|| O44
||Hogwarts
||Draco||
Mijn hart ging tekeer om vele redenen. Schrik, ongeloof, herkenning. Alles streed om voorrang. Ik wist niet wie dit was maar ze had net zo'n aparte kleur ogen als Aurora en dat deed me geen moment twijfelen aan het feit dat ze niet menselijk was. Ik wist ineens niet meer of ik hier moest blijven staan of moest vluchten, aangezien ze me woedend aankeek. Rennen had ik toch niet gekund aangezien mijn lichaam dienst weigerde en het vertikte me langer te gehoorzamen. Mijn hersenen begonnen echter meteen te werken, misschien om aan te geven dat zij het nog wel deden. Ik moest goed bedenken wat ik ging zeggen want ik wilde koste wat het kost betrokken worden bij het redden van Aurora. Ze had me ten eerste heel wat uit te leggen en ten tweede wilde ik die rat van een Nathan vinden en hem persoonlijk een dolk in zijn donder steken.
Voordat de persoon tegenover me het woord kon nemen deed ik het. 'Luister, ik weet wat er met Aurora is gebeurd, maar ik zeg niets tot je hebt beloof me erbij te betrekken. Ik wil helpen haar te redden.' Flapte ik er uit. Ik praatte snel en het was een wonder als ze me zou verstaan. Dat had ze blijkbaar maar al te goed want haar gezicht werd een woedende grimas en ze greep me bij de kraag van mijn blouse. Misschien zat dat trekje in de familie of zoiets dergelijks, bedacht ik me bitter terwijl ik mijn voeten los voelde komen van de grond. 'Spreek jij altijd zo tegen je meerdere jongen?' Haar stem zou ongetwijfeld erg mooi zijn, wanneer ze niet boos was. 'Nee, ik ben wanhopig.' Kreeg ik er met moeite uit gesputterd. Dat leek haar te verassen en mijn voeten maakten weer contact met de grond. Ze hielde me met die ene hand nog steeds vast. 'Ik ook. Anders was ik hier niet.' Zei ze en haar andere hand kwam omhoog. Een enkele vinger werd tegen mijn voorhoofd gedrukt en haar blik werd afwezig, alsof ze niet meer bewust hier was. Mijn hoofd tintelde een beetje en ik had het idee dat ze die vinger daar niet voor de lol geplaatst had.
Toen haar ogen een minuut later weer helder werden leek alle boosheid te verdwijnen. Wat er overbleef was een lichte vorm van ergernis en achterdocht. 'Jij vind haar leuk. Meer dan leuk.' Beaamde ze met een vragende ondertoon. Ik knikte en dat was voor haar blijkbaar genoeg om me los te laten. 'Nou hoe zit het? Wil je alles nog weten of moet ik me maar stil houden.' Durfde ik aan te zeggen. Een spottende glimlach trok over haar gezicht en ze keek even op een hooghartige manier op me neer. 'Ik weet alles al. Ik heb je herinneringen gelezen.' Gaf ze toe. Mijn mond zakte bijna open van verontwaardiging. Daar gingen mijn onderhandel plannen. 'Luister! Ik weet dat je niet veel aan me zult hebben maar ik..' Verder kwam ik niet. Haar hand sloot zich als een ijzeren klem om mijn bovenarm en ik voelde een vreemd gevoel door mijn lichaam trekken terwijl de bibliotheek verdween. Tegen de tijd dat ik uit verbazing met mijn ogen had geknipperd stond ik tussen het groene gras en straalde de zon meedogenloos op me neer.
Voordat de persoon tegenover me het woord kon nemen deed ik het. 'Luister, ik weet wat er met Aurora is gebeurd, maar ik zeg niets tot je hebt beloof me erbij te betrekken. Ik wil helpen haar te redden.' Flapte ik er uit. Ik praatte snel en het was een wonder als ze me zou verstaan. Dat had ze blijkbaar maar al te goed want haar gezicht werd een woedende grimas en ze greep me bij de kraag van mijn blouse. Misschien zat dat trekje in de familie of zoiets dergelijks, bedacht ik me bitter terwijl ik mijn voeten los voelde komen van de grond. 'Spreek jij altijd zo tegen je meerdere jongen?' Haar stem zou ongetwijfeld erg mooi zijn, wanneer ze niet boos was. 'Nee, ik ben wanhopig.' Kreeg ik er met moeite uit gesputterd. Dat leek haar te verassen en mijn voeten maakten weer contact met de grond. Ze hielde me met die ene hand nog steeds vast. 'Ik ook. Anders was ik hier niet.' Zei ze en haar andere hand kwam omhoog. Een enkele vinger werd tegen mijn voorhoofd gedrukt en haar blik werd afwezig, alsof ze niet meer bewust hier was. Mijn hoofd tintelde een beetje en ik had het idee dat ze die vinger daar niet voor de lol geplaatst had.
Toen haar ogen een minuut later weer helder werden leek alle boosheid te verdwijnen. Wat er overbleef was een lichte vorm van ergernis en achterdocht. 'Jij vind haar leuk. Meer dan leuk.' Beaamde ze met een vragende ondertoon. Ik knikte en dat was voor haar blijkbaar genoeg om me los te laten. 'Nou hoe zit het? Wil je alles nog weten of moet ik me maar stil houden.' Durfde ik aan te zeggen. Een spottende glimlach trok over haar gezicht en ze keek even op een hooghartige manier op me neer. 'Ik weet alles al. Ik heb je herinneringen gelezen.' Gaf ze toe. Mijn mond zakte bijna open van verontwaardiging. Daar gingen mijn onderhandel plannen. 'Luister! Ik weet dat je niet veel aan me zult hebben maar ik..' Verder kwam ik niet. Haar hand sloot zich als een ijzeren klem om mijn bovenarm en ik voelde een vreemd gevoel door mijn lichaam trekken terwijl de bibliotheek verdween. Tegen de tijd dat ik uit verbazing met mijn ogen had geknipperd stond ik tussen het groene gras en straalde de zon meedogenloos op me neer.
Reageer (24)
Ik snap eigenlijk niet waarom je er nog niet een boek van hebt gemaakt.
9 jaar geledenWacht. Of heb je dat al?
Wouw ik heb alle hoofdstukken in een avond en ochtend uit gelezen. Je schrijfstijl is echt ontzettend mooi en dit is ook het origineelste verhaal die ik ooit heb gezien. En het maakt het extra leuk want ik ben een potterhead hihi (:
1 decennium geledenIk hoop dat het een open einde word echt zo'n einde dat je nog een tweede verhaal verwacht!
X
Same here ! @Primrose12
1 decennium geledenAlsjeblieft SNEL VERDER.
1 decennium geledenIk ben verliefd op je verhaal
Ik heb alles in 2 uur uitgelezen
En nu ben ik verslaaft
Ik ben aan de drugs ofzo.
Zo voelt het tenminste.
O gosh ga alsjeblieft snel verder!
Fkkng Awesome!!
1 decennium geledenSnel verder
Love it! <3
××Roww