Josh

Na het avondeten gaat Elenora weer aan de slag. Het is hard werken, maar op een volle maag valt het prima te doen. Alleen de hoogste kastjes zijn wat moeilijk schoon te maken als je moet balanceren op één voet.
Gelukkig biedt een jonge kok zijn hulp aan. Samen maken zij binnen een uur de hele keuken schoon. Alle pannen en borden worden netjes opgeruimd in de kastjes.
'Het is wel erg stil nu de andere mensen weg zijn, hè?', zegt de jongen.
Elenora bevestigt het.
'Ik houd er nooit echt van als het zo stil is... Ik ben Joseph trouwens, wat is jouw naam?'
'Elenora'
De jongen gooit de lap over zijn schouder om zijn hand vrij te maken. 'Aangenaam. Noem mij maar Josh'
'Josh, is goed. Nora', mompelt Elenora voordat zij hem de hand schudt.
'Dus... doe je dit soort werkjes vaker?', vraagt hij haar om het gesprek lopende te houden.
'Eigenlijk kook ik liever'
'Ahja, heb je daar ervaring mee, ik heb jou hier namelijk nog nooit eerder gezien... eigenlijk heb ik jou helemaal nooit gezien. Ik weet zeker dat niemand in deze stad jouw gezicht heeft, anders dan had ik wel minder lang naar jou gekeken tijdens het koken', hij neemt een adempauze tussen het geratel door. 'Sorry, ik weet dat staren onbeleefd is'
'Ach, het is oké. Als ik net zoals jou ieder gezicht onthield, tenminste, ik ga ervanuit dat jij dat doet, zou ik ook vreemd staan kijken als er opeens een wildvreemde in mijn keuken staat', bekent Elenora.
'Nou het is niet mijn keuken... Maar dat maakt niks uit. Wat overigens niet meehelpt is dat je knap bent, mijn ogen werden gewoon naar jou toegezogen'
Elenora schiet in de lach. 'Je kunt ook overdrijven'
'Het is al goed, ik zeg niks meer', roept hij zogenaamd beledigd. Hij blijft nog even in de rol en pakt boos de lap van zijn schouders om het aanrecht schoon te maken.
'Dat is al schoon', deelt Elenora hem mee.
Hij knipoogt naar haar. 'Klopt. Ons werk zit erop'
Een zucht van vermoeidheid ontsnapt haar mond. 'Eindelijk'
'Zal ik jou helpen?', vraagt Josh, al kijkende naar de ingezwachtelde enkel.
'Graag'

In het holst van de nacht ruist een vreemde wind door het kasteel. Deuren zwiepen vanzelf open, ramen klapperen. Maar het zachte gesnurk dempt alles. Niemand hoort het, niemand ontwaakt. De windvlagen lijken iedereen verder in slaap te sussen. Een diepe droomloze slaap regeert over Camelot. Het sluipt als een schaduw naar de onbewuste zielen, klemt ze vervolgens in zijn greep. Er lijkt geen ontkomen aan te zijn. Lijkt, want ergens in het kasteel ontwaakt een jonge ziel. Ogen slaan open en weerlichten helder als bliskem. Maar niemand ontwaakt in de stille nacht, niemand behalve...