Schrijfwedstrijd FlowingFancy: 'You left me behind, all alone with my tears | Harry Edward Styles'

Zayn schoof het cd-hoesje door en ik zette een vlugge handtekening, waarna ik het bijbehorende meisje een glimlach schonk. Meteen kreeg ik een andere cd doorgeschoven, zo ging het altijd bij onze signings. Ik hield van onze fans, echt waar, en ik vond het absoluut niet erg om er een paar te spreken, maar zoveel tegelijk, was voor mij niet nodig. Ik zette een handtekening, waarna ik opkeek.
Het leek alsof de wereld stil stond. Ik vergat alles om me heen en kon alleen maar kijken naar haar. Ze had een grote lach op haar gezicht en enorme blauwe ogen, omringd door, met mascara zwartgemaakte, lange wimpers. In haar blonde haar zat een lichte slag en één pluk gleed telkens voor haar ogen, waar zij hem met slanke vingers vandaan schoof. Een klap tegen mijn arm van Zayn deed me ontwaken, snel krabbelde ik een rijtje cijfers onder mijn handtekening. Ik boog nog even over de tafel heen, om het meisje een knuffel te geven.
'You look beautiful,' zei ik zachtjes in haar oor, waarna ik me losmaakte uit haar omhelzing.

Ik sla mijn jas wat dichter om me heen en buig mijn hoofd voorover om de wind tegen te houden. Ik loop naar het gebouw toe, waarna ik naar binnen stap. Ik glimlach, voor zover ik dat nog kan, naar de portier. Een stroom van warme lucht omhelst me en ik zucht diep.
Nog eventjes, Harry, nog even volhouden, houd ik mezelf voor.

Zenuwachtig liep ik naar het restaurant. Voor de ingang bleef ik staan. Ik keek op mijn horloge.
'Hey,' klonk een mooie stem. Ik keek op en glimlachend sloot ik mijn armen om Megans, zo heette ze, middel.
'Let's go inside,' zei ik. Ik liet haar los en pakte haar hand. We liepen samen naar de hal, waar ik haar uit haar jas hielp. Ik trok de mijne ook uit en liep naar de balie.
'Hello, sir,' groette het meisje, Kate, volgens haar naamplaatje, me. Kate bracht ons naar onze tafel, waar ik Megans stoel netjes naar achter schoof. Ik ging tegenover haar zitten.
'I still can't believe I'm sitting here with you,' zei ze vrolijk.
'Well, me neither,' mompelde ik. Megan lachte de mooiste lach die ik ooit gezien en gehoord had. We bestelden wat te drinken en ik wierp een snelle blik op Megans hand, die op tafel lag. Snel legde ik de mijne er overheen.
'Do you like margeritha?' vroeg ik, doelend op de pizza's op de menukaart. Ze knikte. 'Shall we take a big one together, then?' vroeg ik, Megan knikte weer. Ik wist dat ik veel te cliché bezig was, maar sinds ik haar ontmoet had, bij de signing, voelde ik me... anders.
Het meisje van het drinken kwam weer aangelopen en ik knipoogde naar Megan.
'Have you made your choice, yet?' We knikten synchroon.
'Yes, we'd love one big margeritha, please.' Het meisje glimlachte geheimzinnig en draaide zich weer om.
Nadat we even gepraat hadden, werd de pizza gebracht. Ik pakte een stukje en bracht het naar Megans mond.

Ik druk op het knopje van de lift en wacht, ongeduldig van mijn ene op mijn andere been wiebelend, tot de lift komt. Ik hoor een ping en de deuren schuiven open. Ik stap naar binnen en groet de zwartharige, tengere vrouw, die al in de lift staat, met een simpele 'goodmorning' en een krampachtige glimlach. Ik druk op het knopje van de elfde verdieping, de hoogste van dit appartementencomplex. Ineens krijg ik het benauwd, elf klinkt wel heel hoog. Het ís ook hoog. De vrouw knikt vriendelijk naar me als ze de lift uitstapt op de derde etage. Ik weet er nog net een glimlach en een 'bye' uit te persen. Dat was het dan, dat waren mijn laatste woorden. Mijn laatste woord is dag, tegen een onbekende vrouw. Ik had zo gehoopt dat ze iets in de trant van 'Ik hou van je', tegen Megan waren geweest.

Ik gaf Megan haar jas aan en we liepen naar buiten.
'I really enjoyed myself,' zei Megan verlegen.
'Me too,' antwoordde ik. 'Here, let me give you a hug.' Ik sloeg mijn armen om haar middel en ze legde haar hoofd op mijn schouder. We besloten allebei op hetzelfde moment op te kijken en onze ogen ontmoetten elkaar. Ineens kon ik me niet meer inhouden en ik drukte mijn lippen zachtjes op de hare. Vrijwel meteen trok ik me terug, wat dacht ik wel niet?
'Sorry,' stamelde ik. 'I shouldn't have done that.' Ik wilde loslaten, maar Megan hield me stevig vast.
'You've nothing to be sorry for,' zei ze zacht. Ik zag hoe haar hoofd langzaam dichterbij kwam. Het volgende moment raakten haar zachte, roze lippen de mijne. Ze sloeg haar armen om mijn nek en ik trok haar wat dichter tegen me aan. Ik streek met mijn tong over haar onderlip, twijfelend of ik niet te snel ging, maar ze opende gewillig haar mond. Onze tongen streken langs elkaar en het leek alsof een kolonie vlinders spontaan had besloten om in mijn buik te gaan vliegen. Ze duwde me een klein stukje van zich af.
'Did you know that you're a really good kisser?'

De lift stopt en de deuren openen. Ik stap de lift uit. Ik loop de ijzeren trap op naar boven, waar ik uitkom bij een klein halletje. Er is één deur. Ik open hem en gelijk omhelst de gure wind me. Ik trek mijn bruine sjaal wat hoger op, zodat mijn kin bedekt is. Ik schud mijn hoofd en haal mijn handen door mijn haar.
De Hairry-Flip, volgens Megan.
Megan, ik heb haar zo gemist, maar ik kan bijna bij haar zijn. Bijna. Ik loop langzaam het dak over. Hoe verder ik wegloop van de deur, hoe harder het begint te waaien. Ik kom bij de rand aan en kijk voorzichtig naar beneden. Gelijk slaat de angst me om het hart. Ik begin te rillen, maar niet van de kou. Een eenzame traan biggelt over mijn wang.
Waar ben ik in hemelsnaam mee bezig?
Nee, ik moet niet opgeven. Ik heb zo lang gewacht, voordat de jongens me weer alleen over straat lieten, voordat ze het idee hadden dat ik weer een beetje over Megan heen was en ze me af en toe alleen lieten, voordat ze waren gestopt met de eindeloze pep-talks en speeches, die ze me dagelijks gaven, voordat ze voorzichtig hadden geopperd weer verder te gaan met One Direction, waar ik enthousiast op had gereageerd. Tegen die tijd ben ik er toch niet meer. Tegen die tijd ben ik bij Megan.
Bij Meggie, mijn Meggie.

Lachend greep ik Megan bij haar middel. Ze gierde het uit en begon te spartelen, zodra ik haar voorzichtig optilde.
'Put me down! Harry, put me down!' gilde ze speels.
'No,' zei ik simpel. Ik tilde haar wat hoger en legde haar over mijn schouder.
'Help!' riep ze. 'Someone, help me!' Ik begon wat harder te lopen en rende in een drafje rondjes door de woonkamer.
'I'll never put you down!' riep ik terug, terwijl mijn vingers kietelende bewegingen over haar buik maakten, waardoor ze nog harder begon te lachen.
'Why not? I don't like it up here, I want to see your face, Haz,' zeurde ze lachend.
'I want to hold you tight, I don't want to let you go, I'll never let you go,' zei ik zachtjes. Ik liet Megan langzaam zakken, zodat we voor elkaar kwamen te staan. 'You're the one, Meggie,' fluisterde ik.
Het bleef voor een moment stil.
Ineens sloeg Megan haar armen om mijn nek.
'I love you so much, Harry,' zei ze zachtjes. Ik krulde mijn armen om haar middel en trok haar wat dichter tegen me aan.
'I love you more,' fluisterde ik, vlak voordat onze lippen elkaar raakten. Automatisch sloot ik mijn ogen. We stonden een tijdje tegen elkaar aan, onze lippen perfect op elkaar geplakt, alsof ze voor elkaar gemaakt waren, alsof mijn lippen op de hare thuis hoorden.

Ik loop een stukje naar achter en zak door mijn knieën. Ik sla mijn armen eromheen en leg mijn hoofd erop. Ik sluit mijn ogen terwijl ik zachtjes heen en weer wieg. Beelden van Megan schieten door me heen.
Hoe ze eruitzag op eerste kerstdag, haar blonde haar in een rommelige knot, geen make-up en hoe ze een wit shortje droeg, met daarboven mijn, voor haar veel te grote, Jack Wills trui. Zo was ze op haar mooist, als ze niks deed aan haar haar of make-up.
De tranen stromen over mijn wangen en het wordt alleen maar erger als verschillende beelden van Megan door me heen schieten.
Het doet zo'n pijn.

Megan klapte dubbel van de pijn en bezorgd sloeg ik mijn armen om haar heen.
'Ssh, it's going to be all right,' suste ik haar. Een warme traan viel op mijn shirt en ook mijn ogen werden vochtig.
'It hurts, it hurts so much,' jammerde Megan.
De afgelopen weken had ze al haar eten uitgespuugd, enorme hoofdpijn, constante buikpijn en sinds een paar dagen kon ze niet meer lopen. Megan was niet iemand die zich aanstelde, die huilde om niets.
'Lou!' riep ik. Vrijwel meteen verscheen Louis in de woonkamer, met in zijn rechterhand een nat washandje. Hij kwam gelijk naar ons toe en depte Megans voorhoofd. Ze slikte enorm veel pijnstillers, maar nog steeds had ze onmogelijke pijn. Ik wist niet wat het was, maar het was iets, iets wat niet goed voelde. 'Bring us to the hospital, now!' beval ik Louis. Hij knikte en ging op zoek naar zijn autosleutels. Ik wikkelde een fleecedeken om Megans gloeiende lichaam en tilde haar op. Ik pakte haar vast, zoals je een baby vast zou pakken, en merkte gelijk iets beangstigends. Megan was altijd al dun geweest, maar nu voelde ze eng mager aan. Ik liep achter Louis aan naar buiten met een stilletjes huilende Megan in mijn armen. Louis opende de achterdeur en ik ging zitten. Ik zette Megan naast me neer. Ze leunde op mijn schouder en ik sloeg een arm om haar heeen.
'We're too late,' zei Megan schor.
'What? What do you mean?' vroeg ik ongerust. Megan glimlachte pijnlijk en sloot haar ogen.
'You know what I mean,' fluisterde ze. Ze viel tegen mijn schouder in een onrustige slaap. De tranen stroomden als een waterval over mijn wangen, terwijl ik mijn nagels in mijn huid drukte.
'Louis, please help me! I don't want to lose her,' huilde ik. Louis keek in de achteruitkijkspiegel en ik zag dat er ook in zijn ogen tranen stonden.
'I'm going to drive faster,' zei hij zachtjes, meer tegen zichzelf dan tegen mij. Ik greep me vast toen hij het gaspedaal dieper indrukte. De auto schoot vooruit en niet veel later kwamen we bij het ziekenhuis. Ik maakte Megan voorzichtig wakker. Toen ze haar ogen opende, zag ik dat ze vol pijn en tranen lagen. Louis haalde een rolstoel en ik tilde Megan erin. Gelijk zakten haar ogen dicht. Ik vervloekte mezelf dat we niet eerder naar het ziekenhuis waren gegaan. In stilte gingen we zo snel mogelijk naar de eerste hulp. Gelukkig werd Megans situatie niet onderschat en werden we vrijwel meteen geholpen. Nadat er wat testjes waren gedaan, die Megan stuk voor stuk een enorme pijn hadden opgeleverd, werden we in een klein kamertje geplaatst.
Na een tijdje kwam er een dokter binnenlopen. Hij keek ons met een ernstig gezicht aan en schraapte zijn keel.
'Unfortunately, I have to tell you that you're ill, very ill. We don't exactly know what you have, but you can choose between two things. The first option is that you go home, with lots of very strong painkillers, and basically just wait untill you die. Or you could stay here, at the hospital. We'd do a lot of tests to find out what disease you have.' Schokkerig haalde ik adem en keek naar de geschrokken Megan naast me, ineens leek het niet meer zo zeker dat ik de rest van mijn leven met haar zou delen.
'I'll go for the first opinion,' zei ze zachtjes, nauwelijks hoorbaar.
'What?!' spuwde ik uit.
'I'm sorry Haz, but I want to be with you at our house, not alone in the hospital.'

Ik sta voorzichtig op en loop naar de rand van het gebouw. Ik word duizelig als ik de hoogte zie, maar ik geef niet zomaar op, dit moet ik doorzetten.

Ik lag samen met Megan in mijn armen een film te kijken. Haar ademhaling was rustig en ze leek, voor het eerst in tijden, geen pijn te hebben.
'Haz?' vroeg ze zachtjes. 'It's time.'
'What?' Ik schoot overeind, waardoor Megan ook omhoog kwam. Ze draaide zich om en keek me met vermoeide ogen aan.
'Just like I said, it's time.' Haar woorden staken als messen in mijn borst en ik greep naar achter om de telefoon te pakken. 'No,' protesteerde ze, terwijl ze mijn handen vastpakte. Iets in haar stem zorgde ervoor dat ik naar haar luisterde. Ik zakte weer terug en trok Megan dicht tegen me aan, nu het nog kon. Haar voorhoofd lag tegen mijn borst aan en ik drukte zachte kusjes op haar achterhoofd.
'I miss you already,' zei ik zachtjes. Ze humde wat en tilde toen haar hoofd op, zodat we elkaar aankeken.
'You have to promise me that you'll go on,' zei ze zachtjes. Ik knikte.
'I promise,' antwoordde ik.
Toen dacht ik nog echt dat ik dat kon.
Megan legde haar hoofd weer op mijn borst en met mijn armen stevig om haar heen geklemd, blies ze haar laatste adem uit.

De tranen stromen over mijn wangen.
'Bye Niall, Louis, Liam and Zayn,' fluister ik zachtjes, terwijl er zich in mijn gedachten filmpjes afspeelden van onze herinneringen samen. 'Bye Gemma and mum. Bye lovely fans.'
Ik wil afscheid nemen. Afscheid van het leven.
'See you soon, Megan,' mompel ik. Ik knijp mijn ogen stijf dicht en wil een stap naar voren zetten, om zo naar beneden te vallen, als iemand mijn arm vastpakt.
'Hey!' klinkt een waarschuwende kreet en langzaam draai ik me om. Ik kijk recht in twee enorme felle, groene ogen. Het lijkt alsof alles om ons heen vervaagt, zelfs Megan. Onze ogen laten elkaar niet meer los, zelfs niet als ze op me af komt lopen en haar armen om me heen sluit.
Het werd tijd dat ik mijn belofte aan Megan waar ging maken. Het werd tijd dat ik verder ging met leven.