Chapter Twenty-One.

Willow Anderson.

Als in een reflex vloog ik hem meteen om zijn hals, het voelde nog net zo vertrouwd als normaal. Maar ik liet hem al snel los toen ik het meisje naast hem zag. Blond, slank, het mooiste gezichtje wat ik ooit had gezien. Beauxbatons, dat zag ik meteen.
'Wat fijn om je weer te zien!' riep ik, alsof ik het meisje niet gezien had. Hij lachte en knikte.
'Ja, echt leuk! Het is inmiddels ook al een maand of twee geleden...' Een maand of twee? Zo lang al? Pfieuw..
'Hoe is het met je?' vroeg ik dan maar, om mijn verbazing te verbergen. Hij haalde zijn schouders op en haalde het meisje dichterbij. Wat me erg irriteerde.
'Goed. Meer dan goed zelfs. En met jou?' Het meisje glimlachte een stralende lach toen hij dat zei en ook al vond ik het nu al een afschuwelijk wijf, ik bleef toch maar aardig glimlachen.
'Met mij ook super goed,' zei ik, een beetje overdrijvend. Maar dat mocht ik van mezelf. Om haar te irriteren. Ik lachte bij mijn gedachten.
'Mooi zo. Willow, dit is Amélie. Mijn eh- vriendin.'
Ik kneep mijn lippen op elkaar en dwong mezelf te glimlachen. Ik slaagde erin, hoewel het voor mijn gevoel meer een grimas was. Kom op, ik had dit toch aan kunnen zien komen? Ik bedoel, ik was nu met George, hij kon gaan en staan waar hij wilde. En nu had hij een nieuwe vriendin. Een bloedmooie, maar goed.
'Hallo Amélie, leuk je te ontmoeten,' zei ik, en ik stak een hand uit die zij gracieus schudde.
'Ook erg leuk om jou te ontmoeten, Willow,' zei ze, met een stem zo mooi dat hij van een elfje kon zijn.
'Haar ouders zijn goed bevriend met de mijne. Heb ik je nooit over haar verteld?'
Ik denk even na. En dan dringt het tot me door. Hij heeft me niet alleen over haar verteld, ik heb haar zelfs al eens ontmoet. Elke zomer kwam zij met haar ouders naar die van Oliver, als oude vrienden. Één keer was ik daarbij. Wat was er met dit meisje gebeurd? Ze was altijd lelijk.
Nu werd het alleen maar moeilijker om aardig te blijven. Maar ik hield me in, ik bleef glimlachen, ik hoefde niet jaloers te zijn.
'Oh, jawel, volgens mij wel,' zei ik glimlachend tegen Oliver. Ik kon het nu even niet aan om haar aan te kijken.
'Oh, nou ja, ehm...'
Ik keek Oliver lachend aan. 'Ik vind het heel leuk voor je,' zei ik, en dat meende ik echt. Ik vond het fijn dat hij iemand anders had gevonden. Ik vond het alleen wat minder dat dat dit meisje was. 'Maar ik moet weer terug naar de winkel.'
Hij knikte. 'Ik zie je nog wel.' 'Zie je nog!'
Ik omhelsde hem nog een laatste keer en liep toen terug naar de winkel, mijn tranen wegknipperend.