|| O42
||The Lost Lands
||Nathaniël||
Ze lag in een van de kleinere vertrekken van onze basis. De kist was op dit moment open en mijn vader stond met grote ogen op haar neer te kijken, alsof hij nog nooit zoiets moois gezien had. Dat was waarschijnlijk ook het geval, want hoewel ik haar en haar soort haatte was ze het mooiste meisje wat ik in mijn vele jaren ooit tegengekomen was. Bijna zonde om haar om het leven te helpen. Bijna.
Plotseling richtte mijn vader zich tot mij en keek me vragend aan. 'Hoe zit het eigenlijk met getuigen? En die jongen die ze leuk vond.' Vroeg hij. Ik kreeg spontaan een grijns rond mijn lippen als ik terugdacht aan het onderkoelde lichaam van Draco. 'Geen zorgen. Die heeft het niet gered. Zij had dat klusje al voor me geklaard.' Zei ik met een knikje richting het lichaam van Winter. De aandacht van mijn vader ging meteen weer naar haar. 'Vreemd dat er in zo'n teer wezen zoveel kracht schuilgaat.' Merkte hij op. Ik blies spottend. 'Ik heb anders niet veel bewijs gezien van het feit dat ze zoveel kracht heeft. Volgens mij word het altijd redelijk overdreven. Er was enkel een dolk voor nodig om haar in een coma te krijgen.'
Mijn vader keek fel naar me op, plotseling was de sullige oude man verdwenen. 'Ik zou maar oppassen met wat je zegt. Dat waren de woorden van een onwetende man. Als je ooit een god of godin zijn volwaardige kracht hebt zien gebruiken dan denk je daar wel anders over en zou je weten hoe ik me nu voelde. Dat we haar hier hebben is zeer gevaarlijk. Ik zie niet in hoe iemand erachter zou moeten komen maar als ze dat wel doen en de toorn van een van hen over ons halen dan zijn we er geweest.' Beet hij me toe. Zijn betoog deed me echter niet veel. 'Ze komen er niet achter. En wanneer de aarde eraan is trek ik die dolk eruit en zorg ik dat ik alles klaar heb om haar te doden.' Die woorden leverden een woedende blik op en twee seconden later was ik alleen. Hij was boos het vertrek uit gestormd, de oude zot.
Ik liep dichter naar de kist en keek op haar neer. Mijn vader had haar neergelegd alsof ze in haar doodskist lag. Haren netjes in een waaier uitgelegd, handen gekruist op haar borst en haar ogen waren gesloten. Ik had er meer van genoten toen ze open waren. Het duidelijke bewijs van haar falen. Met een sadistische grijns rond mijn lippen boog ik naar voren en drukte mijn lippen op haar voorhoofd. Dood of levend, haar huid had altijd dezelfde temperatuur.
Plotseling richtte mijn vader zich tot mij en keek me vragend aan. 'Hoe zit het eigenlijk met getuigen? En die jongen die ze leuk vond.' Vroeg hij. Ik kreeg spontaan een grijns rond mijn lippen als ik terugdacht aan het onderkoelde lichaam van Draco. 'Geen zorgen. Die heeft het niet gered. Zij had dat klusje al voor me geklaard.' Zei ik met een knikje richting het lichaam van Winter. De aandacht van mijn vader ging meteen weer naar haar. 'Vreemd dat er in zo'n teer wezen zoveel kracht schuilgaat.' Merkte hij op. Ik blies spottend. 'Ik heb anders niet veel bewijs gezien van het feit dat ze zoveel kracht heeft. Volgens mij word het altijd redelijk overdreven. Er was enkel een dolk voor nodig om haar in een coma te krijgen.'
Mijn vader keek fel naar me op, plotseling was de sullige oude man verdwenen. 'Ik zou maar oppassen met wat je zegt. Dat waren de woorden van een onwetende man. Als je ooit een god of godin zijn volwaardige kracht hebt zien gebruiken dan denk je daar wel anders over en zou je weten hoe ik me nu voelde. Dat we haar hier hebben is zeer gevaarlijk. Ik zie niet in hoe iemand erachter zou moeten komen maar als ze dat wel doen en de toorn van een van hen over ons halen dan zijn we er geweest.' Beet hij me toe. Zijn betoog deed me echter niet veel. 'Ze komen er niet achter. En wanneer de aarde eraan is trek ik die dolk eruit en zorg ik dat ik alles klaar heb om haar te doden.' Die woorden leverden een woedende blik op en twee seconden later was ik alleen. Hij was boos het vertrek uit gestormd, de oude zot.
Ik liep dichter naar de kist en keek op haar neer. Mijn vader had haar neergelegd alsof ze in haar doodskist lag. Haren netjes in een waaier uitgelegd, handen gekruist op haar borst en haar ogen waren gesloten. Ik had er meer van genoten toen ze open waren. Het duidelijke bewijs van haar falen. Met een sadistische grijns rond mijn lippen boog ik naar voren en drukte mijn lippen op haar voorhoofd. Dood of levend, haar huid had altijd dezelfde temperatuur.
KLIK voor een verhaal waar ik binnenkort aan ga beginnen. Sunset in Paradise || The HungerGames. Ik wil eens kijken hoe ik het doe zonder mijn standaard hoofdpersoon Malfoy, al volgt er na dit verhaal uiteraard nog een verhaal over hem, waar ik allang aan ben begonnen. XOXO Ps. TopRocken?
Reageer (9)
Nice!
1 decennium geledenprachtig!!
1 decennium geledenloveee ittt
1 decennium geledenje staat alweer biiijna in de top!
1 decennium geledensnel verder<3
snel verder
1 decennium geleden