XXIV. Bloody Memories

Ik knipperde met mijn ogen en probeerde me te herinneren waarom ik niet meer bij mijn vrienden in de tent was, ik was in het bos, maar ik wist niet meer hoe ik hier kwam. Ik probeerde recht te staan, maar zodra ik dat gedaan had, voelde ik een harde klop tegen mijn buik en viel ik weer neer. Ik keek verdwaasd om me heen. Ik hoorde boven me een licht gelach, maar toen ik opkeek, was er niets te zien.
Het was donker, maar de volle maan scheen helder door de bladeren. Ik lag aan de rand van het bos, nochtans hadden wij ergens midden in het bos gekampeerd. Ik keek geschrokken om me heen; mijn ademhaling versnelde. Ik probeerde weer op te staan, maar weer viel ik na een klap tegen mijn buik. Het leek alsof ik tegen een onzichtbare muur opliep, of een onzichtbare tak die iets boven me hing, maar dat kon natuurlijk niet.
'Je geeft echt niet op, hé.' hoorde ik een hoge stem zeggen. Plots stond een knappe -ja, ze was echt knap- jonge vrouw voor me, ze was lijkbleek en leek te schitteren in het maanlicht, maar dat kon natuurlijk ook aan mij liggen. Aan mijn ogen. Mijn hoofd deed pijn, nochtans had ik niet snel last van hoofdpijn.
'Wie bent u? Waar zijn we? En waarom ben ik hier in plaats van bij mijn vrienden?' vroeg ik geschrokken. De vrouw glimlachte, maar niet echt geruststellend of vriendelijk. Eerder wreed, gemeen en nogal sadistisch.
'We zijn aan de rand van het bos, waar doet er nu even niet toe. Alleszins een hele boel kilometers bij jouw vriendjes vandaan. Wie ik ben, domme vraag. Je weet dat ik het je niet ga vertellen, en ik weet dat het er niet toe doet; we komen elkaar later wel tegen, schatteboutje.' zei ze grijnzend. Schatteboutje, het woord alleen deed me al rillen. Niet meteen om het woord, maar om de manier waarop ze het zei... wreed, grijnzend om iets dat ik nog niet wist, dat voelde ik aan.
'En waarom zijn we hier; omdat ik jou nodig heb. Omdat ik zo'n verschrikkelijke dorst heb, en jij -jammer voor jou- zo lekker ruikt.
'Ik.. ik wil weg..ik wil naar mijn vrienden.' zei ik zachtjes. Ik kon de hapering in mijn stem niet verstoppen, net zoals de korte snik. De vrouw glimlachte en plots zat ze naast me, haar hand op mijn been. Nu wist ik tenminste dat ik een kans had. Ik maakte me klaar en stak in een sneltempo mijn vuist uit. Hij kwakte tegen haar gezicht, maar in plaats dat zij pijnlijk achteruit viel, voelde ik mijn eigen vingers breken. De vrouw zuchtte, en duwde haar hand naar beneden en ik hoorde mezelf schreeuwen van de pijn toen ik mijn botten voelde breken onder haar hand.
'Je moet hier blijven om me te helpen; ik heb dorst.' zei ze zielig. ik leek bijna gehypnotiseerd door haar stem... Mijn hartslag en ademhaling gingen naar omhoog. De vrouw glimlachte.
'Je maakt het me makkelijk, liefje.' zei ze. Haar gezicht was dicht bij het mijne, haar ogen waren... zwart.. gitzwart met een klein rood randje rond de iris. Het was niet mogelijk, mensen hadden geen zwarte ogen. Ze grijnsde en boog zich naar mijn hals.. als gehypnotiseerd bewoog ik mijn hoofd weg van haar, omdat ik wist wat ze wou.. mijn bloed behoorde haar toe... ik moest haar helpen, ze had mijn hulp nodig...