Green

Niemand zou Percy ooit artistiek hebben genoemd, maar op een of andere manier had hij wel iets met kleuren. Wanneer hij samenvattingen maakte of stukken markeerde in lange teksten gebruikte hij altijd ingewikkelde kleurcodes om verschillende onderwerpen aan te geven, waar niemand iets van begreep behalve hijzelf. Misschien was dat niet meteen een voorbeeld van hoe goed Percy met verschillende tinten om kon gaan en toonde het eerder aan dat hij gewoon erg georganiseerd was, maar het was Oliver ook een keertje opgevallen dat Percy nooit kleren droeg die vloekten met zijn rode haar, in tegenstelling tot de andere Weasleys. Zelfs Ginny, die het enige meisje was en daarom misschien een beter inzicht in dat soort dingen zou moeten hebben, droeg regelmatig roze.
      Toen Oliver zich dit realiseerde was hij eerst onder de indruk van Percy, maar daarna probeerde hij het zo snel mogelijk weer te vergeten. Bij nader inzien was het namelijk best wel eng dat hij zoiets opmerkte over zijn beste vriend. Het was niet zo dat hij precies wist wat voor truien Percy had - twee grijze, een groene en twee gebreide van zijn moeder met een grote P erop die hij bijna nooit droeg. Dat zou iets zijn voor een griezelige stalker, en Oliver was zeker geen griezelige stalker. Hoopte hij.
      Op een mooie lentemiddag toen ze in hun zesde jaar op Hogwarts zaten was het in ieder geval niet Oliver die achter Percy aankwam naar het Quidditchveld, maar andersom. Wat Oliver daarbij voor het gemak even vergat was dat hij wel degene was die Percy net zo lang had lastig gevallen tijdens zijn leerwerk voor Transfigurations tot de Prefect eindelijk had ingestemd om naar buiten te gaan. Dat was niet belangrijk.
      Wel belangrijk was dat de zon scheen en de vogeltjes zongen. Of dat zouden ze tenminste hebben gedaan als ze in de buurt waren geweest, want de vogels die rond Hogwarts leefden waren slim genoeg om weg te blijven van het gebied waar de mensen vlogen. Nadat Oliver een paar trage rondjes had gedraaid, landde hij op de plek waar Percy in het gras zat. Hij legde zijn bezem voorzichtig neer en gooide daarna zichzelf languit op de grond. Het was eigenlijk veel te mooi weer om veel te doen, en bovendien kon hij niet met Percy praten als er vijftig meter lucht tussen hen zat.
      Percy ging ook op zijn rug liggen, zij het met wat minder enthousiasme dan Oliver, en ze lagen een tijdje in stilte. Onvermijdelijk was Oliver de eerste die het nodig vond om de rust te verstoren. “Die wolk lijkt net een Quaffle.”
      Oliver kon Percy’s frons niet zien, maar hij meende het te kunnen horen in zijn stem. “Een Quaffle is gewoon een cirkel. Heel veel dingen lijken op een cirkel.”
      “En toch lijkt het erop,” hield Oliver koppig vol. “En zie je die wolk daar?” Hij wees naar de lucht. “Dat is de stok van de Beater.”
      “Maar dan zou de cirkel een Bludger moeten zijn,” redeneerde Percy.
      “Oké, het is een Bludger.” Dat had voldoende met Quidditch te maken om Oliver tevreden te stellen.
      “Als jij het zegt.”
      Oliver draaide zijn hoofd een stukje zodat hij Percy van de zijkant aan kon kijken, al zaten er een aantal grassprieten in zijn gezichtsveld. “Wat zie jij?”
      Percy keek even aandachtig naar de hemel met zijn donswolkjes. “Ik zie een mooie blauwe vloer met witte vlekken. Iemand zou eens schoon moeten maken.”
      Oliver schoot in de lach. “Dat slaat helemaal nergens op.”
      Percy trok zich niets van hem aan. “Je zou ook alles wit kunnen kleuren, dat zou misschien nog wel beter zijn. Wit is mijn lievelingskleur.”
      “Waarom?”
      “Het is de kleur van een schoon vel perkament voordat iemand erop krast.”
      Veel andere mensen zouden nu weer hebben gelachen, maar Oliver niet. Percy had zijn schoolwerk en Oliver had zijn Quidditch, en ze plaagden elkaar niet met het fanatisme van de ander, want er waren al voldoende andere leerlingen die dat dagelijks deden. “Mijn lievelingskleur is groen,” besloot Oliver, zonder er echt over na te denken.
      Percy draaide zijn hoofd ook naar de zijkant en stelde dezelfde vraag als Oliver eerder. “Waarom?”
      “Het is de kleur van een Quidditchveld.”
      Dat vonden beide jongens een logische redenatie, dus ging hun gesprek op een ander onderwerp over. Pas toen ze een halfuur later weer terug liepen naar het kasteel merkte Oliver dat Percy vandaag toevallig ook zijn groene trui droeg. Daar stond hij echter niet lang bij stil, want hij moest dringend voor de vierde keer vertellen over de laatste wedstrijd tussen Puddlemere en de Cannons.