|| O43
||Hogwarts
||Draco||
De opengesperde ogen van Aurora keken me aan. De kleur ervan was niet het normale blauw, het zat eerder tegen wit aan. Intense kou besloop mijn lichaam vanaf de hand waarmee ze me bij mijn kraag hield en angstig probeerde ik me los te rukken. Het laatste wat ik zag was Nathan, die mijn beeld in kwam lopen, Aurora bij haar arm pakte en Winter tegen haar zei, waarna ze wakker leek te worden.
Ik schoot overeind, badend in het zweet. Mijn hele lichaam trilde en ik was buiten adem. Instinctief wist ik dat dit geen normale droom was geweest. Het was de herinnering waar ik steeds net niet bij had gekund. Maar nu had ik hem gezien en ik had er geen twijfel over of het was echt gebeurd. Dit maakte dat ik het zeker wist. Aurora was Winter. Nathan betekende slecht nieuws. Ik had hulp nodig.
Drie simpele conclusies waarvan de laatste een groot probleem was. Dus Winter was echt? Dan moest de hele legende echt zijn en dat betekende dat Autumn, Summer en Spring ook ergens moesten zijn. Ik wist niet waarom Winter zo belangrijk was voor die Nathan maar iets zei me dat er iets groots op stapel was. Ja, ik had hulp nodig en ik moest proberen de beste hulp te krijgen die ik kon vinden. Maar hoe vond ik de andere drie Getijden? Ik sprong op uit het bed en nam een snel besluit. Mijn kleren schoot ik in minder dan een minuut aan en ik haastte me naar de uitgang van de ziekenzaal, de draaierigheid die hiermee gepaard ging negerend. De bibliotheek was hier niet ver vandaan en ik bereikte hem zonder problemen. Niemand waagde zich op dit tijdstip in de donkere gangen van het kasteel en de op wacht lopende leraren kwam ik gelukkig niet tegen.
Voorzichtig liep ik tussen de honderden rijen kasten door, tot ik de gewenste sectie had bereikt. Mijn vingers gleden over de ruggen van de boeken terwijl ik naar het meest bekende boekje in de toverwereld zocht. Tales of Beedle the Bard. Mijn hand sloot zich om de kaft en ik trok het van de plank. Ik zakte op mijn hurken en begon ongeduldig door het boek te bladeren tot het sprookje van The Seasons tevoorschijn kwam.
Ik las het verhaal bijna drie keer voor ik een besluit nam. Het stond er niet letterlijk maar als ik tussen de regels door las dan begreep ik eruit dat The Seasons gedachten konden horen wanneer het betrekking had tot hen. Ik wist dat het een gok was maar als ik het niet probeerde dan zou ik het nooit weten. Ik formuleerde eerst de woorden in mijn hoofd en probeerde ze toen zo luid mogelijk te denken. 'Spring, Summer en Autumn. Ik weet niet of jullie dit horen maar ik heb jullie hulp nodig. Ik weet zeker dat ik Winter ken en ik ben bang dat ze nu in groot gevaar verkeerd. Als jullie dit horen, geef me dan alsjeblieft een teken.' Die tekst herhaalde ik meerdere keren in mijn hoofd. Net zo lang tot ik mezelf een enorme sukkel begon te voelen. Die onderkoeling had mijn hersenen aangetast, want hier zat ik dan, op de grond in de bibliotheek een oproep te doen naar Godinnen die alleen in een sprookje bestonden. Ik kon net zo goed direct naar het St. Mungo's gaan.
Ik smeet het boek gewoonweg van me af en stond op om weer terug te gaan naar mijn slaapplek. Daar zou ik wel een nieuwe, logische theorie bedenken. Maar terwijl ik me omkeerde weerkaatste er een fel licht door de ruimte en voor ik het wist stond ik tegenover een jonge vrouw met Violette ogen en haar met de kleur van zonneschijn.
Ik schoot overeind, badend in het zweet. Mijn hele lichaam trilde en ik was buiten adem. Instinctief wist ik dat dit geen normale droom was geweest. Het was de herinnering waar ik steeds net niet bij had gekund. Maar nu had ik hem gezien en ik had er geen twijfel over of het was echt gebeurd. Dit maakte dat ik het zeker wist. Aurora was Winter. Nathan betekende slecht nieuws. Ik had hulp nodig.
Drie simpele conclusies waarvan de laatste een groot probleem was. Dus Winter was echt? Dan moest de hele legende echt zijn en dat betekende dat Autumn, Summer en Spring ook ergens moesten zijn. Ik wist niet waarom Winter zo belangrijk was voor die Nathan maar iets zei me dat er iets groots op stapel was. Ja, ik had hulp nodig en ik moest proberen de beste hulp te krijgen die ik kon vinden. Maar hoe vond ik de andere drie Getijden? Ik sprong op uit het bed en nam een snel besluit. Mijn kleren schoot ik in minder dan een minuut aan en ik haastte me naar de uitgang van de ziekenzaal, de draaierigheid die hiermee gepaard ging negerend. De bibliotheek was hier niet ver vandaan en ik bereikte hem zonder problemen. Niemand waagde zich op dit tijdstip in de donkere gangen van het kasteel en de op wacht lopende leraren kwam ik gelukkig niet tegen.
Voorzichtig liep ik tussen de honderden rijen kasten door, tot ik de gewenste sectie had bereikt. Mijn vingers gleden over de ruggen van de boeken terwijl ik naar het meest bekende boekje in de toverwereld zocht. Tales of Beedle the Bard. Mijn hand sloot zich om de kaft en ik trok het van de plank. Ik zakte op mijn hurken en begon ongeduldig door het boek te bladeren tot het sprookje van The Seasons tevoorschijn kwam.
Ik las het verhaal bijna drie keer voor ik een besluit nam. Het stond er niet letterlijk maar als ik tussen de regels door las dan begreep ik eruit dat The Seasons gedachten konden horen wanneer het betrekking had tot hen. Ik wist dat het een gok was maar als ik het niet probeerde dan zou ik het nooit weten. Ik formuleerde eerst de woorden in mijn hoofd en probeerde ze toen zo luid mogelijk te denken. 'Spring, Summer en Autumn. Ik weet niet of jullie dit horen maar ik heb jullie hulp nodig. Ik weet zeker dat ik Winter ken en ik ben bang dat ze nu in groot gevaar verkeerd. Als jullie dit horen, geef me dan alsjeblieft een teken.' Die tekst herhaalde ik meerdere keren in mijn hoofd. Net zo lang tot ik mezelf een enorme sukkel begon te voelen. Die onderkoeling had mijn hersenen aangetast, want hier zat ik dan, op de grond in de bibliotheek een oproep te doen naar Godinnen die alleen in een sprookje bestonden. Ik kon net zo goed direct naar het St. Mungo's gaan.
Ik smeet het boek gewoonweg van me af en stond op om weer terug te gaan naar mijn slaapplek. Daar zou ik wel een nieuwe, logische theorie bedenken. Maar terwijl ik me omkeerde weerkaatste er een fel licht door de ruimte en voor ik het wist stond ik tegenover een jonge vrouw met Violette ogen en haar met de kleur van zonneschijn.
Reageer (13)
Wauw wauwauw! Waarom heb ik dit verhaal niet eerder ontdekt? Het is zo anders en ge-wel-dig!
1 decennium geledenNice! (:
1 decennium geledenmeeeeh, niet nu stoppen ): Snel verder!!
1 decennium geledenNEEEE niet hier stoppen! O my god, ik wil weten wat er gaat gebeuren.
1 decennium geledenSneeeeel verder!
Dit wordt gewoon te goed! Snel verder!<3
1 decennium geleden