|| O37
||The Lost Lands
|| Nathaniël ||
Er werd al tegen me geschreeuwd vanaf het moment dat ik mijn verhaal had gedaan en ondertussen was ik verveeld in de troon van mijn vader gaan zitten en keek toe hoe die zowat zijn haren uit zijn hoofd trok terwijl hij rusteloos heen en weer ijsbeerde. Ik luisterde al minstens tien minuten niet meer naar zijn al een half uur durende tirade. Ik wist zelf ook wel dat ik het verpest had, daar had ik hem niet voor nodig.
Dit was de eerste keer dat ik terug was gekomen om verslag te doen maar als ik niet absoluut hulp nodig had gehad dan was ik hier niet geweest. Na heel veel brainstormen was ik dan toch maar tot de conclusie gekomen dat dit zo niet ging werken. De tijd dat een makkelijke, vreedzame oplossing aan bod was had zijn beste tijd gehad. Draco Malfoy had dat voor me verpest en ik zag geen andere manier meer haar mee te krijgen aangezien ze totaal geen aandacht aan me besteedde. Ze wilde me niet eens accepteren als een gewone vriend. Nadat bekend was geworden dat ik ook niet aards was had ze alle vormen van communicatie dichtgegooid en duidelijk gemaakt dat ik alleen op mocht draven als ze haar controle verloor. En dat had ze al bijna twee weken niet meer gedaan. Mijn vader nam dat nieuws dus heel slecht op.
Ik liet hem nog even door tieren en vond toen dat hij wel genoeg had gezegd. 'Het moet anders.' Mijn stem galmde door de ruimte en de dienaren van mijn vader krompen zoals gewoonlijk in elkaar bij het horen van mijn stem. Ik stond ook hier niet bekend als een vredelievende man en menig een was bang voor me. Dat plezierde me. Ik stond op en liep naar mijn vader toe om hem stevig bij zijn schouders te pakken, zodat hij me wel aan moest kijken. 'Luister naar me. Het is genoeg geweest met dat aardige gedoe. Ik weet precies hoe we dit gaan aanpakken. Sterker nog, ik heb zo'n beetje alles al geregeld.' De agressie in mijn stem viel niet langer te verbergen. Ik was woedend over het feit dat ik zoveel moeite moest doen om een simpel meisje hierheen te krijgen. Het was gedaan met de aardige methoden en tijd voor een openlijkere aanpak die hoogstwaarschijnlijk wel succes zou hebben. Mijn hand reikte naar mijn riem en ik trok mijn nieuwe wapen los om het voor de ogen van mijn vader heen en weer te zwaaien.
Met een vloeiende beweging trok ik het kleine ding uit zijn schede. De dolk was misschien wel het meest vreemde en onschuldige wapen wat de man ooit had gezien. Het uiterlijk ervan hield mij echter niet voor de gek. Het heft was redelijk breed, omwonden met rood leer en paste precies in mijn hand. De kling had een diepe zwarte kleur en je zag geen weerspiegeling wanneer je erin probeerde te kijken. Aan de punt van het wapen kleefde een troebele substantie, maar zelfs wanneer je je vinger op enkele millimeters van het goedje hield voelde je de warmte er vanaf stralen. 'Een dolk, gedoopt in het bloed van Shruikan.' Fluisterde ik hem met dreigende toon toe. Zijn ogen werden groot van afkeer.
Shruikan was De draak. Hij was de oudste draak van de wereld en had hierdoor een plaats aan de godenwereld verdiend. Zijn bloed stond bekend als de meest hete substantie van de hele wereld en het koelde niet af buiten zijn lichaam. Als mijn theorie klopte dan zou dit in het lichaam van Winter voor een interessante reactie zorgen. Doden kon ik haar niet met iets onnozels als een dolk, maar de warmte van het bloed zou haar verdoven, net zoals het had gedaan op de dag dat ze naar buiten was gevlucht, het zonlicht in. Ik wist wel ongeveer hoe je een godin kon doden, maar het was een moeilijke en gevaarlijke taak. Daarbij kwam nog dat wanneer ik Winter zou doden, haar zussen dit zouden weten. Er zou een nieuwe Winter gecreëerd worden vanuit The Life Tree in Aurient en die zou het seizoen weer terugbrengen op aarde, iets wat koste wat het kost voorkomen moest worden.
Nee op dit moment was er geen andere manier meer. Het was een kwestie van wachten tot ze afgeleid was, toeslaan en vervolgens verbergen. Zo moeilijk kon dat toch niet zijn.
Dit was de eerste keer dat ik terug was gekomen om verslag te doen maar als ik niet absoluut hulp nodig had gehad dan was ik hier niet geweest. Na heel veel brainstormen was ik dan toch maar tot de conclusie gekomen dat dit zo niet ging werken. De tijd dat een makkelijke, vreedzame oplossing aan bod was had zijn beste tijd gehad. Draco Malfoy had dat voor me verpest en ik zag geen andere manier meer haar mee te krijgen aangezien ze totaal geen aandacht aan me besteedde. Ze wilde me niet eens accepteren als een gewone vriend. Nadat bekend was geworden dat ik ook niet aards was had ze alle vormen van communicatie dichtgegooid en duidelijk gemaakt dat ik alleen op mocht draven als ze haar controle verloor. En dat had ze al bijna twee weken niet meer gedaan. Mijn vader nam dat nieuws dus heel slecht op.
Ik liet hem nog even door tieren en vond toen dat hij wel genoeg had gezegd. 'Het moet anders.' Mijn stem galmde door de ruimte en de dienaren van mijn vader krompen zoals gewoonlijk in elkaar bij het horen van mijn stem. Ik stond ook hier niet bekend als een vredelievende man en menig een was bang voor me. Dat plezierde me. Ik stond op en liep naar mijn vader toe om hem stevig bij zijn schouders te pakken, zodat hij me wel aan moest kijken. 'Luister naar me. Het is genoeg geweest met dat aardige gedoe. Ik weet precies hoe we dit gaan aanpakken. Sterker nog, ik heb zo'n beetje alles al geregeld.' De agressie in mijn stem viel niet langer te verbergen. Ik was woedend over het feit dat ik zoveel moeite moest doen om een simpel meisje hierheen te krijgen. Het was gedaan met de aardige methoden en tijd voor een openlijkere aanpak die hoogstwaarschijnlijk wel succes zou hebben. Mijn hand reikte naar mijn riem en ik trok mijn nieuwe wapen los om het voor de ogen van mijn vader heen en weer te zwaaien.
Met een vloeiende beweging trok ik het kleine ding uit zijn schede. De dolk was misschien wel het meest vreemde en onschuldige wapen wat de man ooit had gezien. Het uiterlijk ervan hield mij echter niet voor de gek. Het heft was redelijk breed, omwonden met rood leer en paste precies in mijn hand. De kling had een diepe zwarte kleur en je zag geen weerspiegeling wanneer je erin probeerde te kijken. Aan de punt van het wapen kleefde een troebele substantie, maar zelfs wanneer je je vinger op enkele millimeters van het goedje hield voelde je de warmte er vanaf stralen. 'Een dolk, gedoopt in het bloed van Shruikan.' Fluisterde ik hem met dreigende toon toe. Zijn ogen werden groot van afkeer.
Shruikan was De draak. Hij was de oudste draak van de wereld en had hierdoor een plaats aan de godenwereld verdiend. Zijn bloed stond bekend als de meest hete substantie van de hele wereld en het koelde niet af buiten zijn lichaam. Als mijn theorie klopte dan zou dit in het lichaam van Winter voor een interessante reactie zorgen. Doden kon ik haar niet met iets onnozels als een dolk, maar de warmte van het bloed zou haar verdoven, net zoals het had gedaan op de dag dat ze naar buiten was gevlucht, het zonlicht in. Ik wist wel ongeveer hoe je een godin kon doden, maar het was een moeilijke en gevaarlijke taak. Daarbij kwam nog dat wanneer ik Winter zou doden, haar zussen dit zouden weten. Er zou een nieuwe Winter gecreëerd worden vanuit The Life Tree in Aurient en die zou het seizoen weer terugbrengen op aarde, iets wat koste wat het kost voorkomen moest worden.
Nee op dit moment was er geen andere manier meer. Het was een kwestie van wachten tot ze afgeleid was, toeslaan en vervolgens verbergen. Zo moeilijk kon dat toch niet zijn.
Thank you guys! Happy with it. The story is gonna get ugly now. xoxo
Reageer (17)
Shruikan uit de erfgoed serie? hahaha
1 decennium geledenDit verhaal vraagt om een nieuw deel. I want more!
1 decennium geledendus als winter zelfmoord had gepleegt was dit allemaal niet nodig geweest:O...niet dat ik dat wil maar toch:P
1 decennium geledenNu wordt het nog spannender : D me like!
1 decennium geledenzo orgineel en geweldig!!!
1 decennium geleden