zeer duidelijk dat ze zich daarnet niet bewust was geweest van wat ze deed.
Met hartkloppingen besefte ik wat dit inhield. Winter werd helemaal niet menselijker. Misschien in sommige opzichten wel, maar de keiharde waarheid was net ontwaakt. De winter die in haar leefde werd te sterk voor haar en er was maar een plossing, het moest eruit. Ze verloor de controle over haar krachten.
Reageer (13)
snel verdergaan
1 decennium geledenomg neeee! arme draco!
1 decennium geledensnel verder
WAUWWWW zo geweldig he!
1 decennium geledenOMG snel verder!
1 decennium geledenSnel verder! <3
1 decennium geleden