29/02/2012

Mijn Beste Steun en Toeverlaat,

Het is weer eens een paar dagen geleden maar ondanks dat ik mijn vriendenkring nog wat heb uitgebreid maak ik nog altijd niet zoveel spannende dingen mee. Sorry daarvoor. Waarschijnlijk denk je nu in jezelf aan wat heb ik zo'n saaie eigenaar verdient? Kon ik nu echt niet in de handen van een avonturier terechtkomen? Maar je hebt pech, wat je zit voor de rest van je miserabele leven (dat eeuwig duurt) vast aan mij. Ook al ben ik al dood. Ik ga je meenemen in mijn graf. Wees gewaarschuwd! En dit is weer eens het bewijs dat ik niet goed ben in mijn hoofd. Wie denkt nu van zijn dagboek dat het kan denken? Maar ik geloof in het onmogelijke dus voor is alles mogelijk snap je? Ja, ik leef in een ideale droomwereld als je het zo wilt formuleren.

Maar dat is best wel gezellig. Maar goed, de reden waarom ik weer eens besloot om wat in je neer te pennen is het feit dat ik en Xan onze 1e ruzie hebben gehad. En dat als we nog maar amper twee weken samen zijn. Maar een ruzie maakt elke relatie toch sterker niet? Alleszins is het toch een mijlpaal in onze relatie. Onze eerste ruzie. Ook al is het negatief. Ik zal er niet te veel overwijden maar het komt erop neer dat zowel ik en Xan schuld hebben en elkaar dus onze excuses moeten aanbieden. Het probleem is echter dat we allebei even koppig zijn. Elias zegt dat het geen teken van zwakte is om als eerste mijn excuses aan te bieden, in tegendeel zelfs. Maar ik ben nu eenmaal koppig en ik vind dat de jongen eerst zijn excuses moet aanbieden omdat dat nu eenmaal zo in elkaar steekt.

Maar misschien moet ik de wereld eens gaan veranderen en zelf initiatief nemen. Maar dat zie ik mezelf niet direct doen. Aan Lis heb ik er niets over verteld, zij zou me enkle opzadelen met haar angsten om zelf ruzie te maken met Simon en zo haar relatie te verpesten ook al heb ik haar al duizend keer gezegd dat ruzies in een relatie gezond en normaal zijn. Je kan toch niet op alle vlakken overeenkomen? Dat zou maar saai zijn. Als ik het aan El zou hebben verteld zou ik daar ook niet veel aan gehad hebben, die zou doen alsof ze diep nadacht terwijl ze ondertussen op een wortel kauwde (of course) vervolgens onverschillig haar schouders ophalen en dan verder van haar wortel genieten.

En ook al heb ik altijd alles wat ik niet onmiddelijk tegen Lis kon vertellen aan Sam verteld, deze keer heb ik dat niet gedaan omdat hij er al vanaf het begin overtuigd was dat er sowieso ruzies zouden komen en ik dat vanaf het begin faliekant tegen sprak. Dus zou ik eerst een minuut ge-uitlach (als dat een woord is) moeten ondergaan en daar had ik geen zin in. En toevallig liep Elias weer rond bij mijn ma dus heb ik het hem maar verteld. Volgens hem gaan jongens niet rap toegeven dat ze fout zitten ook al licht het er zo dik als honing (ik hou ervan om uitspraken te veranderen ook al trekken ze op niks) op, daar zijn ze te trots voor. Iets wat ik alleen maar kan beamen.

En dan zeggen ze dat meisjes ingewikkeld in elkaar zitten. Wel ik moet zeggen meisjes vinden jongens even ingewikkeld in elkaar zitten als omgekeerd. Dat kan ik je wel verzekeren. Maar dat is juist het leuke. Je moet elkaar leren kennen en elkaar kunnen inschatten, als je al vanaf het begin weet hoe een jongen werkt is er niets meer aan. (Dat klonk even echt fout, maar je snapt wel wat ik je wil vertellen, toch? En ja nu verwacht ik een antwoord van een dood voorwerp, laat mij.) Ik zal me morgen wel verontschuldigen. En dan hopen dat Xan hetzelfde doet. En anders heeft hij een probleem. Het stomme is eigenlijk dat onze ruzie zeer banaal is. Ik zal het toch maar even schetsen. Ik en Xan lagen gezellig samen in de zetel een filmpje te kijken deze namiddag (we hadden niets te doen voor school, yay!) toen de popcorn ineens op was.

Ik vroeg dus heel liefjes aan Xan of hij wat wilde bijhalen maar hij weigerde dus zei ik dat hij lui was en nooit iets deed. En zo is het dus begonnen. Eigenlijk vond ik het nog wel leuk om ruzie te maken (ok, ik ben niet normaal maar dat weet je ondertussen wel) maar ik wil wel dat het terug komt. Want, en het kan misschien klinken als iets dat elke tot-over-zijn-oren-verliefde-puber zegt, ik zie Xan wel als de vader van mijn kindjes. En ik zou niets liever willen dan dat hij uiteindelijk mijn man wordt en inderdaad de vader van mijn kindjes. Maar dat is waarschijnlijk een onverwezenlijkbare droom.

Maar in dromen kan alles dus leef ik voorlopig nog heel graag in deze. Maar goed, het zal wel weer op zijn pootjes terecht komen en wat de toekomst betreft, daar kan ik alleen maar over gissen en hopen dat mijn dromen uitkomen. En voor de rest geld mijn motto 'carpe diem' want je leeft maar 1 keer! En na deze ietwat filosofische woorden ga ik toch maar weer eens mijn oogjes sluiten en de slaap tegemoed treden om het wat dichterlijk te verwoorden. Tot schrijfs!