|| O27
||Hogwarts
||Winter||
Mijn handen beefden en de wereld om me heen draaide. Hoewel mijn innerlijk rustiger leek als anders was er in mijn hoofd een grote chaos aanwezig. Wat had ik gedaan? Hoe kon het dat ik dit had gedaan? Waarom verloor ik controle? En nog tientallen andere vragen teisterden mijn hersenen. Het deed me pijn om Draco zo te zien. Om te zien wat ik hem had aangedaan, maar vooral om te zien hoe bang hij naar me keek. Ik had mijn ware ik getoond en het enige wat hij daarin zag was het monster dat ik ook daadwerkelijk was. Ik rilde en voelde een angst bezit van me nemen. Als ik dit kon doen, waar was ik dan nog meer toe in staat?
Plotseling besefte ik waardoor ik weer was ontwaakt uit mijn toestand en ik draaide me stijfjes richting Nathan. Het gevoel van angst werd sterker en sloot zich om mijn hart. 'Hoe noemde je me?' Vroeg ik zacht. De jongeman voor me ging ineens een stuk rechter op staan, rechte zijn schouders en liet de dommige blik uit zijn ogen verdwijnen. Voor me stond plotseling een man, minstens de helft zo oud als ik was en overduidelijk niet onwetend. Ik kon er met mijn gedachten niet bij dat hij me zo goed voor de gek had weten te houden. 'Winter. Godin van het verloren seizoen, de vierde zuster en heerseres van de ijzige vlakten van Auriënt. Ik, Nathaniël, groet u.' Hij boog en gaf me zijn respect. Ik stond daar maar, eigenlijk verstijfd van angst en voor het eerst niet wetend wat te doen. Ze hadden me gevonden. Ik had er eigenlijk nooit echt over nagedacht wat er zou gebeuren als ze me zouden vinden want ik was er blindelings vanuit gegaan dat het nooit zover zou komen. Maar hier stond ik, in het gezelschap van, ik gokte, een Servent. Zij die werkten voor de goden.
'Wat brengt je hier en wie heeft je gestuurd.' Mijn stem ging meerdere octaven omhoog terwijl ik op mijn moedertaal overging. Nathaniël waagde het me weer aan te kijken en hief zijn handen in een onderdanig gebaar. 'Ik ben gestuurd door niemand en heb niet de bedoeling uw locatie door te spelen. Mijn bemoeienissen zijn puur uit eigenbelang.' Gaf hij toe met een smekende blik en ook in de taal van de goden. 'Eigenbelang?' Vroeg ik me hardop af. Hij knikte bijna gretig. 'Uw verhaal fascineerde me zodanig dat ik vele jaren geleden naar u op zoek ben gegaan. Ik heb gezocht, informatie verzameld en telkens mijn ogen en oren open gehouden. Een week geleden vond ik u eindelijk maar ik wilde u niet op stang jagen door te laten merken wie ik was. Vergeef me mijn leugens maar ik was bang dat u zou vertrekken.' Verbijsterd bleef ik hem aanstaren. Zijn woorden waren oprecht en het meeste klopte, toch had ik het gevoel dat hij dingen verzweeg.
Ik werd echter weer afgeleid door een vaag geluidje van buiten mijn gezichtsveld. Draco lag ons aan te staren alsof we aliens waren, waar het ook enigszins op neerkwam. Spijt overspoelde me met krachtig golven die me misselijk maakten en ik kon mezelf wel wat aandoen omdat ik juist hem pijn had gedaan. Dat verontruste me ook wel weer iets. Ik besloot eerst dit op te lossen. 'We praten straks Nathaniël. Ik kan eerst wel wat hulp gebruiken.' Vervolgens pakte ik het houten stokje waarmee tovenaars magie gebruikten en richtte het op Draco. 'Het spijt me heel erg Draco. Obliviate.'
Plotseling besefte ik waardoor ik weer was ontwaakt uit mijn toestand en ik draaide me stijfjes richting Nathan. Het gevoel van angst werd sterker en sloot zich om mijn hart. 'Hoe noemde je me?' Vroeg ik zacht. De jongeman voor me ging ineens een stuk rechter op staan, rechte zijn schouders en liet de dommige blik uit zijn ogen verdwijnen. Voor me stond plotseling een man, minstens de helft zo oud als ik was en overduidelijk niet onwetend. Ik kon er met mijn gedachten niet bij dat hij me zo goed voor de gek had weten te houden. 'Winter. Godin van het verloren seizoen, de vierde zuster en heerseres van de ijzige vlakten van Auriënt. Ik, Nathaniël, groet u.' Hij boog en gaf me zijn respect. Ik stond daar maar, eigenlijk verstijfd van angst en voor het eerst niet wetend wat te doen. Ze hadden me gevonden. Ik had er eigenlijk nooit echt over nagedacht wat er zou gebeuren als ze me zouden vinden want ik was er blindelings vanuit gegaan dat het nooit zover zou komen. Maar hier stond ik, in het gezelschap van, ik gokte, een Servent. Zij die werkten voor de goden.
'Wat brengt je hier en wie heeft je gestuurd.' Mijn stem ging meerdere octaven omhoog terwijl ik op mijn moedertaal overging. Nathaniël waagde het me weer aan te kijken en hief zijn handen in een onderdanig gebaar. 'Ik ben gestuurd door niemand en heb niet de bedoeling uw locatie door te spelen. Mijn bemoeienissen zijn puur uit eigenbelang.' Gaf hij toe met een smekende blik en ook in de taal van de goden. 'Eigenbelang?' Vroeg ik me hardop af. Hij knikte bijna gretig. 'Uw verhaal fascineerde me zodanig dat ik vele jaren geleden naar u op zoek ben gegaan. Ik heb gezocht, informatie verzameld en telkens mijn ogen en oren open gehouden. Een week geleden vond ik u eindelijk maar ik wilde u niet op stang jagen door te laten merken wie ik was. Vergeef me mijn leugens maar ik was bang dat u zou vertrekken.' Verbijsterd bleef ik hem aanstaren. Zijn woorden waren oprecht en het meeste klopte, toch had ik het gevoel dat hij dingen verzweeg.
Ik werd echter weer afgeleid door een vaag geluidje van buiten mijn gezichtsveld. Draco lag ons aan te staren alsof we aliens waren, waar het ook enigszins op neerkwam. Spijt overspoelde me met krachtig golven die me misselijk maakten en ik kon mezelf wel wat aandoen omdat ik juist hem pijn had gedaan. Dat verontruste me ook wel weer iets. Ik besloot eerst dit op te lossen. 'We praten straks Nathaniël. Ik kan eerst wel wat hulp gebruiken.' Vervolgens pakte ik het houten stokje waarmee tovenaars magie gebruikten en richtte het op Draco. 'Het spijt me heel erg Draco. Obliviate.'
*Obliviate = geheugen wis spreuk. Voor het geval iemand dat niet weet xx
Reageer (9)
nee dat mag ze niet doen:(
1 decennium geledenps. ik lees nu dus je hele verhaal en ik vind het echt een van de beste verhalen op heel quizlet! (om precies te zijn het 2e beste verhaal, sorry:$) je schrijft gewoon zo reeel en tja het is gewoon een super verhaal! waarschijnlijk wist je dat al, maar ik moest het toch nog even zeggen..
aaahhh verder! ^^
1 decennium geledenOmfg
1 decennium geledenSnel verder
snel verder
1 decennium geleden-xx-
omg! zo spannend!
1 decennium geledensneeel verder.