Crying always helps

Huilend lig ik op mijn bed. Ik lig hier ondertussen al een half uur, en begin eindelijk te stoppen met traantjes aanmaken.
Ik besluit te gaan eten, voor zover normaal eten nog gaat. Beneden staat er al een kom muesli klaar voor me, verbaasd kijk ik rond. Niemand te zien. Ik besluit het toch maar op te eten.

*volgende dag*
Licht schijnt in men ogen. langzaam kijk ik op en zie dat er Ino mijn gordijnen open an het doen is. 'Ino, wat doe jij hier?''Je gordijnen open doen,' antwoord hij droog. Als ik verveeld met men ogen draai komt hij naast me op men bed zitten. Ik voel zijn ogen brandden op mijn gezicht, maar ik weiger te kijken. Na een tijdje kan ik het niet meer aan en draai me dan toch maar om. Op het moment dat ik me omdraai verschijnt er een grijns op zijn gezicht die me bijna terug doet omdraaien. Hij knipoogt.